Το 1949 η Ρόδος ήταν "φρέσκια" στο ελληνικό κράτος. Στο νησί αυτό υπεγράφη η πρώτη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, που όριζε μέχρι νεωτέρας ότι το κράτος του Ισραήλ θα περιοριστεί στα εδάφη που και σήμερα αναγνωρίζονται ως τα μόνα νόμιμα "κτήματά του". Τα υπόλοιπα που αρχικά προορίζονταν για το παλαιστινιακό κράτος (Δυτική Όχθη και Γάζα) θα έμεναν στους άραβες "πατερούληδες" της παλαιστινιακής υπόθεσης (Ιορδανία και Αίγυπτο αντίστοιχα).
Το 1967 το Ισραήλ στον πόλεμο των 6 ημερών πέτυχε καθοριστική στρατιωτική νίκη, που του έδωσε τον έλεγχο (κατοχή) των 2 παλαιστινιακών εδαφών (καθώς και τη ζώνη του Γκολάν στη Συρία αλλά και το Σινά, που το επέστρεψε στην Αίγυπτο αργότερα). Στο μεταξύ η υπόθεση των παλαιστινίων πέρασε στα δικά τους χέρια (PLO) και η θεωρητική δέσμευση όλων ήταν να βρεθεί μια φόρμουλα που θα επιτρέψει τη συνύπαρξη 2 κρατών, ένα των αυτοχθόνων παλαιστινίων (που είχαν σε μεγάλο βαθμό εκδιωχθεί όταν εγκαθιδρύθηκε το Ισραήλ) και ένα των κυρίως "φερτών" ισραηλινών-εβραίων.
Η δημιουργία ενός κυρίαρχου κράτους από τη συγκόλληση των 2 απομακρυσμένων εδαφών αντικειμενικά θα είναι ηράκλειος άθλος. Το Ισραήλ πατάει πάνω στα στρατιωτικά κεκτημένα (και διάφορα "πονηρά" τετελεσμένα, βλ. εποικισμούς κατεχομένων) και κάνει παραχωρήσεις με το σταγονόμετρο και με την τακτική "δύο βήματα μπρος, ενάμισι πίσω". Στην Παλαιστίνη, ειδικά μετά το θάνατο του μετριοπαθούς Αραφάτ, κερδίζουν έδαφος οι ριζοσπάστες που θέλουν να εξαφανίσουν το Ισραήλ. Το "διαίρει και βασίλευε" ενδεχομένως να γίνει μπούμερανγκ αν η τωρινή φάση οδηγήσει σε "Χαμάς εδώ, Χαμάς κι εκεί".
Ξανάρχομαι στο θέμα της γεωγραφίας, διότι προσπαθώ να φανταστώ μια "δίκαιη" λύση, που θα ήταν ο ορισμός μιας μικρής ζώνης "περιστρεφόμενης πόρτας", υπό διεθνή έλεγχο, που θα εξασφάλιζε την επικοινωνία μεταξύ Δυτικής Όχθης-Γάζας αφενός, και μεταξύ βορείου και νοτίου Ισραήλ αφετέρου. Αυτά δεν γίνονται, θα μου πείτε, αλλά τα άλλα που γίνονται (σήμερα, και χρόνια τώρα) είναι ωραία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου