Η φράση "διαβάζω εφημερίδα" πάντα φορτωνόταν με ευρύτερα νοήματα. Αρχικά τη θυμάμαι σαν "must", μέχρι που ένας παλιός μου εργοδότης - άνθρωπος διαβασμένος και κουλτουριάρης κατά τα άλλα - απομυθοποίησε την καθημερινή ανάγνωση, λέγοντας ότι είναι χάσιμο χρόνου. Άλλαξαν κι οι συνήθειες: η τηλεόραση και το ίντερνετ έκαναν την εφημερίδα κυρίως μέσο εμβάθυνσης κι όχι απλής ενημέρωσης. Οι εκδόσεις του σαββατοκύριακου, συχνά "συνοδευτικές" των προσφορών (βιβλίων, CD), ήταν ούτως ή άλλως οι πιο ζουμερές. Ωστόσο, τις αραίωσα κι αυτές - μέχρι που με απογοήτευσαν και τις έκοψα εντελώς, το 2009. (Πρόσφατα έβαλα νερό στο κρασί μου και συνοδεύω το μεγάλο μου γιο στο περίπτερο, για να πάρουμε κυριακάτικη εφημερίδα - ας σχηματίσει ο ίδιος άποψη πριν υιοθετήσει ή απορρίψει.)
Η ένσταση για την κακή ποιότητα των εφημερίδων ή για κακές όψεις των ΜΜΕ (π.χ. διαπλοκή/εκβιασμοί σε εθνικό αλλά και τοπικό επίπεδο) είναι ένα πράγμα, η απαξίωση της δημοσιογραφίας είναι κάτι άλλο. Κατηγορήθηκα πριν λίγο καιρό ότι προτιμώ τη "δημοσιογραφία των δημοσιογράφων" από τη "δημοσιογραφία των πολιτών", όταν εξέφρασα τη σοβαρή αμφιβολία μου για το αν η δεύτερη (με τον τρόπο που συνήθως διενεργείται) μπορεί να πάει λίγο παραπέρα από την υιοθέτηση της καταγγελίας του κάθε πικραμένου και την προβολή παρεών. Το να σχολιάζω την επικαιρότητα ή να προβάλλω κακώς κείμενα δεν είναι δημοσιογραφία - έκαστος στο είδος του.
Μερικοί από τους φίλους μου είναι δημοσιογράφοι κι είναι χαρά μου που τους έχω γνωρίσει. Από διαφορετικά πόστα, τιμά ο καθένας τη δουλειά που κάνει. Θα αναφέρω εδώ με τα μικρά τους ονόματα:
Η ένσταση για την κακή ποιότητα των εφημερίδων ή για κακές όψεις των ΜΜΕ (π.χ. διαπλοκή/εκβιασμοί σε εθνικό αλλά και τοπικό επίπεδο) είναι ένα πράγμα, η απαξίωση της δημοσιογραφίας είναι κάτι άλλο. Κατηγορήθηκα πριν λίγο καιρό ότι προτιμώ τη "δημοσιογραφία των δημοσιογράφων" από τη "δημοσιογραφία των πολιτών", όταν εξέφρασα τη σοβαρή αμφιβολία μου για το αν η δεύτερη (με τον τρόπο που συνήθως διενεργείται) μπορεί να πάει λίγο παραπέρα από την υιοθέτηση της καταγγελίας του κάθε πικραμένου και την προβολή παρεών. Το να σχολιάζω την επικαιρότητα ή να προβάλλω κακώς κείμενα δεν είναι δημοσιογραφία - έκαστος στο είδος του.
Μερικοί από τους φίλους μου είναι δημοσιογράφοι κι είναι χαρά μου που τους έχω γνωρίσει. Από διαφορετικά πόστα, τιμά ο καθένας τη δουλειά που κάνει. Θα αναφέρω εδώ με τα μικρά τους ονόματα:
- το Θέμη - παλιό μου συμμαθητή και τώρα αρχισυντάκτη σε τηλεοπτική εκπομπή με ευρύ κοινό
- το Σωτήρη - καλοκαιρινή παρέα στον τόπο των παιδικών διακοπών μου, που συχνά "βουτά" σε επικίνδυνες αποστολές, σε μέρη στα οποία δεν θα ήθελα να βρεθεί η οικογένειά μου
- το Στέφανο - της ίδιας θερινής συντροφιάς και επίσης επί διεθνών θεμάτων, που είχε την καλοσύνη να προσκαλέσει τη λάσπη σε ζωντανές ραδιοφωνικές εκπομπές το 2002
- τον Αχιλλέα - ταυτόχρονα εξειδικευμένο και πολύπλευρο, που με έχει συμπεριλάβει στους els amics (φίλους) καταλανιστί (!) στο υπόμνημα του ιστολογίου του
