Δεκαετία του 1920, κάπου στην Αφρική. Μάταια θα ψάξεις το χαμόγελο στα πρόσωπα του ζευγαριού. Δείχνουν ανήσυχοι, έτοιμοι να πάνε παραπέρα, μέχρι και πρόθυμοι γι' αυτό - τουλάχιστον ο μπαρμπα-Γιάννης.
Είναι όρθιοι. Δεν θυμάμαι φωτογραφία τους σε καναπέ, ούτε γαμήλια ούτε καμιά άλλη. Ίσως να μη συνήθιζαν οι φωτογράφοι τέτοιες πόζες, ή το πιθανότερο υπήρχαν και δεν έτυχε να δω ή να συγκρατήσω καμιά.
Τα 96 χρόνια ζωής σίγουρα θα περιελάμβαναν φάσεις άνεσης, στιγμές έστω. Τις αξίζουμε στο τέλος. Ο νοερός ή πραγματικός καναπές μας περιμένει στη θέση του, ακόμη κι αν ακολουθώντας παλιά ή και αρχαία παραδείγματα αποφασίζουμε κάποτε να σηκωθούμε απ' αυτόν και να ακολουθήσουμε το δρόμο - για ένα σημείο μακρινό, αόρατο από την κάμερα αλλά υπαρκτό, συναρπαστικό και συγκεκριμένο, όπως προδίδει το έντονο μα και συναισθηματικό βλέμμα του συνονόματου παππού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου