Αγκομαχώντας

Μπορεί να μεταφράστηκε στην Ελλάδα ως "Λεωφορείο ο Πόθος", όμως ήταν τραμ. Streetcar.

Εξαφανίστηκε αυτό το μέσο μεταφοράς από τις αμερικανικές πόλεις, όπως και από τις βρετανικές και ελληνικές, περίπου την ίδια εποχή - μεταπολεμικά. [Για όποιον θέλει παρασκήνιο, έχουμε γράψει στο παρελθόν.]

Οι σύγχρονες αντιλήψεις το ξανάφεραν στις χώρες αυτές. Όχι πάντα με τεράστια επιτυχία. Αν στην Αθήνα η ολυμπιακή του αναβίωση μοιάζει ατελής, στην αμερικανική πρωτεύουσα δείχνει σαν ένα μεγάλο αστείο.

Η γραμμή είναι πιλοτική και προς το παρόν δωρεάν. Συνδέει τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό με τις όχθες του ποταμού Ανακόστια ακριβώς ανατολικά. Περνά από μια μέση γειτονιά της Ουάσιγκτον, απ' αυτές που στα πεζοδρόμια βλέπεις μόνο μία φυλή. Οι ράγες είναι στη δεξιά λωρίδα, κολλητά στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και ανάμεσα στη λοιπή κυκλοφορία. Χωρίς κανένα διαχωρισμό και φυσικά χωρίς προτεραιότητα έναντι της λοιπής κυκλοφορίας.

Η βραδύτητα είναι παροιμιώδης. Τα 2 μίλια της διαδρομής διανύονται σε 17-20 λεπτά όταν δεν έχει κίνηση. Ομάδες δρομέων έχουν ξεκινήσει τις κόντρες για το ποιος θα καλύψει γρηγορότερα την απόσταση. Οι άνθρωποι εδώ νικούν τις μηχανές.

Τα - συνήθως άδεια - βαγόνια είναι τσέχικης κατασκευής (δεν το γράφουν πουθενά βέβαια, φαντάζομαι δεν θα αρέσει στους δυνητικούς οπαδούς του Τραμπ που όλο και παίρνουν τα πάνω τους) και είχαν αγοραστεί παλιότερα για ένα δίκτυο που ναυάγησε. Το σημερινό σχέδιο είναι η σύνδεση του κέντρου και των ανατολικών συνοικιών με το δυτικό ιστορικό προάστιο του Τζωρτζτάουν. Το τραμ της Ουάσιγκτον έχει ανήφορο μπροστά του.