18 Ιουλ 2014

Η πρώτη κοπάνα του "Τζώννυ"

Το 1978 η αγαπημένη μου ασχολία ήταν να παίζω μπάλα με τους φίλους μου. Σχεδόν κάθε ελεύθερη έκταση κατάλληλου μεγέθους την φανταζόμουν με γκολπόστ. Τόσο αυτές που χρησιμοποιούσαμε στο πραγματικό μας παιχνίδι, π.χ. το δρόμο της γειτονιάς (κι ας είχε κλίση), όσο και άλλες δυνητικές υποψήφιες. Μία απ' αυτές θα τη δω απόψε. Όχι ελεύθερη βέβαια - θα παρκάρω εκεί το αυτοκίνητό μου μαζί με εκατοντάδες άλλα, που θα φέρουν θεατές στην αποψινή παράσταση. Μιλάω για την αλάνα μπροστά απ' το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.

Το 1978, τη χρονιά που πρωτοεπισκέφτηκα το θέατρο στο Λυγουριό, έχω την εντύπωση ότι ήταν φρέσκια η διαμόρφωση αυτού του χώρου στάθμευσης. Σ' εκείνη την εκδρομή, που αποτέλεσε την πρώτη μου επίσημη "κοπάνα" από το σχολείο (με την άδεια της μαμάς, που με συνόδευε), μαγεύτηκα από πολλά αξιοθέατα, όπως π.χ. το Παλαμήδι με τη φυλακή του Κολοκοτρώνη (που επίσης επισκεφτήκαμε). Εξίσου έντονα όμως θυμάμαι ένα πραγματικό γήπεδο ποδοσφαίρου που συναντήσαμε στο δρόμο μας, λίγο πριν τη στάση που έκανε η οδηγός για καφέ στα Λουτρά (Ωραίας) Ελένης. Το γήπεδο ήταν πραγματικό, με τέρματα και διαγραμμίσεις, ορατό από το δρόμο - για την ακρίβεια, εφαπτόταν στους δύο δρόμους που διασταυρώνονταν. Έμοιαζε με αλάνα διαμορφωμένη και γι' αυτό το λάτρεψα - θα μπορούσε να το έχει κι η δική μου γειτονιά, με λίγη καλή θέληση.

Το γήπεδο αυτό υπάρχει και σήμερα, δίπλα στο χωριό με το παράξενο όνομα Κυράς Βρύση που σχολιάσαμε όλοι οι επιβαίνοντες, στην Ισθμία πλάι στη διώρυγα. Θα ξαναπεράσω από δίπλα του απόψε, γυρνώντας στο σπίτι από την Επίδαυρο. Μένω μόλις λίγα χιλιόμετρα παραπέρα. Σταθερή αξία. Όπως και όλα όσα είδα σ' εκείνη την απρόοπτη εκδρομή. Μα πιο πολύ εκείνο που άκουσα. Εκείνο το μαγικό.

Το όνομά μου στα αγγλικά, Τζώννυ όπως με αποκαλούσε η δασκάλα των αγγλικών, συνοδοιπόρος κι αυτή στην εκδρομή. Το ψιθύρισε από το κέντρο της κυκλικής πλατείας ή ορχήστρας, ενώ εγώ βρισκόμουν κάπου στο πάνω διάζωμα, εκεί περίπου όπου θα κάθομαι και απόψε. Σε κανονικές συνθήκες, ο ψίθυρος δεν θα ακουγόταν εκεί ψηλά. Η περίφημη ακουστική έκανε το θαύμα της.

Τζώννυ με ακούς; Σε άκουσα, teech. Σε διαβάζω κιόλας, όπως ξέρεις. Η τότε δασκάλα μου έχει γράψει ένα πολύ όμορφο βιβλίο - έχω γράψει γι' αυτό, εδώ. Προσεχώς ελπίζω να έχω την ευκαιρία να απολαύσω και το δεύτερο, που όπως μαθαίνω αναφέρεται σε γνώριμους ανθρώπους αγαπημένων τόπων. Θα τα πούμε και γι' αυτό, καλά να είμαστε. Προς το παρόν, αναχωρώ για να κάνω τη μαγική διαδρομή από την ανάποδη (Ναύπλιο-Επίδαυρος-Ισθμός). Πάλι μαγική παραμένει.

Η Ισθμία. Αριστερά διακρίνεται το γήπεδο.