Πριν από έξι χρόνια (και τρεις μήνες), που λίγοι μόνο προειδοποιούσαν για την κρίση, όπως ο Σημίτης - που έτρωγε πόρτα από τον ΓΑΠ - ή ο φίλος μου ο Γιώργος ο λογιστής, που έλεγε ότι το Δημόσιο δεν μπορεί να δανείζεται αιώνια και κάποια στιγμή θα υπάρχει κίνδυνος στάσης πληρωμών, κι εμείς οι πολλοί τους κοιτάζαμε σαν ούφο, και το Σημίτη και το Γιώργο, τότε λοιπόν, εν έτει 2009 ήταν φανερά κάποια άλλα συμπτώματα της αρρώστιας αυτής της χώρας, όχι οικονομικά αλλά κοινωνικά.
Στο Βοτανικό εκείνη την εποχή, πολύ μετά το ντε λα μαγκέν και λίγο πριν έρθει στο προσκήνιο το τζαμί (η ιδέα του δηλαδή), προγραμματιζόταν μια επένδυση (γήπεδο ΠΑΟ και πάρκο) που ποτέ δεν προχώρησε, μια και ξεσήκωσε αυθόρμητες αντιδράσεις - αυθόρμητες όσο και οι διαδηλώσεις στήριξης της ελληνικής κυβέρνησης του Φεβρουαρίου 2015.
Με αφορμή τη χθεσινή απίστευτη είδηση, ότι η κυρία Νάντια Βαλαβάνη (αναπληρώτρια υπουργός οικονομικών που κατά δήλωσή της δεν ξέρει ούτε τη φορολογική της δήλωση να συντάξει) προκρίνει την παραχώρηση 12 στρεμμάτων από το παλιό αεροδρόμιο Ελληνικού σε τέσσερις όμορ(φ)ους δήμους για να υλοποιήσουν το τοπικό σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων, αντιγράφω εδώ την ανάρτηση που είχα κάνει σχετικά με τις αντιδράσεις για το Βοτανικό και για τη γενική μίρλα που συνοδεύει όλες τις παρόμοιες κινήσεις πολιτών, συμπληρώνοντας το κείμενο με αποσπάσματα από τον πολύ ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικό διάλογο που είχα με αναγνώστες.
Δεν είμαι απ' αυτούς που ονειρεύονται Central Park στο λεκανοπέδιο, ίσως γιατί τα νεοϋορκέζικα πάρκα με ψιλοτρομάζουν, αλλά το Ελληνικό ως ζωντανός χώρος με μπόλικο πράσινο θα βοηθούσε να αναδειχθούν καλύτερα τα ελκυστικά στοιχεία της παραθαλάσσιας μεγαλούπολης - και το να σαλαμοποιείται για να γίνει σκουπιδότοπος ή έστω και μάντρα είναι όχι απλά θλιβερό αλλά επικίνδυνο.
(α) Η ανάρτηση του 2009:
(β) Μερικές από τις πρόσθετες παρατηρήσεις (από τον τότε διάλογο):
- Τρόποι για να αυξηθεί το πράσινο και να ομορφύνει σιγά-σιγά ο Βοτανικός υπάρχουν πολλοί. Οι δημόσιοι φορείς θα μπορούσαν να συμβάλουν. Οι ιδιώτες θα μπορούσαν επίσης να συμβάλουν με το σωστό μίγμα περιορισμών και κινήτρων.
- Το να αναπλαστεί και να ομορφύνει ο Ελαιώνας είναι μια υπόθεση επίπονη, ένας στόχος που δεν μπορεί να επιτευχθεί ως διά μαγείας με μια μαγική super απαλλοτρίωση - που μπορεί να υπάρχει στο μυαλό κάποιων αλλά δυστυχώς όχι στον πραγματικό κόσμο. Το εγχείρημα της εταιρείας "Διπλή Ανάπλαση" κατά τη γνώμη μου ήταν μια ενδιαφέρουσα απόπειρα σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτών. Αφορά ένα μικρό μέρος της περιοχής, όμως θα μπορούσε να είναι η αρχή για να κινηθεί κάτι σε μια περιοχή τελματωμένη και βρώμικη.
- Υπάρχουν ανθρωπογενείς επεμβάσεις που είναι ωραίες αισθητικά και ωφέλιμες περιβαλλοντικά. Υπάρχουν μηχανισμοί για να ελεγχθεί αυτό σε κάθε έργο και φυσικά και στο συγκεκριμένο.
- Χρήσιμο είναι να συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα. Το ότι θεωρώ τη διπλή ανάπλαση ενδιαφέρουσα δεν σημαίνει ότι είμαι υπέρ του babis vovos (το άτυπο business park του Αμαρουσίου δεν μου αρέσει καθόλου). Ούτε "καίγομαι" για τη συγκεκριμένη επένδυση - αλλά ναι, η αδράνεια και η υποβάθμιση στο Βοτανικό με θλίβει.
- Τέλος, για το "άπαξ τσιμέντο, πάντοτε τσιμέντο", επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Δεν είναι νομοτέλεια - παραδείγματα υπάρχουν.
Στο Βοτανικό εκείνη την εποχή, πολύ μετά το ντε λα μαγκέν και λίγο πριν έρθει στο προσκήνιο το τζαμί (η ιδέα του δηλαδή), προγραμματιζόταν μια επένδυση (γήπεδο ΠΑΟ και πάρκο) που ποτέ δεν προχώρησε, μια και ξεσήκωσε αυθόρμητες αντιδράσεις - αυθόρμητες όσο και οι διαδηλώσεις στήριξης της ελληνικής κυβέρνησης του Φεβρουαρίου 2015.
Με αφορμή τη χθεσινή απίστευτη είδηση, ότι η κυρία Νάντια Βαλαβάνη (αναπληρώτρια υπουργός οικονομικών που κατά δήλωσή της δεν ξέρει ούτε τη φορολογική της δήλωση να συντάξει) προκρίνει την παραχώρηση 12 στρεμμάτων από το παλιό αεροδρόμιο Ελληνικού σε τέσσερις όμορ(φ)ους δήμους για να υλοποιήσουν το τοπικό σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων, αντιγράφω εδώ την ανάρτηση που είχα κάνει σχετικά με τις αντιδράσεις για το Βοτανικό και για τη γενική μίρλα που συνοδεύει όλες τις παρόμοιες κινήσεις πολιτών, συμπληρώνοντας το κείμενο με αποσπάσματα από τον πολύ ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικό διάλογο που είχα με αναγνώστες.
Δεν είμαι απ' αυτούς που ονειρεύονται Central Park στο λεκανοπέδιο, ίσως γιατί τα νεοϋορκέζικα πάρκα με ψιλοτρομάζουν, αλλά το Ελληνικό ως ζωντανός χώρος με μπόλικο πράσινο θα βοηθούσε να αναδειχθούν καλύτερα τα ελκυστικά στοιχεία της παραθαλάσσιας μεγαλούπολης - και το να σαλαμοποιείται για να γίνει σκουπιδότοπος ή έστω και μάντρα είναι όχι απλά θλιβερό αλλά επικίνδυνο.
(α) Η ανάρτηση του 2009:
Φορούσε πάντως ωραία πουλοβεράκια στις συνελεύσεις
Σίγουρα ποτέ δεν συμπάθησα τους αιωνόβιους φοιτητές, όπως τον εκ των
πρωτεργατών της κίνησης των "131 ενωμένων μπαχαλάκηδων". Δεν έχω πάντως
καθόλου πειστεί από τη θορυβώδη κίνηση αντίδρασης στα 2 αθηναϊκά project
που ξεκίνησαν επί Ντόρας και συνεχίζονται επί Κακλαμάνη (ο οποίος τώρα
εισπράττει όλα τα πυρά). Οι προσπάθειες παντρέματος δημόσιου συμφέροντος
και ιδιωτικών συμφερόντων συναντούν την αντίθεση άλλων ιδιωτικών
συμφερόντων, κατ' αρχήν. Φυσικά, το περιβάλλον το αγαπούν όλοι. Και
περισσότερο, αυτοί που είναι εναντίον των έργων, διότι το έργο εξ
ορισμού αντιστρατεύεται το περιβάλλον.
Ας πάμε λίγο παραπέρα από την απλουστευτική, προνηπιακή λογική. Ο πρώην Ελαιώνας είναι μια τεράστια περιοχή, "μυθική" πλέον, μια και εδώ και δεκαετίες ακούγονται διάφορες μεγαλόστομες διακηρύξεις για την "ανάκτησή" του. Στο μεταξύ παρέμενε μια βρώμικη (αλλά και κοντινή στο κέντρο) "πίσω αυλή". Αλήθεια, ποιο ήταν το όραμα; Ότι το κράτος θα διέθετε τεράστια ποσά για να απαλλοτριώσει κάμποσα τετραγωνικά χιλιόμετρα και κατόπιν θα άφηνε την έκταση να γίνει "ρουμάνι", ένα φυσικό δάσος-"ζούγκλα" που δεν θα ήθελε καμία συντήρηση, καμία φύλαξη, καμία περαιτέρω επέμβαση στον αιώνα τον άπαντα; Συγγνώμη, αλλά ποιο κράτος έχουν στο μυαλό τους όσοι σκέφτονται έτσι; Αυτό που χρωστά, δανείζεται, κακοπληρώνει, κακοδιαχειρίζεται, κάνει "σαφάρι" κ.λπ.;
Η Αθήνα πήγε να κάνει κάτι διαφορετικό, στοχευμένο και οικονομικά όχι ζημιογόνο. Σε μέρος της έκτασης. Το υπόλοιπο θα άλλαζε ως δια μαγείας; Όχι, αλλά τουλάχιστον ανάμεσα στην κακομοιριά, τη μουτζούρα και τη γκριζάδα θα εμφανιζόταν "κάτι" με βελτιωμένη φυσιογνωμία. Είναι ο μοναδικός τρόπος; Όχι, αλλά τίποτα δεν εμποδίζει διαφορετικές επεμβάσεις κάπου αλλού στην ευρύτερη περιοχή - είτε ιδιωτικά εκπορευόμενες είτε δημόσιες.
Στην Κυψέλη η κλίμακα είναι διαφορετική και ίσως η συμβολική αξία των 12 ή 112 δέντρων να γέρνει τη (συναισθηματική) πλάστιγγα εναντίον ενός γκαράζ "σταγόνας στον ωκεανό". Κι εκεί όμως, όπως και στον Ελαιώνα, υπάρχει ένα άλλο ζήτημα, που έχει να κάνει με τον "επενδυτοδιώχτη" (όπως λέμε "ανθρωποδιώχτη") που μαστίζει την Ελλάδα. Και οι δύο δημοσιο-ιδιωτικές συμμαχίες έχουν συναφθεί από το 2006. Τρία χρόνια μετά, οι ιδιώτες μαθαίνουν ότι ίσως δεν θα μπορέσουν να δουλέψουν - διότι διαμαρτυρήθηκε, με την "παρέα" του, ένας τύπος που έκανε περίπου 10 χρόνια να τελειώσει το Πολυτεχνείο (χώρια το πόσα στοίχισε στον φορολογούμενο η συνδικαλιστική δραστηριότητα τέτοιων τύπων, με σχολές να μένουν κλειστές επί εβδομάδες και μήνες εξαιτίας των ...πιεστικών προβλημάτων του φοιτητικού κινήματος στο τέλος της δεκαετίας του '80) . Ιδιαίτερα εκνευριστικό είναι, δε, ότι διάφορα ΜΜΕ που αβαντάρουν για δικούς τους λόγους τις αντιδράσεις, είναι τα ίδια που βάζουν την κοινή γνώμη να "κλαίει" για το ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις φεύγουν από την Ελλάδα και πάνε στη Γευγελή και τη Βουλγαρία...
Ας πάμε λίγο παραπέρα από την απλουστευτική, προνηπιακή λογική. Ο πρώην Ελαιώνας είναι μια τεράστια περιοχή, "μυθική" πλέον, μια και εδώ και δεκαετίες ακούγονται διάφορες μεγαλόστομες διακηρύξεις για την "ανάκτησή" του. Στο μεταξύ παρέμενε μια βρώμικη (αλλά και κοντινή στο κέντρο) "πίσω αυλή". Αλήθεια, ποιο ήταν το όραμα; Ότι το κράτος θα διέθετε τεράστια ποσά για να απαλλοτριώσει κάμποσα τετραγωνικά χιλιόμετρα και κατόπιν θα άφηνε την έκταση να γίνει "ρουμάνι", ένα φυσικό δάσος-"ζούγκλα" που δεν θα ήθελε καμία συντήρηση, καμία φύλαξη, καμία περαιτέρω επέμβαση στον αιώνα τον άπαντα; Συγγνώμη, αλλά ποιο κράτος έχουν στο μυαλό τους όσοι σκέφτονται έτσι; Αυτό που χρωστά, δανείζεται, κακοπληρώνει, κακοδιαχειρίζεται, κάνει "σαφάρι" κ.λπ.;
Η Αθήνα πήγε να κάνει κάτι διαφορετικό, στοχευμένο και οικονομικά όχι ζημιογόνο. Σε μέρος της έκτασης. Το υπόλοιπο θα άλλαζε ως δια μαγείας; Όχι, αλλά τουλάχιστον ανάμεσα στην κακομοιριά, τη μουτζούρα και τη γκριζάδα θα εμφανιζόταν "κάτι" με βελτιωμένη φυσιογνωμία. Είναι ο μοναδικός τρόπος; Όχι, αλλά τίποτα δεν εμποδίζει διαφορετικές επεμβάσεις κάπου αλλού στην ευρύτερη περιοχή - είτε ιδιωτικά εκπορευόμενες είτε δημόσιες.
Στην Κυψέλη η κλίμακα είναι διαφορετική και ίσως η συμβολική αξία των 12 ή 112 δέντρων να γέρνει τη (συναισθηματική) πλάστιγγα εναντίον ενός γκαράζ "σταγόνας στον ωκεανό". Κι εκεί όμως, όπως και στον Ελαιώνα, υπάρχει ένα άλλο ζήτημα, που έχει να κάνει με τον "επενδυτοδιώχτη" (όπως λέμε "ανθρωποδιώχτη") που μαστίζει την Ελλάδα. Και οι δύο δημοσιο-ιδιωτικές συμμαχίες έχουν συναφθεί από το 2006. Τρία χρόνια μετά, οι ιδιώτες μαθαίνουν ότι ίσως δεν θα μπορέσουν να δουλέψουν - διότι διαμαρτυρήθηκε, με την "παρέα" του, ένας τύπος που έκανε περίπου 10 χρόνια να τελειώσει το Πολυτεχνείο (χώρια το πόσα στοίχισε στον φορολογούμενο η συνδικαλιστική δραστηριότητα τέτοιων τύπων, με σχολές να μένουν κλειστές επί εβδομάδες και μήνες εξαιτίας των ...πιεστικών προβλημάτων του φοιτητικού κινήματος στο τέλος της δεκαετίας του '80) . Ιδιαίτερα εκνευριστικό είναι, δε, ότι διάφορα ΜΜΕ που αβαντάρουν για δικούς τους λόγους τις αντιδράσεις, είναι τα ίδια που βάζουν την κοινή γνώμη να "κλαίει" για το ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις φεύγουν από την Ελλάδα και πάνε στη Γευγελή και τη Βουλγαρία...
(β) Μερικές από τις πρόσθετες παρατηρήσεις (από τον τότε διάλογο):
- Τρόποι για να αυξηθεί το πράσινο και να ομορφύνει σιγά-σιγά ο Βοτανικός υπάρχουν πολλοί. Οι δημόσιοι φορείς θα μπορούσαν να συμβάλουν. Οι ιδιώτες θα μπορούσαν επίσης να συμβάλουν με το σωστό μίγμα περιορισμών και κινήτρων.
- Το να αναπλαστεί και να ομορφύνει ο Ελαιώνας είναι μια υπόθεση επίπονη, ένας στόχος που δεν μπορεί να επιτευχθεί ως διά μαγείας με μια μαγική super απαλλοτρίωση - που μπορεί να υπάρχει στο μυαλό κάποιων αλλά δυστυχώς όχι στον πραγματικό κόσμο. Το εγχείρημα της εταιρείας "Διπλή Ανάπλαση" κατά τη γνώμη μου ήταν μια ενδιαφέρουσα απόπειρα σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτών. Αφορά ένα μικρό μέρος της περιοχής, όμως θα μπορούσε να είναι η αρχή για να κινηθεί κάτι σε μια περιοχή τελματωμένη και βρώμικη.
- Υπάρχουν ανθρωπογενείς επεμβάσεις που είναι ωραίες αισθητικά και ωφέλιμες περιβαλλοντικά. Υπάρχουν μηχανισμοί για να ελεγχθεί αυτό σε κάθε έργο και φυσικά και στο συγκεκριμένο.
- Χρήσιμο είναι να συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα. Το ότι θεωρώ τη διπλή ανάπλαση ενδιαφέρουσα δεν σημαίνει ότι είμαι υπέρ του babis vovos (το άτυπο business park του Αμαρουσίου δεν μου αρέσει καθόλου). Ούτε "καίγομαι" για τη συγκεκριμένη επένδυση - αλλά ναι, η αδράνεια και η υποβάθμιση στο Βοτανικό με θλίβει.
- Τέλος, για το "άπαξ τσιμέντο, πάντοτε τσιμέντο", επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Δεν είναι νομοτέλεια - παραδείγματα υπάρχουν.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
Κλείνω με μια εικόνα που μαρτυρά υψηλή αισθητική, η οποία αναμφίβολα επηρεάζει και τα οράματα των κυβερνώντων μας για την πρωτεύουσα της χώρας. (Οι τύποι είναι ικανοί να επαναφέρουν και την παλιά ονομασία Χασάνι στο νυν Ελληνικό.)
Κλείνω με μια εικόνα που μαρτυρά υψηλή αισθητική, η οποία αναμφίβολα επηρεάζει και τα οράματα των κυβερνώντων μας για την πρωτεύουσα της χώρας. (Οι τύποι είναι ικανοί να επαναφέρουν και την παλιά ονομασία Χασάνι στο νυν Ελληνικό.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου