Εκεί που πάρκαρα δεν υπήρχε το παλιό πιάνο-μπαρ, ούτε άλλο ίχνος ζωής, πέρα από μια εξωτερική μονάδα κλιματιστικού που έβγαζε κρύο αέρα στη γλυκιά φθινοπωρινή βραδιά. Είχα ανάγκη φρέσκο αέρα αλλά όχι κι έτσι. Στρίψαμε αριστερά κι είδαμε έκπληκτοι έναν γιγάντιο Σνούπυ μπροστά στο ανακαινισμένο παλιό σινεμά, τη μόνη από τις αίθουσες της μαγικής γειτονιάς που λειτουργεί ακόμα. Ο σκύλος βγήκε φωτογραφία με τα παιδιά και συνέχισε να προμοτάρει την ταινία. Coming soon to a theater near you, αλλά στο επόμενο τετράγωνο μας περίμενε ήδη ένα θέατρο, δυόμιση χιλιάδων χρόνων. Δεν είναι Επίδαυρος ή Άσπενδος μα θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον Τελμησσός, με θέα στην παραλία, αν έλειπε το χτισμένο οικοδομικό τετράγωνο με το σινεμά, το πιάνο-μπαρ και το επίσης κλειστό κινέζικο. Διχασμένος πάντοτε ανάμεσα στις μνήμες της πόλης που με μεγάλωσε και στην ουτοπία της καλύτερης μορφής που θα μπορούσε αυτή να έχει. Αν το Τάιμ και το Τατού και το Βάιχχαρτ ήταν αρχοντικά σαν το Ακταίο της Καλαμαριάς ή παράγκες σαν το Μπητς Μπαρ της Περίσσας του '90, τότε κι εμείς οι άβερετζ θαμώνες ίσως δεν θα ήμασταν Γεωργία, Αντρέας, Άρης, Αλέξανδρος, Δημήτρης, Ζέτα, Μανώλης, Ευαγγελία και Γιάννης. Δεν μπορείς όμως να τα αλλάξεις όλα. Μερικά δεν θέλεις να τα αλλάξεις. Δεν θα μου κακόπεφτε ούτε και στην παραμυθένια μου Ζέα ο ίδιος Όμιλος Ερετών, η ίδια Λέσχη του Θρύλου, η ίδια Αγία Αικατερίνη με το τεταρτοκύκλιο του Τσίλερ απέναντι, η ίδια πάνω-κάτω γέφυρα πάνω απ' τα βρωμόνερα - με κέφαλους (ή λαβράκια) και όχι (Χ)χειμερινούς (Κ)κολυμβητές, μια κι έκλεισε ο (η;) Μυροβόλος κάτω από το Γαλλικό. Το πρώην Γαλλικό, κάποιο ίδρυμα φιλοξενεί τώρα με εκθέματα. Συγκρίνοντας με το παλιό μαθητικό λεφούσι, οι επισκέπτες σήμερα μάλλον θα φαντάζουν λίγοι - σε κάθε περίπτωση όμως θα είναι περισσότεροι απ' το γειτονικό φροντιστήριο γερμανικής του Θωμά, που δεν έχει πια επιγραφές και το μοναδικό του σημάδι ανθρώπινης δραστηριότητας ήταν ένα χαρτάκι της Δεδδηέ στην πόρτα, μάλλον για το κομμένο ρεύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου