Αν ο σεισμός του '81 (28 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα - ήταν και πάλι Τρίτη) ήταν σημαντικός, αυτό ήταν γιατί αποτέλεσε τη συλλογική εμπειρία τριών εκατομμυρίων ανθρώπων (τόσους "μόνο" είχε τότε το λεκανοπέδιο) και όχι γιατί ήταν ο δυνατότερος ή ο καταστροφικότερος του ελληνικού χώρου. Όσοι δεν είχαμε απώλειες, έχουμε να θυμόμαστε τον ύπνο στο αυτοκίνητο, τη φημολογία και δυσπιστία ("μόνο 6,6 όταν η Ουψάλα* λέει άλλα;"), την έντονη και παρατεταμένη μετασεισμική ακολουθία, τα αντίσκηνα - όπως αυτά που είδα περνώντας από την Κόρινθο, μήνες αργότερα (έμενα Πειραιά τότε).
Πολλοί ήταν στα σπίτια τους και έβλεπαν το "Φως του Αυγερινού" στην ΕΡΤ, με τον Αλμπέρτο Εσκενάζη στο ρόλο του "Λουκή" - ακόμη δεν έχω συναντήσει κανέναν που να θυμάται τι έδειχνε εκείνη τη βραδιά η Υενέδ... Αυτό που εγώ είδα ήταν μία λάμψη στο νυχτερινό ουρανό, έτσι τουλάχιστον μου φάνηκε από το παράθυρο του δωματίου μου.
Το ελεγχόμενο ραδιόφωνο της εποχής δεν έπαιζε "μαρτυρίες" και "αποκλειστικότητες", ούτε όμως και μετέδιδε κάποια υπεύθυνη καθοδήγηση - μάλλον αμήχανες δηλώσεις συμπαράστασης εκ μέρους των εκφωνητών ("θα είμαστε συνέχεια κοντά σας"), καθώς και ενδιαφέρουσα μουσική που "ξέθαψε" ο κρατικός σταθμός για εκείνες τις ώρες (τότε πρωτοάκουσα, π.χ., τις "Νύχτες Μόσχας" που τις ήξερα μόνο από παρτιτούρα για τη μελόντικα).
*Αναφέρεται στο σεισμολογικό ερευνητικό κέντρο της ομώνυμης σουηδικής πόλης (το 1981 δεν ασχολούμασταν ακόμη με τις εγχώριες "κόντρες")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου