Τα 2 Μ (και έπεται τρίτο;)

Δύο βασανιστές της χούντας, με επώνυμα από Μ, δολοφονήθηκαν κατόπιν εορτής (Μάλλιος 1976, Μπάμπαλης 1979). Όσο κι αν η συνύπαρξη των συγγενών τους με αυτούς άλλων θυμάτων της τρομοκρατίας (βλ. "Ως Εδώ!") απάλυνε και ισοφάρισε, είναι γεγονός ότι η αρχική αποδοχή, από μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, της 17Ν και άλλων ένοπλων οργανώσεων στα πρώτα χρόνια της δράσης τους οφείλεται και σ' αυτήν την ιδιότυπη απονομή δικαιοσύνης από πλευράς "περιστρόφου".

Η δικτατορία βασίστηκε σε ανοχή αλλά και συνενοχή. Το "στιγμιαίο" ήταν σίγουρα ένα σοφό εφεύρημα για να μη βρεθεί μια ολόκληρη χώρα υπόλογη. Ωστόσο, αν και τα μεγάλα ψάρια τιμωρήθηκαν, υπήρχαν κραυγαλέες περιπτώσεις που ξέφυγαν. Ο φόνος είναι φόνος αλλά οι συγκεκριμένες "εκτελέσεις" (όπως άρεσε στους αυτουργούς τους να τις αποκαλούν) είχαν νόημα - σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα άλλα εγκλήματα, όπου την πλήρωσαν υποτιθέμενα σύμβολα ή και αθώοι περαστικοί.

Κανείς εχέφρων δεν θα μπορούσε να προτρέψει στην τέλεση τέτοιων πράξεων έναντι σημερινών "μεσαίων ψαριών" που, αντικειμενικά, ευθύνονται περισσότερο για το ελληνικό χάλι απ' ό,τι εις έκαστος μικρός "φοροφυγάς". Ωστόσο, επείγει να βρεθεί κάποιος τρόπος δίκαιης τιμωρίας ώστε να μη δούμε πολλούς ακόμη που θα μας κουνάνε το μαντήλι από κάποιο μακρινό ...Τουμπεκιστάν. Διαφορετικά, αρκετοί θα βρεθούν να πουν "γεια στα χέρια σου!" σ' αυτόν που θα πατήσει τη σκανδάλη και θα κάνει τα 2 Μ, 3 Μ.

Και τότε, χαιρετίσματα!