Ένα πρόσφατο άρθρο του Δημοκίδη δείχνει, με αφορμή την κωμικοτραγική υπόθεση "Παστίτσιου", την ευκολία με την οποία διαδίδονται - και δυστυχώς γίνονται πιστευτά - ψέματα παντός είδους, μέσω του "ελεύθερου" διαδικτύου.
Πρόσφατα διάβασα ότι η ελευθερία παρομοιάζεται με "ποδήλατο χωρίς βοηθητικές". Πόσο αληθινό είναι αυτό!
Η παρωδία του "Παστίτσιου" πέτυχε γιατί ήταν καίρια. Υπάρχει πολύς κόσμος που διαδίδει και ενίοτε πιστεύει, "αμάσητα", οτιδήποτε το αληθοφανές (και συμβατό με αυτό που "περιμένει"), χωρίς να μπει στον κόπο να το ψάξει. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα και γι' αυτό εξόργισε. Η αντίδραση της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος δεν είναι άσχετη με τη συστηματική (αυτο)προβολή της ως "θεματοφύλακα" - βλέπε και εδώ, για ένα από τα κάμποσα περιστατικά εντυπωσιασμού, πριν από 3 και πλέον χρόνια. Ήρθε κι έδεσε, όμως, με την προσπάθεια της "Πολιτείας" να ακολουθήσει την "ατζέντα" που δείχνει να έχει επιβάλει για τα καλά, πια, η ελληνική ακροδεξιά** - δείτε εδώ την, σχεδόν ταυτόχρονη, επιχείρηση "απομάκρυνσης αλλοδαπών" που, ας μη γελιόμαστε, αυτή και όχι το παρεμπόριο γενικώς ενδιαφέρει στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Στον "Παστίτσιο" φυσικά συμπαραστέκομαι, όχι διότι συμμερίζομαι τις απόψεις του (δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο)***. Η απάντηση στην θρησκόληπτη βλακεία, απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται, δεν είναι το να μετατραπεί η χώρα μας σε "ορθόδοξο αντι-Ιράν", αλλά ο δύσκολος δρόμος της εμμονής στην ελευθερία και την ανοχή.
*Pastiche λέγεται η (σατιρική συνήθως) απομίμηση της (καλλιτεχνικής ή άλλης) δουλειάς παλαιότερων. Δεν ξέρω ποια ετυμολογική σχέση έχει με το Παστίτσιο.
**Της ενέργειας της "Δίωξης" προηγήθηκε σχετική αναφορά χρυσαυγίτη βουλευτή.
***Ο "Παστίτσιος" δηλώνει άθεος - δικαίωμά του. Εγώ δεν είμαι. Για τον Γέροντα Παΐσιο έχω ακούσει πολλά καλά και τα σέβομαι. Στην υποσημείωση αυτή θα βάλω μια μικρή οικογενειακή ιστορία. Κοντά στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης πριν από 13 χρόνια μου συνέβη ένα τρακάρισμα. Μια απρόσεκτη έπεσε πάνω μου - στο τσακ γλιτώσαμε τη μετωπική ("βρήκαν" πόρτες και φτερά). Πίσω καθόταν ο πρώτος γιος μου, μερικών μηνών τότε. Δεν έπαθε τίποτα, ευτυχώς - κυρίως χάρη στη ζώνη και το παιδικό κάθισμα. Μετά το ατύχημα πήγαμε στην κοντινή μονή όπου έχει ταφεί ο Γέρων Παΐσιος - κι ανάψαμε κερί. Και βέβαια θα ξαναπάμε, αν ξαναβρεθούμε κοντά.
Πρόσφατα διάβασα ότι η ελευθερία παρομοιάζεται με "ποδήλατο χωρίς βοηθητικές". Πόσο αληθινό είναι αυτό!
Η παρωδία του "Παστίτσιου" πέτυχε γιατί ήταν καίρια. Υπάρχει πολύς κόσμος που διαδίδει και ενίοτε πιστεύει, "αμάσητα", οτιδήποτε το αληθοφανές (και συμβατό με αυτό που "περιμένει"), χωρίς να μπει στον κόπο να το ψάξει. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα και γι' αυτό εξόργισε. Η αντίδραση της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος δεν είναι άσχετη με τη συστηματική (αυτο)προβολή της ως "θεματοφύλακα" - βλέπε και εδώ, για ένα από τα κάμποσα περιστατικά εντυπωσιασμού, πριν από 3 και πλέον χρόνια. Ήρθε κι έδεσε, όμως, με την προσπάθεια της "Πολιτείας" να ακολουθήσει την "ατζέντα" που δείχνει να έχει επιβάλει για τα καλά, πια, η ελληνική ακροδεξιά** - δείτε εδώ την, σχεδόν ταυτόχρονη, επιχείρηση "απομάκρυνσης αλλοδαπών" που, ας μη γελιόμαστε, αυτή και όχι το παρεμπόριο γενικώς ενδιαφέρει στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Στον "Παστίτσιο" φυσικά συμπαραστέκομαι, όχι διότι συμμερίζομαι τις απόψεις του (δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο)***. Η απάντηση στην θρησκόληπτη βλακεία, απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται, δεν είναι το να μετατραπεί η χώρα μας σε "ορθόδοξο αντι-Ιράν", αλλά ο δύσκολος δρόμος της εμμονής στην ελευθερία και την ανοχή.
*Pastiche λέγεται η (σατιρική συνήθως) απομίμηση της (καλλιτεχνικής ή άλλης) δουλειάς παλαιότερων. Δεν ξέρω ποια ετυμολογική σχέση έχει με το Παστίτσιο.
**Της ενέργειας της "Δίωξης" προηγήθηκε σχετική αναφορά χρυσαυγίτη βουλευτή.
***Ο "Παστίτσιος" δηλώνει άθεος - δικαίωμά του. Εγώ δεν είμαι. Για τον Γέροντα Παΐσιο έχω ακούσει πολλά καλά και τα σέβομαι. Στην υποσημείωση αυτή θα βάλω μια μικρή οικογενειακή ιστορία. Κοντά στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης πριν από 13 χρόνια μου συνέβη ένα τρακάρισμα. Μια απρόσεκτη έπεσε πάνω μου - στο τσακ γλιτώσαμε τη μετωπική ("βρήκαν" πόρτες και φτερά). Πίσω καθόταν ο πρώτος γιος μου, μερικών μηνών τότε. Δεν έπαθε τίποτα, ευτυχώς - κυρίως χάρη στη ζώνη και το παιδικό κάθισμα. Μετά το ατύχημα πήγαμε στην κοντινή μονή όπου έχει ταφεί ο Γέρων Παΐσιος - κι ανάψαμε κερί. Και βέβαια θα ξαναπάμε, αν ξαναβρεθούμε κοντά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου