Να αλλάζουν επώνυμο οι γυναίκες όταν παντρεύονται; Την πρώτη πασοκική τετραετία, καθιερώθηκε το απόλυτο "όχι" ως απάντηση σ' αυτό το ερώτημα. Η Εκκλησία δεν (θυμάμαι να) αντέδρασε, προφανώς επειδή ήταν ικανοποιημένη που ο θρησκευτικός γάμος αναγνωρίστηκε ως "ισότιμος και ισόκυρος" με τον πολιτικό (αντί να γίνει υποχρεωτικός ο πολιτικός, όπως αρχικά σχεδιαζόταν).
Αυτό που οι γυναίκες εκπαιδευτικοί είχαν ήδη "κατακτήσει" (οι δασκάλες μας με το πατρικό τους ήταν γνωστές), επεκτάθηκε και στον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό. Το να έχουν οι σύζυγοι, ιδίως ως γονείς, 2 διαφορετικά επώνυμα (και να αναγράφονται αυτά στο κουδούνι της πόρτας) είναι άχαρο. Από την άλλη, είναι εξαιρετικά βολικό το να μη χρειάζεται η γυναίκα να τρέχει να αλλάζει το όνομά της στα πάσης φύσεως επίσημα ή εμπορικά έγγραφα. Επίσης, ο μεταγενέστερος χαρακτηρισμός της οικογενειακής κατάστασης ως "προσωπικού δεδομένου" (τουλάχιστον για τις ανάγκες της αστυνομικής ταυτότητας) συνάδει με αυτή τη λογική.
Ζήτημα συμβολισμού είναι και όχι ουσίας, εν τέλει. Άλλωστε δεν υπάρχουν "μονόδρομοι" παγκοσμίως. Σε πολλές χώρες (π.χ. αγγλοσαξονικές) διατηρείται η παράδοση αλλαγής επωνύμου, είτε ως κανόνας είτε ως επιλογή. Δεν είναι "θεοκρατικές" αυτές οι χώρες, όπως απελπισμένα (και ολίγον υστερικά) προσπαθούν να μας πείσουν κάποιες γυναικείες οργανώσεις, τώρα που επανέρχεται το ζήτημα στο προσκήνιο. Απλά, το χίλια εννιακόσια ογδοντακάτι, η κοινωνία φαίνεται πως έδινε (κατά πλειονότητα) έμφαση στα σύμβολα της χειραφέτησης και σήμερα, κάνοντας τον κύκλο της, ίσως να στρέφεται σε αυτά της παράδοσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου