Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί κοιμόμουν στο ντιβάνι του σαλονιού. Ίσως να ετοιμάζαμε μετακόμιση ή να φιλοξενούσαμε τον παππού μου εκείνες τις μέρες. Ήταν πάντως περασμένα μεσάνυχτα τότε που εκμεταλλεύτηκα το βασικό πλεονέκτημα του καινούργιου μου χώρου: την τηλεόραση.
Ήμουν 9 στα 10 και εκείνη τη χρονιά (1978) σπάνιζαν οι μεταμεσονύκτιες εκπομπές. Υπήρχε όμως το μουντιάλ της Αργεντινής, το πρώτο που θυμάμαι. Εκείνο το βράδυ, έπαιζε το Περού με τη Σκωτία. Στον όμιλο εκείνο - του πρώτου γύρου - φαβορί για πρόκριση θεωρούνταν οι βόρειοι βρετανοί μαζί, φυσικά, με τους εκπληκτικούς Οράνιε, την εθνική Ολλανδίας που ακόμη κράταγε το Νέεσκενς και μερικούς ακόμη από το παρ' ολίγον θαύμα του '74.
Κι όμως, το Περού έκανε την έκπληξη, με ηγέτη έναν παίχτη που εκείνο το βράδυ (της τηλεθέασης στη ζούλα) με εντυπωσίασε, κι έκτοτε έμεινε στην ιστορία: τον Τεόφιλο Κουμπίγιας (ή Κουμπίλιας, όπως τον έλεγε ο λιγότερο ισπανόφωνος κόσμος). Οι λατινοαμερικάνοι ήταν απλά σαρωτικοί, κι έτσι πέρασαν στον επόμενο γύρο.
Στην παρέα μας, που αρεσκόταν να παίζει μπάλα στους δρόμους και ενίοτε να "αναπαράγει" τα ματς της TV, το Περού είχε γίνει θρυλικό. Η άλλη μεγάλη μορφή της ομάδας ήταν ο τερματοφύλακας, που γραφόταν Κουιρόγκα αλλά σύντομα μάθαμε την κανονική προφορά: Κιρόγα, κάναμε μάλιστα και πλάκα, "αναλύαμε" το όνομα στα ελληνικά ("κι η ρόγα").
Σταματήσαμε απότομα να μιλάμε για το Περού όταν μάθαμε για τη νίλα που έπαθε από την οικοδέσποινα Αργεντινή. Έφαγε μια εξάρα ανεπανάληπτη όσο και απρόσμενη. Ο Κουμπίγιας δεν ξέρω αν έπαιζε καν, ο δε Κιρόγα έκανε μια εμφάνιση τουλάχιστον απογοητευτική.
Δεν ξέραμε τότε για τη χειραγώγηση που είχε κάνει ο δικτάτορας Βιντέλα (που πέθανε σήμερα) σε διάφορες φάσεις της διοργάνωσης, ούτε θυμάμαι να συζητήσαμε τις φήμες που κυκλοφόρησαν σχετικά με τη μειωμένη απόδοση του Περού (και του τερματοφύλακα συγκεκριμένα - περισσότερα εδώ).
Απλά, νομίζω ότι είχαμε τρομάξει. Από το 6-0. Το αφύσικο έξι-μηδέν.
Ξεχνούσαμε όμως γρήγορα. Στον τελικό, μας εντυπωσίασαν τα χαρτάκια που πέταξαν στο Ρίβερ Πλέητ οι αργεντίνοι και κάλυψαν μέχρι και μέρος του αγωνιστικού χώρου (σύντομα έγινε μόδα και στα ελληνικά γήπεδα αυτό). Ήμασταν φυσικά με την Ολλανδία (οι περισσότεροι) και στενοχωρηθήκαμε που έχασε και πάλι, αλλά όπως και να το κάνεις ο Κέμπες (ήρωας του τελικού και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης) δεν ήταν αμελητέος.
Μεγαλώνοντας μάθαμε πόσο σημαντικό ήταν για το Βιντέλα να κερδίσει αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Άκουσα για το Βρώμικο Πόλεμο και απόρησα για το πώς το 1982 ευδοκίμησε εδώ μια "προοδευτική" αντίληψη που υποστήριζε την Αργεντινή των στρατηγών (τότε ήταν πια ο Γκαλτιέρι) στην απόπειρα απόσπασης των βρετανικών νήσων Φώκλαντ. Μάλλον κάποιοι παραέδιναν σημασία στις ποδοσφαιρικές τους προτιμήσεις, είχε βλέπετε ανατείλει και το άστρο του Μαραντόνα. Ή, μάλλον, η συναισθηματική ταύτιση με κάθε τι λατινοαμερικάνικο (βλ. και πρόσφατα το "μακάρι να γινόμασταν Αργεντινή", καλή σου ώρα μίστερ Αλέξης!) υπερίσχυε κάθε άλλης λογικής, τόσο πολύ που άκουσα από μυτιληνιό το εξής αμίμητο: "Μα αφού τα Φώκλαντ είναι κοντά στην Αργεντινή, εκεί πρέπει να ανήκουν!" - προφανώς τη χώρα του tango την αγαπούσε περισσότερο από το ακριτικό νησάκι του, ο καημένος...
Ακόμα "κι η ρόγα", με τα έξι τεμάχια σε βαρυστομαχιάζει...
Ήμουν 9 στα 10 και εκείνη τη χρονιά (1978) σπάνιζαν οι μεταμεσονύκτιες εκπομπές. Υπήρχε όμως το μουντιάλ της Αργεντινής, το πρώτο που θυμάμαι. Εκείνο το βράδυ, έπαιζε το Περού με τη Σκωτία. Στον όμιλο εκείνο - του πρώτου γύρου - φαβορί για πρόκριση θεωρούνταν οι βόρειοι βρετανοί μαζί, φυσικά, με τους εκπληκτικούς Οράνιε, την εθνική Ολλανδίας που ακόμη κράταγε το Νέεσκενς και μερικούς ακόμη από το παρ' ολίγον θαύμα του '74.
Κι όμως, το Περού έκανε την έκπληξη, με ηγέτη έναν παίχτη που εκείνο το βράδυ (της τηλεθέασης στη ζούλα) με εντυπωσίασε, κι έκτοτε έμεινε στην ιστορία: τον Τεόφιλο Κουμπίγιας (ή Κουμπίλιας, όπως τον έλεγε ο λιγότερο ισπανόφωνος κόσμος). Οι λατινοαμερικάνοι ήταν απλά σαρωτικοί, κι έτσι πέρασαν στον επόμενο γύρο.
Στην παρέα μας, που αρεσκόταν να παίζει μπάλα στους δρόμους και ενίοτε να "αναπαράγει" τα ματς της TV, το Περού είχε γίνει θρυλικό. Η άλλη μεγάλη μορφή της ομάδας ήταν ο τερματοφύλακας, που γραφόταν Κουιρόγκα αλλά σύντομα μάθαμε την κανονική προφορά: Κιρόγα, κάναμε μάλιστα και πλάκα, "αναλύαμε" το όνομα στα ελληνικά ("κι η ρόγα").
Σταματήσαμε απότομα να μιλάμε για το Περού όταν μάθαμε για τη νίλα που έπαθε από την οικοδέσποινα Αργεντινή. Έφαγε μια εξάρα ανεπανάληπτη όσο και απρόσμενη. Ο Κουμπίγιας δεν ξέρω αν έπαιζε καν, ο δε Κιρόγα έκανε μια εμφάνιση τουλάχιστον απογοητευτική.
Δεν ξέραμε τότε για τη χειραγώγηση που είχε κάνει ο δικτάτορας Βιντέλα (που πέθανε σήμερα) σε διάφορες φάσεις της διοργάνωσης, ούτε θυμάμαι να συζητήσαμε τις φήμες που κυκλοφόρησαν σχετικά με τη μειωμένη απόδοση του Περού (και του τερματοφύλακα συγκεκριμένα - περισσότερα εδώ).
Απλά, νομίζω ότι είχαμε τρομάξει. Από το 6-0. Το αφύσικο έξι-μηδέν.
Ξεχνούσαμε όμως γρήγορα. Στον τελικό, μας εντυπωσίασαν τα χαρτάκια που πέταξαν στο Ρίβερ Πλέητ οι αργεντίνοι και κάλυψαν μέχρι και μέρος του αγωνιστικού χώρου (σύντομα έγινε μόδα και στα ελληνικά γήπεδα αυτό). Ήμασταν φυσικά με την Ολλανδία (οι περισσότεροι) και στενοχωρηθήκαμε που έχασε και πάλι, αλλά όπως και να το κάνεις ο Κέμπες (ήρωας του τελικού και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης) δεν ήταν αμελητέος.
Μεγαλώνοντας μάθαμε πόσο σημαντικό ήταν για το Βιντέλα να κερδίσει αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Άκουσα για το Βρώμικο Πόλεμο και απόρησα για το πώς το 1982 ευδοκίμησε εδώ μια "προοδευτική" αντίληψη που υποστήριζε την Αργεντινή των στρατηγών (τότε ήταν πια ο Γκαλτιέρι) στην απόπειρα απόσπασης των βρετανικών νήσων Φώκλαντ. Μάλλον κάποιοι παραέδιναν σημασία στις ποδοσφαιρικές τους προτιμήσεις, είχε βλέπετε ανατείλει και το άστρο του Μαραντόνα. Ή, μάλλον, η συναισθηματική ταύτιση με κάθε τι λατινοαμερικάνικο (βλ. και πρόσφατα το "μακάρι να γινόμασταν Αργεντινή", καλή σου ώρα μίστερ Αλέξης!) υπερίσχυε κάθε άλλης λογικής, τόσο πολύ που άκουσα από μυτιληνιό το εξής αμίμητο: "Μα αφού τα Φώκλαντ είναι κοντά στην Αργεντινή, εκεί πρέπει να ανήκουν!" - προφανώς τη χώρα του tango την αγαπούσε περισσότερο από το ακριτικό νησάκι του, ο καημένος...
Ακόμα "κι η ρόγα", με τα έξι τεμάχια σε βαρυστομαχιάζει...
1 σχόλιο:
Φίλος μου εξήγησε ότι η "προοδευτική" συμπάθεια που ανέφερα είχε ίσως να κάνει με τη σύμπλευση Αργεντινής-ΕΣΣΔ υπό τον Βιντέλα, η οποία είχε κάνει το Φλωράκη να δηλώσει (σε συνέδριο του ΚΚΕ;) ότι η δικτατορία ήταν "κεντρώα" (!).
Δημοσίευση σχολίου