Αντίστοιχες (και προβλέψιμες) είναι οι διαφορές αυτών των 2 "ρευμάτων" όσον αφορά το εντυπωσιακότερο περιστατικό της 15/12, δηλ. την επίθεση στον Κ. Χατζηδάκη. Οι επαναστατημένοι τον θεωρούν ουσιαστικά βλάκα (για την επιλογή του να πάει προς το γραφείο του σε ημέρα διαδήλωσης), υιοθετώντας το επιχείρημα που ακούστηκε και για τους νεκρούς της Μαρφίν (ας πρόσεχαν που πήγαν για δουλειά στο κέντρο τέτοια μέρα). Έχει "ακούσει" πολλά άσχετα ο Χατζηδάκης ("είναι αδερφή", "είναι άνθρωπος του Μητσοτάκη" κ.λπ.), προσωπικά ποτέ δεν με έπεισε για την κοσμοθεωρία του (αν έχει), αλλά δεν είχε και τη χειρότερη φήμη ως πολιτικός - και η διαχείριση της υπόθεσης της Ολυμπιακής αν μη τι άλλο δείχνει μεθοδικότητα και όχι τεμπελιά εκ μέρους του.
Εκεί που οι μπαχαλάκηδες ίσως συναντιώνται με τους φοβισμένους θεσμικούς είναι ότι πιστεύουν πως τέτοιες επιθέσεις σηματοδοτούν την αρχή του τέλους του πολιτικού κόσμου όπως τον ξέρουμε. Οι μεν διακατέχονται από μια άγρια χαρά, οι δε νιώθουν ότι πλησιάζει ο εφιάλτης του χάους. Όσο όμως στις κάλπες δεν αποφασίζει ο πολίτης να στείλει σπίτι τους τους πολιτικούς, αλλά αντίθετα (έστω με κάποια παραπάνω αποχή ή χαλαρότητα) επιβραβεύει τους σχηματισμούς και τις παρατάξεις που έχουμε γνωρίσει, το σκηνικό δεν αλλάζει. Οι εκλεκτοί μας θα "δείξουν ανωτερότητα" (ο Χατζηδάκης είπε ότι δεν θα κάνει μήνυση...), θα πεισμώσουν, θα αρματωθούν λίγο καλύτερα και θα συνεχίσουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να είναι εκεί. Δεν θα φύγουν έτσι. Και η ζωή θα συνεχιστεί, λίγο στριμωγμένα και άχαρα, με κάποια τυράκια που θα αρχίσουν να μοιράζονται σταδιακά ("χρόνος υπάρχει"...) και με πολιτικές λύσεις που θα μας δώσουν ψυχολογική παράταση. Και θα μείνουν, πιστεύω, στο τραγικό τους περιθώριο αυτοί που (ίσως ρομαντικά, τουλάχιστον κάποιοι, σίγουρα όχι όλοι τους) δηλώνουν εραστές της επανάστασης και ονειρεύονται καταλήψεις ανακτόρων.
4 σχόλια:
Συμφωνώ σε πολλά, αλλά μόνο σε περιβάλλον πολιτειακής ομαλότητας. Φαντάσου όλα αυτά που γράφεις (θεωρητικά μιλώντας) να τα έγραφες το 1820, το 1843 (πριν την 3η Σεπτεμβρίου), κατά τη διάρκεια της Κυβέρνησης Τσολάκογλου ή κατά την επταετία... Σε ανώμαλες καταστάσεις (όπως η σημερινή) δε μπορεί κάποιος να σκέφτεται με όρους ομαλότητας. Σε παραπέμπω στο 120 του Συντάγματος (όσο υπάρχει ακόμη, και το 120 και το Σύνταγμα...)
@Βασίλη,
Βρίσκω, με όλο το σεβασμό στην ευαισθησία σου, λιγάκι υπερβολική τη σύγκριση με όλες αυτές τις εποχές μόνο και μόνο επειδή βιώνουμε μια τριετία οικονομικής ύφεσης. Έτσι το βλέπω, διότι το Σύνταγμα δεν πρωτοέγινε λάστιχο στο 1 έτος του Γιωργάκη. Στα κάμποσα παραδείγματα της μεταπολιτευτικης περιόδου πολλοί αντιδρούσαν χασκογελώντας.
Είναι μια εποχή που γύρω μας έχουμε πολλούς λόγους να τα βλέπουμε μαύρα. Δεν μπορώ να το παραγνωρίσω αυτό και την επίδραση που έχει. Προτιμώ να παραμένω αισιόδοξος, όχι διότι εμπιστεύομαι το πολιτικό σύστημα που (δεν) ξέρει τι κάνει αλλά διότι πιστεύω ότι και μέσα στο βαρύ χειμώνα ο "σπόρος μέσα στη γη" ζει και περιμένει...
Συμφωνώ. Ο σπόρος όμως, για να βγει και να βλαστήσει, πρέπει να διαρρήξει το έδαφος που το εμποδίζει να δει τον ήλιο. Γι' αυτή τη "διάρρηξη" μιλώ κι εγώ! Κι επίσης, μιλώ για την ευκολία που έχουν τα καθεστώτα, διαχρονικά, να χαρακτηρίζουν "αναρχικούς" κάθε δύναμη προόδου. Να σου θυμίσω το '68 στπ Παρίσι; το '89 στο Πεκίνο; το '73 στην Αθήνα; (Καλά, αυτοί του Πολυτεχνείου στη συνέχεια έγιναν χειρότερο καθεστώς, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση...)
Δύναμη προόδου πάντως δεν είναι οι τύποι με τα λοστάρια ούτε αυτός που βάρεσε τον Χατζηδάκη με το ομπρελίνο. Ένα πρόβλημα είναι ακριβώς ότι δεν διακρίνονται στην παρούσα συγκυρία οι "δυνάμεις προόδου".
Δημοσίευση σχολίου