Σε ένα τοπίο Άν(υ)δρο, όνομα και πράγμα (όπως στη φωτό), το πράσινο συγκεντρώνεται γύρω από την ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα. Η λιγοστή γη συγκρατείται με αναβαθμούς και τα περισσότερα δέντρα βρίσκονται γύρω από κτίσματα.
Την ύπαιθρο την εγκατέλειψε ο Έλληνας για σοβαρούς και έγκυρους λόγους, που δεν περιορίζονταν στην πρόσκαιρη ανέχεια και την έλξη της πρωτεύουσας. Ο βασικότερος ανθρωποδιώχτης ήταν το νοσηρό κοινωνικό κλίμα. Δεν ήταν αστός και δεν έγινε αστός ο μέσος συμπολίτης. Δεν έχει καν μάθει να πετά τα σκουπίδια στον κάδο.
Με το μυαλό στο χωριό, όχι μόνο δεν αγάπησε την πόλη αλλά πάντα ένιωθε μια ενοχή. Την εποχή που αγόραζε ηλεκτρικό ψυγείο και ζούσε την "πολυτέλεια" του εσωτερικού καμπινέ, γέμιζε τα σχολικά αναγνωστικά και το curriculum με μπόλικη αγάπη για την εξοχή και απέχθεια για την πόλη και την βιομηχανία - κι ας τον τάιζαν αυτές.
Κακό το τσιμέντο και η άσφαλτος και καλό το πράσινο ακόμη κι αν ήταν καχεκτικό και αταίριαστο. Η λεπτόγεως μεσογειακή πεδινή νότια/ανατολική Ελλάδα έπρεπε να μοιάσει με την Ευρώπη "που θέλαμε". Αλλά και στη μικροκλίμακα της εργατογειτονιάς, της πολυκατοικίας και της ψευτοπλατείας έσκαγε μύτη το πράσινο, συχνά με ταμπέλα "να μην το πατάμε", μπας και ξεκολλούσε κάποτε η στατιστική από τα δύο κόμμα κάτι τετραγωνικά μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο που μας αντιστοιχούσαν.
Ανίκανοι να συντηρήσουμε ακόμη και τα ψωραλέα άλση, αρκούμασταν στο να κλαίμε για τα ετήσια καμμένα, να αποδίδουμε στους γκρίζους λύκους και στους κακούς οικοπεδοφάγους το σύνολο των πυρκαγιών - και να δεχόμαστε τους παραλογισμούς που υπαγόρευαν ότι δασικό γίνεται οτιδήποτε παραλείπεις να συντηρήσεις και ρουμανιάζει.
Οι πόλεις απλώθηκαν σε εκτάσεις που έπαψαν να καλλιεργούνται (διότι εμείς πάψαμε να καλλιεργούμε, μέχρι που φέραμε τους μετανάστες να το κάνουν). Νέες εξοχικουπόλεις και προάστια έδωσαν πρόσθετες διαστάσεις στη μεγαλούπολη που κάποτε μας απωθούσε ως τσιμεντούπολη, καθώς και στις ανά τη χώρα μικρογραφίες της.
Με την αυξανόμενη συγκέντρωση μόνιμης κατοικίας γύρω από τις πόλεις υπήρχε η ελπίδα, αυτές οι απρόσωπες συγκεντρώσεις παραθεριστών να αποκτήσουν μια στοιχειώδη ψυχή - κοινότητες ανθρώπων που θα νοιάζονταν για τη υπόσταση των περιοχών και των μικρών τους κοινωνιών. Προς το παρόν κυριαρχούσαν οι σύλλογοι (κάνε κι εσύ έναν, μπορείς) οικιστών ή εξωραϊστικοί ή αυτοσχέδιοι. Ή το ατομικό τίποτα και η ιδιωτική πρωτοβουλία ή αυθαιρεσία.
Αυτή είναι η χώρα, που μπορεί να καυχιέται για τις καλύτερες παραλίες και το νόστιμο φαγητό και το χύμα γενικώς, και να χαντακώνεται από αυτό το ελκυστικό χύμα, στην καθημερινότητα και στην έκτακτη ανάγκη. Η χώρα στην οποία με το κυάλι ψάχνεις μια όμορφη πόλη ή έναν λειτουργικό οικισμό.
Σε αυτήν την χώρα, το τελευταίο που φταίει και που μπορεί να καταδικαστεί (και ντροπή σε όσους έσπευσαν να το κάνουν) είναι η φροντίδα του καθενός για τον χώρο του, το πρασίνισμα της έκτασης που του ανήκει, είτε πρόκειται για μπαλκόνι είτε για κτήμα, είτε φύτεψε μεταμοντέρνα είτε επιδίωξε το δικό του κράμα σκιάς, ομορφιάς και ωφέλειας.
Την ύπαιθρο την εγκατέλειψε ο Έλληνας για σοβαρούς και έγκυρους λόγους, που δεν περιορίζονταν στην πρόσκαιρη ανέχεια και την έλξη της πρωτεύουσας. Ο βασικότερος ανθρωποδιώχτης ήταν το νοσηρό κοινωνικό κλίμα. Δεν ήταν αστός και δεν έγινε αστός ο μέσος συμπολίτης. Δεν έχει καν μάθει να πετά τα σκουπίδια στον κάδο.
Με το μυαλό στο χωριό, όχι μόνο δεν αγάπησε την πόλη αλλά πάντα ένιωθε μια ενοχή. Την εποχή που αγόραζε ηλεκτρικό ψυγείο και ζούσε την "πολυτέλεια" του εσωτερικού καμπινέ, γέμιζε τα σχολικά αναγνωστικά και το curriculum με μπόλικη αγάπη για την εξοχή και απέχθεια για την πόλη και την βιομηχανία - κι ας τον τάιζαν αυτές.
Κακό το τσιμέντο και η άσφαλτος και καλό το πράσινο ακόμη κι αν ήταν καχεκτικό και αταίριαστο. Η λεπτόγεως μεσογειακή πεδινή νότια/ανατολική Ελλάδα έπρεπε να μοιάσει με την Ευρώπη "που θέλαμε". Αλλά και στη μικροκλίμακα της εργατογειτονιάς, της πολυκατοικίας και της ψευτοπλατείας έσκαγε μύτη το πράσινο, συχνά με ταμπέλα "να μην το πατάμε", μπας και ξεκολλούσε κάποτε η στατιστική από τα δύο κόμμα κάτι τετραγωνικά μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο που μας αντιστοιχούσαν.
Ανίκανοι να συντηρήσουμε ακόμη και τα ψωραλέα άλση, αρκούμασταν στο να κλαίμε για τα ετήσια καμμένα, να αποδίδουμε στους γκρίζους λύκους και στους κακούς οικοπεδοφάγους το σύνολο των πυρκαγιών - και να δεχόμαστε τους παραλογισμούς που υπαγόρευαν ότι δασικό γίνεται οτιδήποτε παραλείπεις να συντηρήσεις και ρουμανιάζει.
Οι πόλεις απλώθηκαν σε εκτάσεις που έπαψαν να καλλιεργούνται (διότι εμείς πάψαμε να καλλιεργούμε, μέχρι που φέραμε τους μετανάστες να το κάνουν). Νέες εξοχικουπόλεις και προάστια έδωσαν πρόσθετες διαστάσεις στη μεγαλούπολη που κάποτε μας απωθούσε ως τσιμεντούπολη, καθώς και στις ανά τη χώρα μικρογραφίες της.
Με την αυξανόμενη συγκέντρωση μόνιμης κατοικίας γύρω από τις πόλεις υπήρχε η ελπίδα, αυτές οι απρόσωπες συγκεντρώσεις παραθεριστών να αποκτήσουν μια στοιχειώδη ψυχή - κοινότητες ανθρώπων που θα νοιάζονταν για τη υπόσταση των περιοχών και των μικρών τους κοινωνιών. Προς το παρόν κυριαρχούσαν οι σύλλογοι (κάνε κι εσύ έναν, μπορείς) οικιστών ή εξωραϊστικοί ή αυτοσχέδιοι. Ή το ατομικό τίποτα και η ιδιωτική πρωτοβουλία ή αυθαιρεσία.
Αυτή είναι η χώρα, που μπορεί να καυχιέται για τις καλύτερες παραλίες και το νόστιμο φαγητό και το χύμα γενικώς, και να χαντακώνεται από αυτό το ελκυστικό χύμα, στην καθημερινότητα και στην έκτακτη ανάγκη. Η χώρα στην οποία με το κυάλι ψάχνεις μια όμορφη πόλη ή έναν λειτουργικό οικισμό.
Σε αυτήν την χώρα, το τελευταίο που φταίει και που μπορεί να καταδικαστεί (και ντροπή σε όσους έσπευσαν να το κάνουν) είναι η φροντίδα του καθενός για τον χώρο του, το πρασίνισμα της έκτασης που του ανήκει, είτε πρόκειται για μπαλκόνι είτε για κτήμα, είτε φύτεψε μεταμοντέρνα είτε επιδίωξε το δικό του κράμα σκιάς, ομορφιάς και ωφέλειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου