Η πρόθεση ήταν σίγουρα καλή. Η περιοχή ανάμεσα στο Χελμό και τη Ζήρεια με τα πανέμορφα τοπία προσελκύει πολλούς ποδηλάτες ορεινών διαδρομών. Για την εξυπηρέτησή τους λοιπόν, κάποιος είχε μια πρωτότυπη ιδέα, που θα μπορούσε να διδάσκεται στα πολυτεχνειακά μαθήματα οδοποιίας του μέλλοντος.
Τι τον θέλουμε το διαχωρισμό των 2 κατευθύνσεων κυκλοφορίας με διαγράμμιση; Σάμπως περνά και κανένα αυτοκίνητο από εκεί; Αφήνεις μία (!) λωρίδα στη μέση και βάζεις στα δύο άκρα ποδηλατολωρίδες.
Τι κι αν τα ποδήλατα που κυκλοφορούν στον πρωτοποριακό μικτό δρόμο είναι λιγότερα από τα αυτοκίνητα; Τι κι αν από τη μεριά του γκρεμού δεν υπάρχει στηθαίο; Τι κι αν από τη μεριά του βουνού η ποδηλατολωρίδα καλύπτεται από υλικό καταπτώσεων (που καμιά φορά απλώνεται σε όλο το πλάτος); Τι κι αν η ορθοπεταλιά (πλαγιά είναι, όχι οροπέδιο) δεν χωράει στο ένα μέτρο πλάτους της ανηφορικής λωρίδας;
Σαν να μη μπορούσε να προβλέψει τίποτα απ' όλα αυτά, ο μηχανισμός υλοποίησης του έργου (μελετητές, κατασκευαστές, χρηματοδότες, διαχειριστές) φρόντισε να εφαρμόσει τη διατομή-έκτρωμα διαγραμμίζοντας σε μήκος πολλών χιλιομέτρων, ενώ δεν παρέλειψε να τοποθετήσει και τις απαραίτητες πινακίδες με όριο ταχύτητας και ποδηλατάκι. Επίσης, κάπου στο πουθενά προβλέφθηκε και χώρος στάθμευσης ποδηλάτων, με δυο μεταλλικά Π (όμοια με αυτά που οριοθετούν τη θέση των κάδων σκουπιδιών - μια χαρά δένεις εκεί το άλογ-, παρντόν, το δίκυκλο) και μπλε πινακίδα για όποιον δεν κατάλαβε.
Κάτι τέτοια με κάνουν να εξοργίζομαι όταν αποκαλείται μικρή Ελβετία οποιαδήποτε όμορφη ορεινή περιοχή. Διότι η βαρετή χώρα των Άλπεων, που μέσα σε χίλια χρόνια ιστορίας δεν έδωσε στον κόσμο παρά μόνο το ρολόι-κούκο (όπως είπε ο Όρσον Ουέλς), τέτοια διαμάντια μάλλον δεν τα έχει.
Τι τον θέλουμε το διαχωρισμό των 2 κατευθύνσεων κυκλοφορίας με διαγράμμιση; Σάμπως περνά και κανένα αυτοκίνητο από εκεί; Αφήνεις μία (!) λωρίδα στη μέση και βάζεις στα δύο άκρα ποδηλατολωρίδες.
Τι κι αν τα ποδήλατα που κυκλοφορούν στον πρωτοποριακό μικτό δρόμο είναι λιγότερα από τα αυτοκίνητα; Τι κι αν από τη μεριά του γκρεμού δεν υπάρχει στηθαίο; Τι κι αν από τη μεριά του βουνού η ποδηλατολωρίδα καλύπτεται από υλικό καταπτώσεων (που καμιά φορά απλώνεται σε όλο το πλάτος); Τι κι αν η ορθοπεταλιά (πλαγιά είναι, όχι οροπέδιο) δεν χωράει στο ένα μέτρο πλάτους της ανηφορικής λωρίδας;
Σαν να μη μπορούσε να προβλέψει τίποτα απ' όλα αυτά, ο μηχανισμός υλοποίησης του έργου (μελετητές, κατασκευαστές, χρηματοδότες, διαχειριστές) φρόντισε να εφαρμόσει τη διατομή-έκτρωμα διαγραμμίζοντας σε μήκος πολλών χιλιομέτρων, ενώ δεν παρέλειψε να τοποθετήσει και τις απαραίτητες πινακίδες με όριο ταχύτητας και ποδηλατάκι. Επίσης, κάπου στο πουθενά προβλέφθηκε και χώρος στάθμευσης ποδηλάτων, με δυο μεταλλικά Π (όμοια με αυτά που οριοθετούν τη θέση των κάδων σκουπιδιών - μια χαρά δένεις εκεί το άλογ-, παρντόν, το δίκυκλο) και μπλε πινακίδα για όποιον δεν κατάλαβε.
Κάτι τέτοια με κάνουν να εξοργίζομαι όταν αποκαλείται μικρή Ελβετία οποιαδήποτε όμορφη ορεινή περιοχή. Διότι η βαρετή χώρα των Άλπεων, που μέσα σε χίλια χρόνια ιστορίας δεν έδωσε στον κόσμο παρά μόνο το ρολόι-κούκο (όπως είπε ο Όρσον Ουέλς), τέτοια διαμάντια μάλλον δεν τα έχει.
1 σχόλιο:
καλόοοοοοοοοοο!!!
Δημοσίευση σχολίου