Η ελληνική κεντροαριστερά έχει αυτή τη στιγμή κατά την ταπεινή μου γνώμη να διαλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους.
Πρώτος δρόμος: Το άρμα του Σύριζα.
Εδώ ποντάρει κανείς στο ότι το 27% μπορεί να γίνει μαζικό ρεύμα, κάτι σαν το Πασόκ του '81. Τα θραύσματα του Πασόκ (Μόσιαλος, Αννούλα, ίσως κι άλλοι) κι ο Κουβέλης θα μετατρέπονταν κατά την εκδοχή αυτή σε συνιστώσες της "αναπόφευκτης" κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Μακριά από κυβερνητικές ευθύνες (που τις επωμίζονται οι ολίγοι του Βενιζέλου) οι σοσιαλδημοκράτες "στρογγυλεύουν" καίρια το προφίλ της Αριστεράς και προετοιμάζουν το έδαφος για ρεαλιστικές διεξόδους, διανθισμένες με συμβολικές "τομές" στη μονοτονία των μνημονίων: πρωτοβουλίες κατά της ανεργίας, δημοκρατικά τόξα, κ.λπ. Η συνεργασία αυτή γίνεται στο πλαίσιο μιας διεύρυνσης του Σύριζα, που μάλιστα μπορεί να έχει ως αφορμή τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
Δεύτερος δρόμος: Η "μαγιά" του 20% (Πασόκ, Δημάρ και το knack).
Κατά την άποψη αυτή ο Βενιζέλος, αντιπαθής ή μη, είναι απλά ένα αναγκαίο ενδιάμεσο στάδιο στη διαδοχή των ηγεσιών. Ο χώρος της κεντροαριστεράς, με το Πασόκ ως απαραίτητο συστατικό, κρίνεται ως διακριτός σε σχέση με το Σύριζα. Η Δημάρ πιστεύεται ότι θα ακολουθήσει, μια και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να σταθεί μόνη της σε αναμέτρηση απέναντι στο Σύριζα (κοινοβουλευτική επιβίωση). Με ακροβασίες (για να μην κλυδωνιστεί και η κυβερνητική σύμπραξη ΝΔ-Πασόκ), η σύμπηξη της κεντροαριστερής συμμαχίας αναβάλλεται τυπικά (παρά την παρασκηνιακή προετοιμασία της) μέχρι τις παραμονές των εθνικών εκλογών, που πιστεύεται βάσιμα (από τους θιασώτες αυτού του σεναρίου) ότι θα έρθουν πολύ νωρίτερα από τις τοπικές + ευρωπαϊκές του Ιουνίου 2014.
Εσείς ποιον δρόμο θεωρείτε πιθανότερο;
Ή μήπως κυοφορείται κι εδώ ένας ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ;
Πρώτος δρόμος: Το άρμα του Σύριζα.
Εδώ ποντάρει κανείς στο ότι το 27% μπορεί να γίνει μαζικό ρεύμα, κάτι σαν το Πασόκ του '81. Τα θραύσματα του Πασόκ (Μόσιαλος, Αννούλα, ίσως κι άλλοι) κι ο Κουβέλης θα μετατρέπονταν κατά την εκδοχή αυτή σε συνιστώσες της "αναπόφευκτης" κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Μακριά από κυβερνητικές ευθύνες (που τις επωμίζονται οι ολίγοι του Βενιζέλου) οι σοσιαλδημοκράτες "στρογγυλεύουν" καίρια το προφίλ της Αριστεράς και προετοιμάζουν το έδαφος για ρεαλιστικές διεξόδους, διανθισμένες με συμβολικές "τομές" στη μονοτονία των μνημονίων: πρωτοβουλίες κατά της ανεργίας, δημοκρατικά τόξα, κ.λπ. Η συνεργασία αυτή γίνεται στο πλαίσιο μιας διεύρυνσης του Σύριζα, που μάλιστα μπορεί να έχει ως αφορμή τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
Δεύτερος δρόμος: Η "μαγιά" του 20% (Πασόκ, Δημάρ και το knack).
Κατά την άποψη αυτή ο Βενιζέλος, αντιπαθής ή μη, είναι απλά ένα αναγκαίο ενδιάμεσο στάδιο στη διαδοχή των ηγεσιών. Ο χώρος της κεντροαριστεράς, με το Πασόκ ως απαραίτητο συστατικό, κρίνεται ως διακριτός σε σχέση με το Σύριζα. Η Δημάρ πιστεύεται ότι θα ακολουθήσει, μια και σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να σταθεί μόνη της σε αναμέτρηση απέναντι στο Σύριζα (κοινοβουλευτική επιβίωση). Με ακροβασίες (για να μην κλυδωνιστεί και η κυβερνητική σύμπραξη ΝΔ-Πασόκ), η σύμπηξη της κεντροαριστερής συμμαχίας αναβάλλεται τυπικά (παρά την παρασκηνιακή προετοιμασία της) μέχρι τις παραμονές των εθνικών εκλογών, που πιστεύεται βάσιμα (από τους θιασώτες αυτού του σεναρίου) ότι θα έρθουν πολύ νωρίτερα από τις τοπικές + ευρωπαϊκές του Ιουνίου 2014.
Εσείς ποιον δρόμο θεωρείτε πιθανότερο;
Ή μήπως κυοφορείται κι εδώ ένας ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου