Δέκα χρόνια ακριβώς καλύπτουν οι εικόνες μου από μια πόλη που δεν είναι "των εκατομμυρίων" αλλά ούτε και επαρχιακή, ούτε πολύ μακρινή ούτε πολύ κοντινή - σύμβολο της "φοιτητικής ζωής" για όσους από την καλομαθημένη γενιά μου είχαν την τύχη να υποστηρίζονται από τις οικογένειές τους ζώντας ταυτόχρονα μακριά τους, σ' ένα μαγικό συνδυασμό παραλίας, γεύσεων, μνημείων, διασκέδασης και θερμοκρασιακών extremes.
Η δική μου Θεσσαλονίκη ανάμεσα στο 1990 και το 2000 προσεγγίστηκε με τραίνο, αεροπλάνο, λεωφορείο ή αυτοκίνητο κατά περίπτωση. Ήταν περισσότερο νότια και ανατολική (και προαστιακή) παρά βόρεια και δυτική (και κεντρική). Συμβόλιζε την καινοτομία, διολίσθησε στην ανασφάλεια, λούστηκε με ανούσια κιτς εφευρήματα και ψιμύθια (νύμφη, συμπρωτεύουσα, Υμάθ...), μου έδωσε σκοτεινά πρωινά, μπουρίνια από το πουθενά, πηχτό χιόνι και την αέναη εναλλαγή ανάμεσα στη στάσιμη μούχλα και τον ανελέητο βαρδάρη. Δεν μετάνιωσα που την εγκατέλειψα αλλά νιώθω ότι, σαν παλιά αγαπημένη, θα τη βρω να μου χαμογελά σε λίγες μέρες που - πρώτα ο Θεός - θα την ξαναδώ.
Στη φωτό, το Αλατζά Ιμαρέτ
Η δική μου Θεσσαλονίκη ανάμεσα στο 1990 και το 2000 προσεγγίστηκε με τραίνο, αεροπλάνο, λεωφορείο ή αυτοκίνητο κατά περίπτωση. Ήταν περισσότερο νότια και ανατολική (και προαστιακή) παρά βόρεια και δυτική (και κεντρική). Συμβόλιζε την καινοτομία, διολίσθησε στην ανασφάλεια, λούστηκε με ανούσια κιτς εφευρήματα και ψιμύθια (νύμφη, συμπρωτεύουσα, Υμάθ...), μου έδωσε σκοτεινά πρωινά, μπουρίνια από το πουθενά, πηχτό χιόνι και την αέναη εναλλαγή ανάμεσα στη στάσιμη μούχλα και τον ανελέητο βαρδάρη. Δεν μετάνιωσα που την εγκατέλειψα αλλά νιώθω ότι, σαν παλιά αγαπημένη, θα τη βρω να μου χαμογελά σε λίγες μέρες που - πρώτα ο Θεός - θα την ξαναδώ.
Στη φωτό, το Αλατζά Ιμαρέτ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου