Μη μου τους κύκλους...

Φορτισμένο το θέμα της Ολυμπιακής, αν και έχω την εντύπωση ότι ο συναισθηματισμός χρησιμοποιείται έντεχνα από δύο, κυρίως, πλευρές: (1) Τις οργανώσεις εργαζομένων που προσπαθούν (αναμενόμενα) να εξασφαλιστούν, και (2) Όσους για τους δικούς τους λόγους δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.

Εθνικό είναι το αληθές. Στη σημερινή εποχή απελευθέρωσης, ο "εθνικός" αερομεταφορέας είναι ένας πανάκριβος μύθος. Η ΟΑ του Ωνάση κρατικοποιήθηκε επί "πρώτου ελληνικού σοσιαλισμού" (μεταδικτατορική κυβέρνηση Καραμανλή). Επί Πασόκ, το κράτος και το κόμμα διαχύθηκαν έτσι ώστε να χαθεί κάθε έννοια χρηστής διοίκησης στην εταιρεία αυτή. Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχουν ανταγωνιστές σε πολλές γραμμές εσωτερικού. Η Ε.Ε. έχει τραβήξει πολλές φορές το αυτί της Ελλάδας. Όσο για τις παρεχόμενες υπηρεσίες: Βλ. τη φράση "ολυμπιακή ταλαιπωρία" του Χάρρυ Κλυνν.

Υπήρχε μια καλή φήμη ασφάλειας. Αλλά ας μην υπερβάλλουμε, δεν ήταν η ασφαλέστερη του κόσμου. Έγιναν μερικά τραγικά δυστυχήματα στην ιστορία και της ΟΑ. Βλ. την πτώση στο βουνό Κέρκης της Σάμου, και παλιότερα τον πιλότο που έριξε το αεροπλάνο στη θάλασσα στην περιοχή της Βούλας.

Αν το ζητούμενο είναι να υπάρχει κάθε μέρα αεροπλάνο για νησιά όπως το Καστελλόριζο και η Αστυπάλαια, αυτό μπορεί να λυθεί και χωρίς να υπάρχει "εθνικός" αερομεταφορέας. Αρκεί να υπάρχει "εθνική" βούληση και να συμφωνήσουμε ως λαός ότι ειδικά αυτού του είδους οι πτήσεις θα επιδοτούνται από τον οβολό μας (ανεξάρτητα από το ποια εταιρεία θα τις κάνει). Για όλα τα υπόλοιπα (πλην ίσως των πενηντάρηδων ανέργων που ενδέχεται να αφήσει πίσω της μια λύση "λουκέτου") δεν υπάρχει κανένας λόγος να πληρώνει ο έλληνας (και ο ευρωπαίος) φορολογούμενος.