28 Ιαν 2016

Παρτιζάν(οι) Βελιγραδίου και Μπερλινγκουέρ

Αυτός που αποκάλεσε το 36% του Σύριζα τη "μεγαλύτερη μεταπολεμική επιτυχία της Αριστεράς την Ευρώπη" προφανώς έχει τους δικούς του ορισμούς για τις λέξεις μεγαλύτερη και Αριστερά.

Μεγαλύτερη, από πού κι ως πού; Σαν να λέμε ότι η μικρή Μάλτα έχει μεγάλο συνολικό εθνικό πλούτο επειδή έχει υψηλό κατά κεφαλή ΑΕΠ. Ως ποσοστό το 36% είναι όντως λιγάκι μεγαλύτερο από τα 30-κάτι ποσοστά του Μπερλινγκουέρ, δηλ. του ιταλικού ΚΚ που υπήρξε στυλοβάτης του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού γύρω στο '70-'80. Βάλε όμως δίπλα τα λίγα εκατομμύρια Ελλήνων Συριζαίων και τις δεκάδες εκατομμύρια Ιταλών του Πε Τσε Ι (PCI) κι έλα να μας πεις ποιος την έχει μεγαλύτερη, μεταπολεμικά, την Αριστερά του.

Και ποια Αριστερά; Στη δεκαετία του '40 σε αρκετές κοντινές μας χώρες ο κομμουνισμός επικράτησε μέσω εκλογών - με τη βοήθεια των σοβιετικών / παρτιζάνικων όπλων βέβαια, αλλά η εποχή ήταν ανώμαλη, άλλωστε με όπλα (διαφορετικής προέλευσης) ή με την απειλή τους κέρδισε και η άλλη πλευρά, αλλού. Τα ποσοστά των Ρουμάνων, Γιουγκοσλάβων και άλλων κομμουνιστών ήταν πολύ ανώτερα του συριζαϊκού peak - και εξίσου ευρωπαϊκά. 

Μη μου πείτε ότι ο Σύριζα σνομπάρει αυτή την Αριστερά κι ότι, επειδή τα αμιγώς κομμουνιστικά στελέχη πήγαν στην εκλογικά καταποντισμένη ΛΑ.Ε., δεν έχει πια στους κόλπους του μέλη και υποστηρικτές που πίνουν νερό στο όνομα και τα επιτεύγματα της Σοβιετικής Ένωσης. Ας μην ξεχνάμε ότι ο επικεφαλής του ήταν μέχρι το 1990 περίπου ένας κλασικός κνίτης. Δεν είμαι στο μυαλό του αλλά δεν πιστεύω ότι οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ πήγαν στον τότε Συνασπισμό επειδή συνειδητοποίησαν την καταδίκη του "υπαρκτού σοσιαλισμού" από την ιστορία και τη ζωή. Παρέμειναν κομμουνιστές επιλέγοντας - επιτυχώς και διορατικά, αν κρίνουμε από τη μετέπειτα πορεία - να επιβιώσουν πολιτικά μέσα από ένα πιο mainstream, αποδεκτό από το ευρύτερο κοινό όχημα.

Η Αριστερά διεθνώς από το 1990 και μετά δεν έχει σημείο αναφοράς το Κρεμλίνο (παρά τα φλερτ με τη Ρωσία ως πυρηνική δύναμη που εμφανίζει τάσεις αναθεώρησης του αγγλοσαξονικού status quo και γι' αυτό τη συγκαταλέγουν στις αντισυστημικές δυνάμεις) και δεν έχει να επιδείξει ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Είναι κατά τη γνώμη μου μάλλον αντιδραστική: εναντίον της παγκοσμιοποίησης (αρχής γενομένης στη Γένοβα το 2001) και του δράκου που αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός. Και άσχημη. Όχι επειδή οι ηγέτες της έχουν τα μαλλιά αλογοουρά ή ντύνονται σαν Ρομά κλαρινετίστες (για να το πούμε τσαχπίνικα) - παρεμπιπτόντως μερικοί ιστορικοί αριστεροί, του Μπερλινγκουέρ συμπεριλαμβανομένου, ήταν κομψότατοι - αλλά επειδή αναλώνεται στην αντίθεση, χωρίς να λείπουν και ακρότητες όπως το αγκάλιασμά βίαιων εκφράσεων και ενεργειών. Οι δομές και δράσεις που προτείνει συχνά είναι πρωτόγονες και δεν στέκουν: δεν μπορεί στον 21ο αιώνα να θεωρηθεί νέα ιδέα η ανταλλακτική οικονομία ή το αυτοδιαχειριζόμενο κοινόβιο. 

Θλιβεροί για μένα - όταν θυμάμαι τον πάλαι ποτέ small but beautiful πολιτικό χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς - είναι οι γερασμένοι εκπρόσωποί του που προσπαθούν να επιβιώσουν ασπαζόμενοι με την ίδια άνεση τόσο τις ιδεαλιστικές, προ capital controls μπαρούφες όσο και τη μετέπειτα ασυναρτησία. Αν λάβουμε υπόψη και όσους πήγαν αλλού (κεντροαριστερά), "αλλού γι' αλλού" (δεξιά) ή ιδιωτεύουν, τότε μελαγχολούμε συνειδητοποιώντας ότι δεν έχει μείνει κανείς τους και τελικά ο μόνος όρθιος ΡΗΓΑΣ* σήμερα βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Σερβίας.

*επίτηδες γραμμένο με κεφαλαία για να βάλετε τον τόνο όπου νομίζετε


Δεν υπάρχουν σχόλια: