Μπορεί να φταίει η ανασφάλειά μας - όχι αδικαιολόγητη ιστορικά αλλά συχνά παραλυτική. Μπορεί να είναι το ότι ανήκω στους τυχερούς, ως ιδιοκτήτης ενός μικρού σπιτιού στο, αισθητικά πολύ ωραιότερο, παρακείμενο Βαθύ της Σάμου. Ίσως, τέλος, να με τρομάζει η ύπαρξη ενός ρήγματος στο Yavansu, το νότιο προάστιο με τα μεγάλα ξενοδοχεία και τους αποκρουστικούς ημιτελείς ουρανοξύστες στον κοντινό λόφο - τέτοια πια σιγουριά για την αρτιότητα κατασκευής;
Παρόλα αυτά, η Σκαλανόβα ή Νεάπολη, το "νέο" λιμάνι που αντικατέστησε το παλιό της Εφέσου όταν το αχρήστεψαν οι προσχώσεις, ανήκει πια στα αγαπημένα μου μέρη για το καλοκαίρι. Είναι κοντινό σε μας και σε κομμάτια της ιστορίας μας, κι ας μην αποτέλεσε ποτέ τμήμα του νεοελληνικού κράτους - το όριο της "ζώνης της Σμύρνης" μεταξύ 1919-'22 ήταν μόλις 5 χλμ. βόρεια, κοντά στο μεγαλειώδες υδάτινο πάρκο με τις νεροτσουλήθρες. (Ο στρατός μας πάντως το κατέλαβε, μάλλον χωρίς αντίσταση από τους τυπικά διοικούντες ιταλούς, και το κράτησε σχεδόν ώς το τέλος.) Έχει ζωή και προσφέρει "κάτι για όλους" χωρίς να σε "γδέρνει" - τουλάχιστον έως σήμερα, διότι μεθαύριο μπορεί να γίνει κι εκεί δυσεύρετη, όπως έγινε κι εδώ, η ευνοϊκή σχέση τιμής-ποιότητας.
Νομίζω όμως πως το καθοριστικότερο ήταν ότι φέτος απέκτησα ένα στέκι - στην πεζοδρομημένη Οδό Υγείας ή Sağlık Caddesi - και προσέθεσα την πανταχού παρούσα μπύρα των γειτόνων (με όνομα εμπνευσμένο από την αρχαία ιωνική πόλη) στις αγαπημένες μου καλοκαιρινές γεύσεις, πλάι στο σαμιώτ'κο Sec κρασί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου