Για το τζαμί, σε ποιο σταθμό κατεβαίνω;

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει δημόσιες δηλώσεις με τις απόψεις του πάνω σε οποιοδήποτε θέμα κρίνει σκόπιμο. Το τι και πώς προβάλλεται είναι μια τεράστια συζήτηση. Όλα πάντως κρίνονται.

Ένας μητροπολίτης της επικρατούσας θρησκείας, όπως και οποιοσδήποτε κληρικός οποιασδήποτε θρησκείας, μπορεί να μιλά για Ισλάμ και Εβραϊσμό/Σιωνισμό και για ό,τι άλλο νομίζει. Μπορεί να διαφωνώ "1000%", μπορεί να τον σχολιάσω, να τον "κράξω" - αλλά ποιος νομιμοποιείται να "απαγορεύσει"; Αν υπάρχει σοβαρός αντίλογος, ας δώσουν την επικοινωνιακή μάχη οι εκφραστές του και, με λίγη τύχη, ίσως νικήσουν.

Τα έπεα είναι πτερόεντα, όμως. Τα λόγια, δηλαδή, τα παίρνει ο άνεμος. Λίγοι θα θυμούνται του χρόνου ότι ο Πειραιώς Σεραφείμ είπε διάφορες (ασυνάρτητες ή θαρραλέες, διαλέχτε) κουβέντες για τις άλλες 2 μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Όμως, ο Πειραιάς και ειδικότερα η περιοχή της Ευαγγελίστριας θα θυμούνται για πάντα ποιος, ουσιαστικά, πετσόκοψε το τελευταίο προβλεπόμενο κομμάτι της γραμμής του Μετρό, επειδή θα "ενοχλείτο" (πώς ακριβώς;) το σεβαστό παρακείμενο Γηροκομείο. Και θα μελαγχολούν διότι σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε πάμπολλες άλλες, το Δημόσιο δεν έπαιξε το ρόλο του διαμορφωτή μιας σύνθεσης, συνυπολογίζοντας την συγκοινωνιακή εξυπηρέτηση των πολλών και την όχληση των ολίγων, αλλά απλά ενέδωσε στον ιεράρχη για να μην ανοίξει μέτωπο με πιθανές ...τραγικές διαστάσεις.