Θυμάμαι ότι ο πρόσφατος πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, πριν σπιλωθεί το ίματζ του με τις μπριζόλες και τα πλέη στέησον, είχε τη φήμη και την όψη ενός clean cut και, ας μου επιτραπεί, λιγάκι ξενέρωτου πολιτικού επιστήμονα. Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όταν σε εκλογικό τηλεοπτικό πάνελ, σε "ανύποπτο χρόνο" (δεκαετία '90), ο Κωστόπουλος - πασόκος από τους λαλιωτικούς/εκσυγχρονιστές και κάθε άλλο παρά λαϊκός δεξιός, τότε τουλάχιστον - είχε διορατικά προμηνύσει την ανέλιξή του.
Αντίθετα, ο έτερος (εκ των απασχολούμενων με την πολιτική) ανιψιός του "μακεδόνα εθνάρχη", ο Μιχάλης Λιάπης, έμοιαζε περισσότερο - στις γκριμάτσες και το πιο χύμα στυλ - με τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή. Όποτε οι κάμερες έδειχναν το πρόσωπό του, φανταζόμουν την υπόλοιπη, εκτός πλάνου εικόνα: το ένα χέρι στην τσέπη και το άλλο με την κοφτή παλάμη να τονίζει τις λέξεις, που έβγαιναν αργά από το στόμα. Μέχρι και την "άει shαλλάγα τα" προφορά του θείου μπορούσα να ακούσω, νοερά.
"Πιο Καραμανλής είναι ο Λιάπης, παρά ο Κωστάκης", είχα ακούσει να λένε. Σίγουρα αυτό στηριζόταν και σε μια από τις γνωστότερες φωτογραφίες της άφιξης με το αεροπλάνο του Ζισκάρ. Πίσω από τον επικείμενο πρωθυπουργό και ανορθωτή της δημοκρατίας, λίγο πίσω και από τον Τάκη Λαμπρία, ξεπρόβαλλε το κεφάλι ενός νεαρού, κουστουμαρισμένου, με πλούσιο μαλλί. Όπου κι αν βρίσκονταν τότε ο νεαρός μαθητής Κώστας, στο αεροπλάνο με τον "θεό" δεν ήταν - ο Μιχάλης όμως, ήταν.
Η περιπέτεια στην οποία εσχάτως έμπλεξε ο Λιάπης, βέβαια, έχει οδηγήσει σε λεπτομερή εξέταση κάθε πτυχής της ζωής και "πολιτείας" του νεοδημοκράτη πρώην υπουργού. Μετά τις πλαστές πινακίδες και τους δήθεν ξενώνες, υπάρχουν πλέον ενδείξεις ότι ο "Μισέλ" έχει υποπέσει (όπως και πολλοί άλλοι διάσημοι αλλά κυρίως απλοί έλληνες) και σε τρίτο αμάρτημα παραποίησης.
Στη φωτογραφία του 1974, ο νεαρός Μιχάλης μοιάζει "ξεκάρφωτος". Κανείς δεν θα πίστευε ότι ένας 23χρονος, έστω κι αν ήταν αγαπημένος ανιψιός, θα μπορούσε να προσφέρει οποιαδήποτε ουσιαστική υπηρεσία σε έναν ηγέτη που αναλάμβανε την εξαιρετικά επικίνδυνη αποστολή της μεταπολίτευσης. Κι ούτε μπορώ να φανταστώ ότι θα έσπρωξε κανέναν για να βγει φόρα-παρτίδα στο πρώτο πλάνο των εξερχομένων από το αεροπλάνο. Όπως ο ίδιος δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα - και, είμαι βέβαιος, συστηματικά το εφάρμοζε κιόλας, με εξαίρεση την τελευταία και πολιτικώς μοιραία τροχαία παράβαση - η τήρηση της προτεραιότητας και οι λοιπές διατάξεις του ΚΟΚ είναι (και σίγουρα θα ήταν από την εποχή των Παρισίων, την ξέρετε τη γαλλική αβρότητα, ειδικά στους δρόμους) κανόνας ζωής.
Συνεργάτης-"λαγωνικό" βρήκε στο δημοσιογραφικό του αρχείο την αυθεντική εκτύπωση της επίμαχης φωτογραφίας. Με λίγη προσοχή, διέκρινε ότι οι παραπάνω υποψίες ήταν βάσιμες. Το κομμάτι που δείχνει το πρόσωπο του Λιάπη είναι προϊόν φωτομοντάζ. Ξεκολλώντας το, αποκαλύπτεται (με κάποιες ατέλειες, μια και έχουν περάσει τόσα χρόνια) η αρχική μορφή. Όποιος την δει, αποκλείεται να παραξενευτεί: το εικονιζόμενο πρόσωπο, που δεν χρειάζεται συστάσεις, έχει διαχρονικά διακριθεί στην ικανότητά του να ελίσσεται και να φωτογραφίζεται δίπλα στα διάσημα πρόσωπα και τα μεγάλα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας. Αρχής γενομένης από εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ στο Ελληνικό...
Αντίθετα, ο έτερος (εκ των απασχολούμενων με την πολιτική) ανιψιός του "μακεδόνα εθνάρχη", ο Μιχάλης Λιάπης, έμοιαζε περισσότερο - στις γκριμάτσες και το πιο χύμα στυλ - με τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή. Όποτε οι κάμερες έδειχναν το πρόσωπό του, φανταζόμουν την υπόλοιπη, εκτός πλάνου εικόνα: το ένα χέρι στην τσέπη και το άλλο με την κοφτή παλάμη να τονίζει τις λέξεις, που έβγαιναν αργά από το στόμα. Μέχρι και την "άει shαλλάγα τα" προφορά του θείου μπορούσα να ακούσω, νοερά.
"Πιο Καραμανλής είναι ο Λιάπης, παρά ο Κωστάκης", είχα ακούσει να λένε. Σίγουρα αυτό στηριζόταν και σε μια από τις γνωστότερες φωτογραφίες της άφιξης με το αεροπλάνο του Ζισκάρ. Πίσω από τον επικείμενο πρωθυπουργό και ανορθωτή της δημοκρατίας, λίγο πίσω και από τον Τάκη Λαμπρία, ξεπρόβαλλε το κεφάλι ενός νεαρού, κουστουμαρισμένου, με πλούσιο μαλλί. Όπου κι αν βρίσκονταν τότε ο νεαρός μαθητής Κώστας, στο αεροπλάνο με τον "θεό" δεν ήταν - ο Μιχάλης όμως, ήταν.
Η περιπέτεια στην οποία εσχάτως έμπλεξε ο Λιάπης, βέβαια, έχει οδηγήσει σε λεπτομερή εξέταση κάθε πτυχής της ζωής και "πολιτείας" του νεοδημοκράτη πρώην υπουργού. Μετά τις πλαστές πινακίδες και τους δήθεν ξενώνες, υπάρχουν πλέον ενδείξεις ότι ο "Μισέλ" έχει υποπέσει (όπως και πολλοί άλλοι διάσημοι αλλά κυρίως απλοί έλληνες) και σε τρίτο αμάρτημα παραποίησης.
Στη φωτογραφία του 1974, ο νεαρός Μιχάλης μοιάζει "ξεκάρφωτος". Κανείς δεν θα πίστευε ότι ένας 23χρονος, έστω κι αν ήταν αγαπημένος ανιψιός, θα μπορούσε να προσφέρει οποιαδήποτε ουσιαστική υπηρεσία σε έναν ηγέτη που αναλάμβανε την εξαιρετικά επικίνδυνη αποστολή της μεταπολίτευσης. Κι ούτε μπορώ να φανταστώ ότι θα έσπρωξε κανέναν για να βγει φόρα-παρτίδα στο πρώτο πλάνο των εξερχομένων από το αεροπλάνο. Όπως ο ίδιος δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα - και, είμαι βέβαιος, συστηματικά το εφάρμοζε κιόλας, με εξαίρεση την τελευταία και πολιτικώς μοιραία τροχαία παράβαση - η τήρηση της προτεραιότητας και οι λοιπές διατάξεις του ΚΟΚ είναι (και σίγουρα θα ήταν από την εποχή των Παρισίων, την ξέρετε τη γαλλική αβρότητα, ειδικά στους δρόμους) κανόνας ζωής.
Συνεργάτης-"λαγωνικό" βρήκε στο δημοσιογραφικό του αρχείο την αυθεντική εκτύπωση της επίμαχης φωτογραφίας. Με λίγη προσοχή, διέκρινε ότι οι παραπάνω υποψίες ήταν βάσιμες. Το κομμάτι που δείχνει το πρόσωπο του Λιάπη είναι προϊόν φωτομοντάζ. Ξεκολλώντας το, αποκαλύπτεται (με κάποιες ατέλειες, μια και έχουν περάσει τόσα χρόνια) η αρχική μορφή. Όποιος την δει, αποκλείεται να παραξενευτεί: το εικονιζόμενο πρόσωπο, που δεν χρειάζεται συστάσεις, έχει διαχρονικά διακριθεί στην ικανότητά του να ελίσσεται και να φωτογραφίζεται δίπλα στα διάσημα πρόσωπα και τα μεγάλα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας. Αρχής γενομένης από εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ στο Ελληνικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου