Το γαρύφαλο έχει ανήφορο

Ο κατακερματισμός του πολιτικού κέντρου συνεχίζεται. Τελευταία (;) προσθήκη στο νεφέλωμα, ένα ακόμη "Σοσιαλιστικό Κόμμα" υπό τον 70άρη σχεδόν Στέφανο Τζουμάκα (Νομική 1973, Πασόκ). Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τρόπος, σε 4 μόλις μήνες, να κατεβεί στις ευρωεκλογές ένα ενιαίο (έστω ευκαιριακό) σχήμα που θα προσπαθήσει να εκφράσει ό,τι μπορεί από το 25% όσων δεν δηλώνουν ούτε δεξιοί, ούτε αριστεροί, ακόμη κι αν ξεπεραστούν οι αναμενόμενες απαιτήσεις Πασόκ-Δημάρ να "εκπροσωπούνται συντεταγμένα" στο κοινό ψηφοδέλτιο, ακόμη - τέλος - κι αν ελαφρύνει (για τους μη πασόκους) το "καπέλο" των ευρωπαίων σοσιαλιστών (βλ. Relaunching Europe), στο τέλος η ΣοσιαΛίστα που θα προκύψει θα έχει μπροστά της μια αποστολή-βουνό.

Το 25% δεν μπορεί ούτε καν να το ονειρεύεται. Θα ξεκινήσει από χαμηλά. Αν δεν βγάλει ούτε έναν ευρωβουλευτή, θα είναι καταστροφή. Το ενδεχόμενο μπορεί να ακούγεται ακραίο, αλλά είναι υπαρκτό. Η περιοχή ανάμεσα στο 3% (όριο εκπροσώπησης) και το 4,7% (αμιγές εκλογικό μέτρο) είναι κινούμενη άμμος και μπορεί σε αυτή να "συνωστιστούν" πολλοί, που θα βγάλουν έναν και μόνο ευρωβουλευτή αν έχουν τα ψηλότερα "υπόλοιπα" - ενώ δεν αποκλείεται κάποιοι να αποδειχθούν άτυχοι.

Το αν θα πάει καλύτερα εξαρτάται από πολλά, θα σας τα πουν πλήρως οι πολιτικοί αναλυτές. Ένας από τους παράγοντες είναι η πολιτική "πλατφόρμα" (η αφήγηση, το μήνυμα ή όπως αλλιώς το πουν). Δεν έχω καταλάβει αν η ΣοσιαΛίστα θα βάλει στο επίκεντρο την "ανάπτυξη", κάτι που κατ' αρχήν θα φαινόταν λογικό στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας. Πιθανώς να κρίνεται ότι δεν αρκεί αυτό το σύνθημα - ή να είναι τόσο κοινότοπο (μετά από 7 χρόνια ύφεσης, ποιος δεν θέλει ανάπτυξη;) και ταυτόχρονα δύσκολο στην ανάλυση (ποια ανάπτυξη, με ποιους;). Ενδέχεται να θέλουν οι σοσιαλιστές να προβάλουν και μια άλλη επιδίωξη, αυτή που περιέγραψα πριν λίγο καιρό ως "φαινομενική, μερική έστω επαναφορά εθνικής κυριαρχίας".

Τι άλλο σημαίνει η προβολή της δήλωσης του ευρωσοσιαλιστή Σβόμποντα για "αποχώρηση της τρόικας"; Ή η γραφική ατάκα του (σοσιαλιστή στην προέλευση) προέδρου Παπούλια για "κλωτσιά"; Σημαίνει ότι η ΣοσιαΛίστα θα πει κι αυτή το "ξου!" που εδώ και πολλούς μήνες έχει στα χείλη και η (υπό τη ΝΔ) κυβέρνηση - και που είναι χτύπημα σε ανοιχτή θύρα, μια και υποτίθεται ότι η αποστολή της τρόικας τελειώνει φέτος, ούτως ή άλλως.

Άρα; Σιγά την αποκατάσταση κυριαρχίας! Αν μείνει εκεί, η ΣοσιαΛίστα θα δυσκολευτεί να αντικρούσει πειστικά τις κατηγορίες, ότι είναι "ουρά της δεξιάς" (σκοπίμως δανείζομαι την παλιά πασοκική ορολογία - έτσι χαρακτηρίζονταν παλιότερα όσοι δεν συστρατεύονταν με το Κίνημα εναντίον της ΝΔ). Κι όχι μόνο εντός Ελλάδος ουρά: δείτε το SPD, διοργανωτή του Relaunching, λίγο μετά τη νέα του συμμαχία με τη γερμανική δεξιά της κυρίας "κόκκινο πανί" Α. Μέρκελ. Μπορεί να μην "πεθαίνει η σοσιαλδημοκρατία", όπως θα ευχόταν ο προδομένος απ' αυτή Yanis Varoufakis, είναι κοινό μυστικό όμως το πρόβλημα που έχει ο χώρος στο να σταθεί επαρκώς απέναντι από "τις αγορές", ενώ καγχασμό προκαλούν οι κατά καιρούς λεονταρισμοί - και λύπηση, οι αντίστοιχες υπερπροσδοκίες (π.χ. "η επανεκλογή Ομπάμα θα του λύσει τα χέρια ώστε να τα βάλει με το Κεφάλαιο"...).

Το κακό μάλιστα, στη χώρα μας για παράδειγμα, έχει αρχίσει από παλιότερα, πολύ πριν την πρωθυπουργία ΓΑΠ: επί Σημίτη και για την ακρίβεια στην άνθηση του χρηματιστηρίου το 1999, η οποία πήγε χέρι-χέρι με την πετυχημένη αντιπληθωριστική πολιτική που μας έβαλε στο Ευρώ. Η ταύτιση του Πασόκ με την φούσκα δεν υπήρξε αντιδημοφιλής, παρά μόνο όταν η φούσκα έσκασε. Όσο κι αν ο παλαβός λαϊκισμός θέλει τον ΓΑΠ ως αποδιοπομπαίο τράγο ή και προδότη, το ουσιαστικό στίγμα για την κεντροαριστερά (μας) είναι κατά τη γνώμη μου η όλη της πορεία μεταξύ 1994-2004, πορεία όχι άσχετη βέβαια με τους διεθνείς προσανατολισμούς του χώρου (όπως εκφράστηκαν και από Μπλερ-Σρέντερ κ.λπ. σε διάφορους τομείς άσκησης πολιτικής).

Αυτή η μετάλλαξη υποτίθεται ότι ακολουθούσε την εξέλιξη του πάλαι ποτέ ιδεατού "μη προνομιούχου έλληνα". Τα σημερινά ενδιαφέροντα πράγματα, συμβαίνουν - μεταξύ άλλων - και διότι προέκυψαν σε νέα μορφή πολίτες, ομάδες, ηλικίες, εκφράσεις γενικότερα των όσων δηλώνουν ότι "είναι στην απ'έξω". Πόσους απ' αυτούς θα προσελκύσει η ΣοσιαΛίστα (αν τελικά πάρει μπρος); Ποιες άλλες γαρνιτούρες θα βάλει στο όραμα της ανάπτυξης, μέχρι το Μάιο καταρχήν αλλά και γενικότερα; Θα τολμήσει - τελευταία σκέψη για τώρα - να "κλείσει το μάτι" σε όσους, χωρίς απαραίτητα να είναι αντιευρωπαϊστές (ούτε καν ανδρεοπαπανδρεϊκοί), θα ήθελαν να δουν κάποια ψήγματα ελληνοκεντρικής πολιτικής - που να πηγαίνουν λιγάκι παραπέρα από το απλοϊκό "διώξτε την τρόικα";