Le Cash(e)

Από χθες ζω την πραγμάτωση (έστω και στα χαρτιά) ενός παιδικού ονείρου. Θαύμαζα από μικρός το Γκραν Πρι του Μονακό, με το μοναδικό θέαμα των αγωνιστικών αυτοκινήτων στην παραλιακή ζώνη με τα κότερα και τη δυναμική ασχήμια των πολυκατοικιών. Η πόλη όπου μεγάλωσα είχε κι αυτή τα παραπάνω χαρακτηριστικά, και κυρίως τη δυναμική ασχήμια. (ΟΚ, το Πριγκιπάτο έχει κι ένα παλάτι λίγο καλύτερο απ' το παλιό βασιλικό περίπτερο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, άντε και το ωκεανογραφικό μουσείο που ξεπερνά σε επισκεψιμότητα το υπόλειμμα του υποβρυχίου Παπανικολής.) Ονειρευόμουν λοιπόν κι εγώ ότι κάποια στιγμή ο κόσμος θα μιλούσε και για το δικό μας Γκραν Πρι - οι δρόμοι της Condamine φαίνονταν το ίδιο στενοί με αυτούς του αθηναϊκού επινείου (και μάλλον στενότεροι είναι, όπως διαπίστωσα από κοντά), κι επίσης ο Πειραιάς είναι μεγαλύτερος και (από πλευράς μορφολογίας) εντυπωσιακότερος από τα δυο χιλιάδες ψωροστρέμματα του Μονακό.

Το 2000 είχα την τύχη να βρεθώ στο Μονακό, σε ένα γκραν πρι για αντίκες (1-2 βδομάδες πριν το κανονικό). Όσο η πίστα ήταν ακόμη διαμορφωμένη (στην πλήρη της διαδρομή, αυτή που περνά μπροστά από το καζίνο και μετά κάτω από το Grand Hotel κ.λπ.) και διαθέσιμη (για λίγο) στο κοινό, έκανα ένα γύρο με το νοικιασμένο (σύγχρονο) αυτοκίνητο, αισθάνθηκα τη δόνηση από τα kerbs στις στροφές και γενικά ένιωθα σαν μικρό παιδί.

Λίγο αργότερα (2002) αποτύπωσα το παιδικό μου όνειρο σε ένα άρθρο της λάσπης (της), με το οποίο ο Πειραιάς παρουσιαζόταν σαν μία από τις 4 πιθανές τοποθεσίες φιλοξενίας του, υποτιθέμενου, ελληνικού Γκραν Πρι.

Επί λέξει γράφαμε:

Το Πασαλιμάνι, το Τουρκολίμανο, του Προφήτη Ηλία τα σοκάκια: μπροστά τους το Μονακό θα ωχριά. Και ο Πειραιάς θα έχει την μοναδική ευκαιρία να ξαναμπεί υπερήφανος στον παγκόσμιο χάρτη, μια ευκαιρία που την χρειάζεται ιδιαίτερα σήμερα που "Τα Παιδιά του Πειραιά" είναι ντεμοντέ και οι φιλότιμες προσπάθειες του Ολυμπιακού στο Champions League παραμένουν άκαρπες.

Το 2004 μετακόμισα στην Πάτρα, όπου διαπίστωσα ότι το εκεί "Αυτοκινητοδρόμιο" αποτελεί "αναπτυξιακό" όραμα. Τοπικοί επιχειρηματίες, προεξάρχοντος του παλιού νεοδημοκράτη δημάρχου Ευάγγελου Φλωράτου, είχαν αγοράσει πριν πολλά χρόνια μια έκταση κοντά στην ιστορική Χαλανδρίτσα (φραγκιστί Calendrice), ένα συμπαθητικό χωριό στον παλιό δρόμο Πάτρας-Καλαβρύτων κοντά στη συμβολή με τη μαγική "Route 111" (Πάτρα-Δίβρη/Λάμπεια-Τρίπολη).

Το αν μια περιοχή (ή συνολικά μια χώρα) έχει να ωφεληθεί ή όχι από τη διοχέτευση πόρων σε τέτοιες υποδομές, είναι κάτι που πρέπει να εξετάζεται προσεκτικά και με στοιχεία - το παράδειγμα των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ακόμη νωπό, ενώ στη F1 (που έχω ακούσει, παρεμπιπτόντως, ότι δεν είναι πια "χρυσωρυχείο" τώρα που αποσύρθηκαν οι κάποτε διαφημιζόμενες καπνοβιομηχανίες) επίσης εξαρτώνται πολλά από την πολιτική και τις διαθέσεις των διοργανωτών (βλ. Κωνσταντινούπολη, που μόλις για λίγα χρόνια συμπεριελήφθη στο καλεντάρι - και μετά ξαναβγήκε).

Τι σημασία έχουν όμως τα στοιχεία μπροστά στη "γκλαμουριά"; Τον καιρό του Καραμανλή Jr., ακούστηκε η ιδέα για αξιοποίηση του αυτοκινητοδρομίου στις Σέρρες, ενώ τώρα με την κρίση (που η ελληνική επαρχία φαντάζει ακόμη λιγότερο ελκυστική για "καταναλωτικές" επενδύσεις) το κέντρο βάρους ξαναήρθε στην πρωτεύουσα, και μάλιστα ...στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά!

Πράγματι, το 2011 ο δήμαρχος Κερατσινίου-Δραπετσώνας "κατέβασε" τη σχετική πρόταση, που μπορεί να μην φαντάζει τόσο σικ όσο η ιδέα του "κυρίως" Πειραιά, πλην όμως με ολίγη Μελίνα (και τσίκνα από ιστορικά τοπικά σουβλατζίδικα όπως του Αβραάμ ή του Καράμπαμπα) μπορείς κι αυτή να την καταπιείς. 

Τις τελευταίες μέρες, όμως, το παιδικό μου όνειρο το έμαθαν και στο εξωτερικό. Η Daily Telegraph έγραψε ότι η ελληνική κυβέρνηση "απελευθέρωσε" 30 "μύρια" ως πρώτη δόση για την κατασκευή αυτοκινητοδρομίου.

Τα σχόλια, όσον αφορά την επιλογή της συγκεκριμένης επενδυτικής προτεραιότητας στους καιρούς που ζούμε, ήταν αναμενόμενα. Θέλω όμως να τονίσω (όσον αφορά το παιδικό μου όνειρο, που με τον τρόπο αυτό αναφέρεται για πρώτη φορά, αν δεν απατώμαι, στον έγκριτο Διεθνή Τύπο) την πινελιά της Süddeutsche, που στη δεύτερη παράγραφο του σχετικού άρθρου της αναφέρει τα εξής:

Σχεδόν κανείς δεν πίστευε τις φήμες, που κυκλοφορούσαν τον Αύγουστο, καθώς ακούγονταν εντελώς τρελές: Πίστα της Formula 1 στην Ελλάδα; Σιγά τώρα - η χώρα έχει αυτόν τον καιρό άλλα προβλήματα, δεν θα ασχοληθεί με την κατασκευή πίστας αγώνων. Στο λιμάνι του Πειραιά, όπως λέγεται, θα χαίρονταν να διοργανώσουν γκραν πρι, που θα ήταν μάλιστα τόσο "χλιδάτο" (γερμ.: glamourös) όσο αυτό του Μόντε Κάρλο.

Η γερμανική εφημερίδα (όπως και η Telegraph) διευκρινίζει ότι τελικά επελέγη η Χαλανδρίτσα Αχαΐας (κι όχι το Δραπετσωνοκερατσίνι) και μιλά για 28,9 εκ. €, από τον προϋπολογισμό του Υπουργείου Ανάπτυξης. Το συνολικό κόστος των 94,6 εκ. € σύμφωνα με το δημοσίευμα θα τοποθετηθεί από ιδιώτες και η κρατική συμμετοχή θα καταβληθεί με την αποπληρωμή του έργου. Τα στοιχεία, γενικά, επιβεβαιώνονται και αλλού. Τα 30 "μύρια" μάλλον είναι τα ίδια με τα 29,4 εκ. € που, τέσσερις μήνες νωρίτερα, ο κ. Φλωράτος ανέφερε ως "εγκεκριμένα" βάσει του Αναπτυξιακού Νόμου (του 2004, παρακαλώ).

Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά με τις πίστες και σε ποια θα στριμωχνόμαστε μελλοντικά, (ότ)αν ανακάμψουμε, για να πιάσουμε το πρώτο τραπέζι. Έχω πάντως την αμυδρή εντύπωση ότι η εντυπωσιακότερη εμπειρία "αγωνιστικής" (για την ακρίβεια, καταδιωκτικής) οδήγησης στους δρόμους της παλιάς μου πόλης (και άλλων περιοχών του πολύλοφου αλλά και παραθαλάσσιου "λεκανοπεδίου") θα είναι, για πάντα, αυτή που απαθανατίστηκε το 1971 στην ταινία Le Casse με τον Μπελμοντό.

ΥΓ - Για το Champions League προτιμώ να μην πω τίποτε...