Προς το παρόν όλα δείχνουν να δουλεύουν για τον Ντόναλντ Τραμπ.
Έχει προεδρικό παράστημα και μαλλί, λιγάκι σαν τον Τζακ Κεμπ - και αγγλοσαξονικό μονοσύλλαβο επώνυμο, ό,τι πρέπει για ρεπουμπλικάνο ηγέτη.
Ταράζει τα νερά, εντυπωσιάζει απευθυνόμενος σε όσους σιχαίνονται την πολιτική ορθότητα και τους διαδρόμους της εξουσίας. Στέκεται με αυτόν τον τρόπο κάπου στον αντίποδα της Χίλαρυ Κλίντον.
Εκμεταλλεύεται την έλλειψη γραμμής από την απερχόμενη προεδρία Μπαράκ Ομπάμα. Ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν αποφάσισε να μην θέσει υποψηφιότητα. Μπορεί να ήταν προσυμφωνημένο από το 2008 ήδη, τότε που η εσωκομματική αντίπαλος του Ομπάμα συμμάχησε μαζί του. Δεν έχει όμως το χρίσμα του νυν προέδρου, αυτό που θα της έδινε προβάδισμα.
Δεν είναι καν σίγουρο ότι η Αμερική θα ψήφιζε αυτόν που θα υπεδείκνυε, έστω έμμεσα, ο πρώτος της μαύρος πρόεδρος. Κι ας πήγε σχετικά καλά η οικονομία - καλύτερα απ' ό,τι στην Ευρώπη - κι ας καλύφθηκαν πολλοί που δεν είχαν κοινωνική ασφάλιση. Άβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου. Μάλλον βαριέται την προβλεψιμότητα. Μπορεί και να ακολουθεί το ρεύμα του απομονωτισμού και της ξενοφοβίας και της αντίδρασης κατά του "πολιτικού κατεστημένου" που βλέπουμε να εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους στην Ευρώπη.
Ο Τραμπ δεν δείχνει να έχει αντιπάλους εσωτερικά. Ο Τεντ Κρουζ προσπαθεί να αποδείξει ότι δικαιούται να κατέβει για πρόεδρος παρόλο που δεν γεννήθηκε επί αμερικανικού εδάφους (που, με τη στενή ερμηνεία της σχετικής συνταγματικής διάταξης, αποτελεί προϋπόθεση). Οι άλλοι χάνουν έδαφος και διάφοροι φιλορεπουμπλικανικοί κύκλοι δείχνουν τον εκνευρισμό τους για το προβάδισμα του μεγιστάνα. Ο Economist τονίζει ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν έχουν υπερψηφίσει τον Τραμπ (μάλλον άσχετο επιχείρημα για όσους γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού - ούτε ο Κλίντον ψηφίστηκε ποτέ από την πλειοψηφία των Αμερικανών), ενώ ο Μιτ Ρόμνεϋ - παλιός ρεπουμπλικάνος υποψήφιος πρόεδρος - επιτίθεται στον προπορευόμενο του κόμματός του, εκφράζοντας όπως λέγεται την παλιά φρουρά της παράταξης. Η σχέση Τραμπ-Κρουζ αυτή τη στιγμή δείχνει να διαμορφώνεται επιφυλακτική, χαμηλώνοντας τους τόνους, πιθανώς στο πλαίσιο ενότητας του κόμματος.
Οι επιθέσεις μάλλον θα μεγαλώσουν, η κούρσα μέχρι τις εκλογές του Νοεμβρίου πιθανότατα θα είναι σαν ένας καλός αγώνας μπάσκετ, με εναλλαγές ή και ανατροπές. Το προβάδισμα στις προκριματικές δεν προεξοφλεί τη συνέχεια, όπως η διαφορά των 15 πόντων στο πρώτο δεκάλεπτο δεν σημαίνει απολύτως τίποτα όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα. Δεν είναι σίγουρο αν ο Τραμπ θα μπορέσει να νικήσει οποιονδήποτε από τους δύο επικρατέστερους δημοκρατικούς ταχθεί απέναντί του - είτε την Κλίντον είτε τον σοσιαλίζοντα (αλλά με καθόλου προεδρικό μαλλί) Μπέρνι Σάντερς. Για την ώρα ο πολυεκατομμυριούχος (εγγονός ιδιοκτήτη πορνείου, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή) ζει το μακρύ "δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας" την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος αναρωτιέται, ποιος είναι αυτός που τον έκανε μάγκα.
Για την ακρίβεια, MAGA - τα αρχικά του συνθήματός του, "να ξαναγίνει μεγάλη η Αμερική". Making America Great Again. Το όραμα του πατριωτισμού και των λευκών αγγλοσαξόνων προτεσταντών (wasp - σφήκες με κεντρί), με ένα τείχος αντιμεταναστευτικό μεγάλο, ψηλό σαν τα κτίρια του Τραμπ.
Κι όποιος επιχειρήσει να αντιτάξει το άλλο όραμα, των κατατρεγμένων που είχαν ένα όνειρο (I Have A Dream - από την ιστορική ομιλία του εθνικού, αλλά καθόλου αγγλοσάξονα, ήρωα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ), καλύτερα να μην το κάνει με ακροστοιχίδα. Το IHAD θυμίζει επικίνδυνα κάτι με χατζάρες και αυτόχειρες μαχητές που φοβούνται όλοι της οι σύμμαχοι αλλά κυρίως η ίδια η Αμερική.
Έχει προεδρικό παράστημα και μαλλί, λιγάκι σαν τον Τζακ Κεμπ - και αγγλοσαξονικό μονοσύλλαβο επώνυμο, ό,τι πρέπει για ρεπουμπλικάνο ηγέτη.
Ταράζει τα νερά, εντυπωσιάζει απευθυνόμενος σε όσους σιχαίνονται την πολιτική ορθότητα και τους διαδρόμους της εξουσίας. Στέκεται με αυτόν τον τρόπο κάπου στον αντίποδα της Χίλαρυ Κλίντον.
Εκμεταλλεύεται την έλλειψη γραμμής από την απερχόμενη προεδρία Μπαράκ Ομπάμα. Ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν αποφάσισε να μην θέσει υποψηφιότητα. Μπορεί να ήταν προσυμφωνημένο από το 2008 ήδη, τότε που η εσωκομματική αντίπαλος του Ομπάμα συμμάχησε μαζί του. Δεν έχει όμως το χρίσμα του νυν προέδρου, αυτό που θα της έδινε προβάδισμα.
Δεν είναι καν σίγουρο ότι η Αμερική θα ψήφιζε αυτόν που θα υπεδείκνυε, έστω έμμεσα, ο πρώτος της μαύρος πρόεδρος. Κι ας πήγε σχετικά καλά η οικονομία - καλύτερα απ' ό,τι στην Ευρώπη - κι ας καλύφθηκαν πολλοί που δεν είχαν κοινωνική ασφάλιση. Άβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου. Μάλλον βαριέται την προβλεψιμότητα. Μπορεί και να ακολουθεί το ρεύμα του απομονωτισμού και της ξενοφοβίας και της αντίδρασης κατά του "πολιτικού κατεστημένου" που βλέπουμε να εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους στην Ευρώπη.
Ο Τραμπ δεν δείχνει να έχει αντιπάλους εσωτερικά. Ο Τεντ Κρουζ προσπαθεί να αποδείξει ότι δικαιούται να κατέβει για πρόεδρος παρόλο που δεν γεννήθηκε επί αμερικανικού εδάφους (που, με τη στενή ερμηνεία της σχετικής συνταγματικής διάταξης, αποτελεί προϋπόθεση). Οι άλλοι χάνουν έδαφος και διάφοροι φιλορεπουμπλικανικοί κύκλοι δείχνουν τον εκνευρισμό τους για το προβάδισμα του μεγιστάνα. Ο Economist τονίζει ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν έχουν υπερψηφίσει τον Τραμπ (μάλλον άσχετο επιχείρημα για όσους γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού - ούτε ο Κλίντον ψηφίστηκε ποτέ από την πλειοψηφία των Αμερικανών), ενώ ο Μιτ Ρόμνεϋ - παλιός ρεπουμπλικάνος υποψήφιος πρόεδρος - επιτίθεται στον προπορευόμενο του κόμματός του, εκφράζοντας όπως λέγεται την παλιά φρουρά της παράταξης. Η σχέση Τραμπ-Κρουζ αυτή τη στιγμή δείχνει να διαμορφώνεται επιφυλακτική, χαμηλώνοντας τους τόνους, πιθανώς στο πλαίσιο ενότητας του κόμματος.
Οι επιθέσεις μάλλον θα μεγαλώσουν, η κούρσα μέχρι τις εκλογές του Νοεμβρίου πιθανότατα θα είναι σαν ένας καλός αγώνας μπάσκετ, με εναλλαγές ή και ανατροπές. Το προβάδισμα στις προκριματικές δεν προεξοφλεί τη συνέχεια, όπως η διαφορά των 15 πόντων στο πρώτο δεκάλεπτο δεν σημαίνει απολύτως τίποτα όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα. Δεν είναι σίγουρο αν ο Τραμπ θα μπορέσει να νικήσει οποιονδήποτε από τους δύο επικρατέστερους δημοκρατικούς ταχθεί απέναντί του - είτε την Κλίντον είτε τον σοσιαλίζοντα (αλλά με καθόλου προεδρικό μαλλί) Μπέρνι Σάντερς. Για την ώρα ο πολυεκατομμυριούχος (εγγονός ιδιοκτήτη πορνείου, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή) ζει το μακρύ "δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας" την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος αναρωτιέται, ποιος είναι αυτός που τον έκανε μάγκα.
Για την ακρίβεια, MAGA - τα αρχικά του συνθήματός του, "να ξαναγίνει μεγάλη η Αμερική". Making America Great Again. Το όραμα του πατριωτισμού και των λευκών αγγλοσαξόνων προτεσταντών (wasp - σφήκες με κεντρί), με ένα τείχος αντιμεταναστευτικό μεγάλο, ψηλό σαν τα κτίρια του Τραμπ.
Κι όποιος επιχειρήσει να αντιτάξει το άλλο όραμα, των κατατρεγμένων που είχαν ένα όνειρο (I Have A Dream - από την ιστορική ομιλία του εθνικού, αλλά καθόλου αγγλοσάξονα, ήρωα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ), καλύτερα να μην το κάνει με ακροστοιχίδα. Το IHAD θυμίζει επικίνδυνα κάτι με χατζάρες και αυτόχειρες μαχητές που φοβούνται όλοι της οι σύμμαχοι αλλά κυρίως η ίδια η Αμερική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου