2 Απρ 2016

Ο άνεμος

Αυτά που παίρνει ο άνεμος, δεν ξέρουμε στα σίγουρα πού πηγαίνουν. Ξέρουμε μόνο ότι τα παίρνει. Και χαιρόμαστε που εμείς μένουμε ακλόνητοι.

Έχω έναν αγαπημένο άνεμο, είναι βοριάς συνήθως, στεγνός και στιβαρός. Τέσσερα με πέντε μπωφόρ, με συντρόφευε τα καλοκαίρια. Ποτέ δεν απόρησα πού πηγαίνει. Μάλλον πουθενά. Στο φεγγαρόφωτο, τα κύματα του κόλπου έδειχναν μια κίνηση σχεδόν ορμητική, σαν ποτάμι. Ο Δούναβης του Αιγαίου βέβαια δεν πήγαινε πουθενά, στο μυχό κατέληγαν όλα, με παφλασμό και μπόλικο σκουπίδι.

Κι άλλες φορές που καθόμουν στο μυχό, σε τραπέζι βραδινό, τελευταία παρέα του μαγαζιού πριν κλείσει αλλά και μετά το κλείσιμο, ένιωθα πάλι τον αέρα να συνεχίζει εκεί που το κύμα έσκαγε και σταματούσε. Κάπου θα πήγαινε, δεν μπορεί, αλλά ποτέ δεν έμαθα. Καθόμουν και απολάμβανα. Και καλά έκανα. Δεν μπορούσα να τον σταματήσω, να τον αλλάξω, ούτε καν να τον μετριάσω.

Ούτε στενοχωριόμουν για τις χαρτοπετσέτες και όλα τα άλλα που έφευγαν. Μου αρκούσε η δική μου δύναμη. Πατούσα γερά. Κάποτε καθόμουν. Κάποτε προχωρούσα. Κόντρα ή πρίμα.

Ο καιρός αλλάζει, οι πορείες το ίδιο, τα δήθεν σταθερά φθείρονται, ή σπάνε, ή τελειώνουν. Μόνο κάτι σκουπίδια αποδεικνύονται εξόχως ανθεκτικά, αδιάσπαστα. Καθώς και κάποια σπάνια ανθρώπινα δημιουργήματα. Τα περισσότερα είναι στα κεφάλια μας. Μπορεί και να αποτυπώνονται σε ύλη, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια.

Ένας άνεμος τελικά δίνει τη δύναμη και εδώ. Χλευάζοντας τα μυαλά που παίρνουν αέρα μπορεί καμιά φορά να κρύβουμε θαυμασμό (θα αποφύγω να σκεφτώ το φθόνο) ή να συνειδητοποιούμε με τρόμο ότι δεν είμαστε αμετακίνητοι κι ούτε θα 'πρεπε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: