Στα δεκατρία χρόνια από το φθινόπωρο του 2006, το μπλογκ αυτό είναι το μακροβιότερο εγχείρημα γραφής μου. Από το 2016, οι αναρτήσεις έχουν λιγοστέψει. Όχι γιατί έχουμε λιγότερα να πούμε αλλά διότι τα λέμε και από αλλού. Το 2017 και 2018 αντίστοιχα ξεκίνησαν δύο συνεργασίες μου με ιστότοπους της Ελλάδας. Πολλή από την πνευματική μου ενέργεια του ελεύθερου χρόνου πηγαίνει τώρα στον amagi και την Huffington Post. Στο παρόν ιστολόγιο μένουν κυρίως οι προσωπικές σκέψεις που δεν χωράνε στη θεματολογία ή/και το ύφος των σελίδων που με φιλοξενούν. Ομολογουμένως και η αμεσότητα άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία διαβάζονται γρηγορότερα και ενίοτε προκαλούν διάλογο μικρότερης έκτασης αναρτήσεις, έχει παίξει το ρόλο της στην "αραίωση" ανανεώσεων του μπλογκ. Τα όσα γράφονται εδώ όμως έχουν ένα πλεονέκτημα: μένουν μαζεμένα και αποτελούν ένα ημερολόγιο, ενίοτε και πηγή πρωτογενών πληροφοριών για τα όσα βιώθηκαν σε μια εποχή που τη χαρακτήρισαν οι κλυδωνισμοί της κρίσης και οι ψυχολογικές διακυμάνσεις που προκλήθηκαν από αυτή. Έστω και με λιγότερες προσθήκες πια, το ιστολόγιο μένει στη θέση του και συνεχίζει την παρουσία του ως σημείο αναφοράς - δικής μου, καταρχήν, αλλά και όσων άλλων πιστεύουν ότι είχε, έχει και θα έχει κάτι να τους πει._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου