Όταν το παιδί ήταν παιδί, για την ακρίβεια όταν ήμουν στην εφηβεία και μάθαινα γερμανικά, έμαθα ότι το δυτικό Βερολίνο ήταν νησί, όχι κλουβί - όπως τουλάχιστον είχε δηλώσει ο τότε δήμαρχος και μετέπειτα πρόεδρος von Weizsäcker στη συμπλήρωση 20 χρόνων από την ανέγερση του τείχους.
Παλιότερα ήξερα για το περιστρεφόμενο ρολόι της Αλεξάντερπλατς. Αυτή ήταν ανατολικά. Για να πας εκεί, όπως μας είχαν πει από το φροντιστήριο που οργάνωσε κανα-δυο εκδρομές με αυθημερόν επισκέψεις (σε μία τέτοια περίπτωση, ατυχής μαθητής άκουσα πως έμπλεξε με ανατολικούς συνοριοφύλακες και καθυστέρησε να επιστρέψει), άλλαζες δυτικά μάρκα σε ισόποσα ανατολικά, τα οποία βέβαια έπρεπε να τα καταναλώσεις στη DDR (ανατολική Γερμανία), γιατί δεν είχαν αξία οπουδήποτε αλλού.
Στην πρόσφατη επίσκεψή μου στο "Μουσείο DDR", επιβεβαίωσα ότι πιο γνώριμος ακόμη κι απ' τον βρετανικό (κι ας έζησα 1 χρόνο στο Λονδίνο) μου είναι ο ανατολικογερμανικός εθνικός ύμνος, το δίχως άλλο χάρη στις πολυάριθμες νίκες των αθλητών με τις μπλε εμφανίσεις στους αγώνες στίβου - πολύ πριν η χώρα μας περάσει από τη φάση της Μαρίζας Κωχ σε αυτή της Μαρίτας.
Εδώ και 22 χρόνια τα 481 τετραγωνικά χλμ. του δυτικού Βερολίνου (λίγο παραπάνω από το λεκανοπέδιο της δικής μας πρωτεύουσας) δεν αποτελούν πια νησί ή κλουβί. Θυμάμαι πολύ καλά το "Tor auf!" (Άρατε πύλας!) της 9/11/'89 και, λιγότερο καλά, κάποια από τα γεγονότα που προηγήθηκαν. Ωστόσο, στην ενιαία πια γερμανική πρωτεύουσα, μόλις πρόσφατα πρωτοπήγα. Δεν έτυχε νωρίτερα - και δεν το επιδίωξα. Ίσως, παράδοξα (και μάλλον άδικα, αν συγκρίνουμε τη στάση μου με τα συναισθήματα όσων ζούσαν σε πόλη με τείχος - ή και έχασαν δικούς τους ανθρώπους που προσπάθησαν να διαφύγουν), με την κατάργηση του φραγμού να έφυγε ένα μέρος της μαγείας, που αποτυπώθηκε το 1987 στα (κυρίως) ασπρόμαυρα πλάνα του Βέντερς.
Οι σοβιετικοί, ως πρώτοι αφιχθέντες στην πρωτεύουσα του Αδόλφου το '45, κράτησαν την κεντρική του περιοχή στον δικό τους τομέα και τη μετέπειτα DDR. Στο ανατολικό Βερολίνο βρίσκεται ένα πραγματικό νησί, αυτό των μουσείων - και τα σημαντικότερα κτίρια, συμπεριλαμβανομένου του ανακτόρου, που θα ξαναχτιστεί εκεί όπου ενδιάμεσα φιλοξενήθηκε η ανατολικογερμανική βουλή. Η οδός Υπό Τας Φιλύρας (Unter den Linden) είναι η ραχοκοκκαλιά του κέντρου. Ωστόσο, το αγαπημένο μου μνημείο - μη επισκέψιμο, αν δεν κάνω λάθος, παρά μόνο από αγγέλους - βρίσκεται στην προέκτασή της προς δυτικά. Στο παλιό νησί, δηλαδή (μισός νησιώτης κι εγώ, γαρ).
Παναγιά μου, Παναγιά μου, πού 'ν' τα αναβολικά μου;
Παλιότερα ήξερα για το περιστρεφόμενο ρολόι της Αλεξάντερπλατς. Αυτή ήταν ανατολικά. Για να πας εκεί, όπως μας είχαν πει από το φροντιστήριο που οργάνωσε κανα-δυο εκδρομές με αυθημερόν επισκέψεις (σε μία τέτοια περίπτωση, ατυχής μαθητής άκουσα πως έμπλεξε με ανατολικούς συνοριοφύλακες και καθυστέρησε να επιστρέψει), άλλαζες δυτικά μάρκα σε ισόποσα ανατολικά, τα οποία βέβαια έπρεπε να τα καταναλώσεις στη DDR (ανατολική Γερμανία), γιατί δεν είχαν αξία οπουδήποτε αλλού.
Στην πρόσφατη επίσκεψή μου στο "Μουσείο DDR", επιβεβαίωσα ότι πιο γνώριμος ακόμη κι απ' τον βρετανικό (κι ας έζησα 1 χρόνο στο Λονδίνο) μου είναι ο ανατολικογερμανικός εθνικός ύμνος, το δίχως άλλο χάρη στις πολυάριθμες νίκες των αθλητών με τις μπλε εμφανίσεις στους αγώνες στίβου - πολύ πριν η χώρα μας περάσει από τη φάση της Μαρίζας Κωχ σε αυτή της Μαρίτας.
Εδώ και 22 χρόνια τα 481 τετραγωνικά χλμ. του δυτικού Βερολίνου (λίγο παραπάνω από το λεκανοπέδιο της δικής μας πρωτεύουσας) δεν αποτελούν πια νησί ή κλουβί. Θυμάμαι πολύ καλά το "Tor auf!" (Άρατε πύλας!) της 9/11/'89 και, λιγότερο καλά, κάποια από τα γεγονότα που προηγήθηκαν. Ωστόσο, στην ενιαία πια γερμανική πρωτεύουσα, μόλις πρόσφατα πρωτοπήγα. Δεν έτυχε νωρίτερα - και δεν το επιδίωξα. Ίσως, παράδοξα (και μάλλον άδικα, αν συγκρίνουμε τη στάση μου με τα συναισθήματα όσων ζούσαν σε πόλη με τείχος - ή και έχασαν δικούς τους ανθρώπους που προσπάθησαν να διαφύγουν), με την κατάργηση του φραγμού να έφυγε ένα μέρος της μαγείας, που αποτυπώθηκε το 1987 στα (κυρίως) ασπρόμαυρα πλάνα του Βέντερς.
Οι σοβιετικοί, ως πρώτοι αφιχθέντες στην πρωτεύουσα του Αδόλφου το '45, κράτησαν την κεντρική του περιοχή στον δικό τους τομέα και τη μετέπειτα DDR. Στο ανατολικό Βερολίνο βρίσκεται ένα πραγματικό νησί, αυτό των μουσείων - και τα σημαντικότερα κτίρια, συμπεριλαμβανομένου του ανακτόρου, που θα ξαναχτιστεί εκεί όπου ενδιάμεσα φιλοξενήθηκε η ανατολικογερμανική βουλή. Η οδός Υπό Τας Φιλύρας (Unter den Linden) είναι η ραχοκοκκαλιά του κέντρου. Ωστόσο, το αγαπημένο μου μνημείο - μη επισκέψιμο, αν δεν κάνω λάθος, παρά μόνο από αγγέλους - βρίσκεται στην προέκτασή της προς δυτικά. Στο παλιό νησί, δηλαδή (μισός νησιώτης κι εγώ, γαρ).
Παναγιά μου, Παναγιά μου, πού 'ν' τα αναβολικά μου;
1 σχόλιο:
Φίλος μου επισήμανε ότι η "Νίκη" είναι επισκέψιμη, ομολογώ ότι δεν πρόσεξα τα κεφάλια επισκεπτών που φαίνονται στη φωτογραφία της ανάρτησης. Λάθος μου λοιπόν (άλλωστε είχα επιφύλαξη και το έγραψα). Στη δεύτερη επισήμανση του ίδιου φίλου, σίγουρα αν συγκρίνουμε τη Μαρίτα με τη Γιαρμίλα η πρώτη υπερτερούσε σε θηλυκότητα. Κι εγώ τη χειροκρότησα το '82 στην Αθήνα, όταν ήμουν πιο μικρός και αθώος.
Δημοσίευση σχολίου