Καληνύχτα, Saigon...

Σαν την ηρωίδα του βιβλίου Fatherland του Ρόμπερτ Χάρις, που δραπετεύει στην Ελβετία για να "πει την ιστορία της" γλιτώνοντας από το ζοφερό κόσμο των (νικητών, στο σενάριο του μυθιστορήματος) Ναζί, έτσι και τα Wikileaks - η ιστοσελίδα με τις αποκλειστικότητες - μετακομίζουν στην ίδια κιβωτό της ουδετερότητας (δηλ. σε ελβετική ηλεκτρονική διεύθυνση) μετά από το ένταλμα κατά του επικεφαλής τους, αυστραλού Assange.

Πρώτη φορά νομίζω ότι γίνεται τέτοιο κυνηγητό για να πιαστεί φερόμενος βιαστής. Τα θύματα κάθε είδους κακοποίησης θα νιώθουν άραγε δικαιωμένα ή, αντίθετα, εξοργισμένα; Τίποτε από τα δύο, το πιθανότερο, διότι όλοι καταλαβαίνουν ότι η συγκεκριμένη κατηγορία είναι ένα όχημα για να επιταχύνει την εξουδετέρωση του Assange.

Η επαναστατική αλλαγή στον τρόπο που διαχέεται η πληροφορία είναι βέβαιο ότι κλονίζει αρκετούς - είτε κρατικούς φορείς που δυσκολεύονται να επικαλεστούν ζητήματα "εθνικής ασφάλειας", είτε ακόμη και εμπορικές επιχειρήσεις που χάνουν το πλεονέκτημα της επιλεκτικής πληροφόρησης και των ευκαιριών που αυτή πάντα συνεπαγόταν. Το πρώτο φαινόμενο είναι αυτό που συζητιέται περισσότερο, αλλά τις καθημερινές ζωές μας επηρεάζει περισσότερο το δεύτερο. Άραγε έχει αρχίσει μια αναπόδραστη πορεία προς τον ιδανικό κόσμο της αγοράς α-λα Άνταμ Σμιθ, όπου όλοι θα είμαστε άψογα ενημερωμένοι, οι τιμές θα ορίζονται από προσφορά και ζήτηση, και κανένα λαμόγιο δεν θα μετατρέπει την πιάτσα σε πεδίο εφαρμογής του "μονοπωλιακού ανταγωνισμού" με τον οποίο μεγαλώσαμε;

Δεν θα έρθει αναίμακτα ο καινούργιος κόσμος. Στο τέλος όμως θέλω να πιστεύω ότι θα τον δούμε - και οι εκπρόσωποι του παλιού (ancien régime), αν επιβιώσουν, θα φύγουν με ελικόπτερα, όπως Σαϊγκόν!