Μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω, είδα χτες (2/2/'09) τον Παπαχελά στον Σκάι. Ήρωες πραγματικά όσοι μένουν σε μικρά και μακρινά νησιά όπως το Αγαθονήσι.
Για τις γκρίζες ζώνες βέβαια δεν μας είπε κάτι που δεν ξέραμε - και φυσικά δεν τα είπε όλα. Υφαλοκρηπίδα - χωρικά ύδατα - εναέριος χώρος (διανθισμένα με νησίδες, FIR & έρευνα-διάσωση) είναι εκκρεμότητες 36 ετών (βλ. πετρέλαιο στο Αιγαίο), πανάκριβες (εξοπλισμοί, ώρες πτήσης) και οδυνηρές (ανθρώπινες ζωές). Στα ύδατα πρακτικά συμφωνούμε με τους γείτονες (6 μίλια, επιφυλασσόμενοι εμείς ότι "κανονικά δικαιούμαστε 12"), στον εναέριο χώρο διαφωνούμε (10 μίλια αναγνωρίζουμε εμείς, 6 αυτοί), στη δε υφαλοκρηπίδα που έχει και το "ζουμί" η διαφορά ακούγεται φιλοσοφική (τα νησιά είναι γη ή νούφαρα;).
Ο πατριωτισμός του έλληνα και ειδικά του ακρίτα δεν χρήζει υπομνήσεων και είναι λίγο προσβλητικό για τη νοημοσύνη του να επισείονται απειλές ή/και να οργανώνονται σόου για να "τονώνεται το φρόνημα". Σε μια εποχή ακόμη μεγαλύτερης στενότητας δημοσίων πόρων, πιστεύω ότι πρέπει να επανεξετάσουμε πού ξοδεύουμε τους πόρους μας και να αναζητήσουμε δρόμους προς μια ασφαλέστερη "άμεση γειτονιά". (Σίγουρα θα υπάρχουν και δρόμοι που δεν κάνουν ρεζίλι τους αμοιβαία συμβιβαζόμενους... Και σίγουρα οι ένοπλες δυνάμεις μπορούν να είναι αξιόμαχες χωρίς αυτό να σημαίνει "αστερίσκους" στο αναγκαίο νοικοκύρεμα...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου