Θεωρητικά, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο διοικείται από ένα πλέγμα διεθνών φορέων (όπως οι FIFA, UEFA, CONCACAF) κι έτσι δεν θα έπρεπε να υπόκειται σε γεωπολιτικές σκοπιμότητες.
Η πραγματικότητα ξέρουμε ότι είναι διαφορετική. Μερικές αποδείξεις:
- Οι ισραηλινές ομάδες παίζουν ως ευρωπαϊκές ενώ οι λιβανέζικες ή ιορδανικές όχι
- Οι βρετανοί που πετυχαίνουν να εξαιρούνται από τα πάντα (π.χ. προϋπολογισμός Ευρωπαϊκής Ένωσης) εκπροσωπούνται με τρεις ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες (Αγγλία, Σκωτία, Β. Ιρλανδία), ενώ de facto ανεξάρτητα κράτη (ας μην πούμε ποια και στενοχωρηθούμε) δεν έχουν εκπροσώπηση
- Η παντοδύναμη σοβιετική μηχανή (ομάδα Λομπανόφσκι) του 1986 αποκλείστηκε από το Βέλγιο ελέω διαιτησίας - η συνέχεια (πτώση του κομμουνισμού) είναι γνωστή
Μην ξεγελιέστε λοιπόν. Όσο κι αν προβάλλονται άλλα θέματα (π.χ. η κόντρα Κάμερον-Γιούνκερ), το ποδόσφαιρο - όπως σας αποκαλύπτουμε εδώ - ήταν κεντρικό (αν και άτυπο) θέμα συζήτησης και στην πρόσφατη ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής. Κι όχι για τα "πειράγματα" των γαλλογερμανών (που προχώρησαν στους "8") σε Ισπανούς, Άγγλους και Ιταλούς (που έφυγαν από τον πρώτο γύρο), ούτε για τη συνωνυμία του έλληνα star striker με τον πολυχρονεμένο μας πρωθυπουργό.
Τα νέα από τις Βρυξέλλες λένε ότι η γερμανική επικυριαρχία, που ήδη έχουμε νιώσει ποικιλοτρόπως (σκληρό ευρώ, σφιχτή "αλληλεγγύη" μέσω λιτότητας, Task Force), θα μπει στο "πετσί" του λαοφιλούς αθλήματος.
Χθες πολλοί θυμηθήκαμε τον όρο μπακότερμα βλέποντας το γερμανό τερματοφύλακα Μάνουελ Νόιερ να αποκρούει με πόδια και κεφάλι, βγαίνοντας πολύ έξω από την περιοχή του. Μερικοί συνέκριναν με τον Ιγκίτα και απέδωσαν τη συμπεριφορά αυτή σε κάποιο χούι. Οι πιο ψαγμένοι είδαν ότι ο τολμηρός Νόιερ ελευθερώνει - με τον τρόπο αυτό - δυνάμεις στα σέντερ μπακ, επιτρέποντας στην ομάδα να παίξει επιθετικότερα.
Η αλήθεια όμως είναι πιο εντυπωσιακή. Μέρος της ιδιαίτερης ατζέντας που συζητήθηκε ανάμεσα στη Μέρκελ, τον Ολάντ και το Γιούνκερ - μαζί με τη μάχη για την προεδρία της Κομισιόν - είναι η εξέλιξη, επί το αποδοτικότερο, του ποδοσφαίρου.
Ο αριθμός 11, που για κάποιο περίεργο λόγο καθιερώθηκε ως το πλήθος των παικτών μιας ομάδας, είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός. Δεν είναι άρτιος (ώστε να σπάει στα δύο), δεν είναι δεκάδα ώστε να μετριέται στα δάχτυλα των 2 χεριών. Χώρια που μια μείωση στον αριθμό των παικτών θα είχε προφανείς ευεργετικές συνέπειες:
- Θα αύξανε τον ελεύθερο χώρο, μειώνοντας τα στενά μαρκαρίσματα. Άρα θα έκανε ευκολότερο το παιχνίδι και εντυπωσιακότερο το άθλημα, με περισσότερα γκολ
- Θα οδηγούσε σταδιακά σε μικρότερες ανάγκες χώρου, άρα μικρότερα γήπεδα (μικρότερο κόστος)
- Θα μείωνε κατά 9,1% το λειτουργικό κόστος κάθε ομάδας
Αν ο τερματοφύλακας-μπακότερμα γίνει υποχρεωτικός κανόνας, οι ομάδες θα λειτουργούν πιο ισόρροπα - όχι οι μέσα να τρέχουν κι ο ένας να κάθεται. Τα συστήματα π.χ. 4-3-3, 3-5-2 κ.λπ. θα πάψουν να δημιουργούν απορίες (γιατί αθροίζουν σε δέκα ενώ οι παίκτες είναι 11;). Οι ποδοσφαιριστές θα εκπαιδεύονται εξίσου και στις αποκρούσεις, έτσι ώστε σε περίπτωση αναγκαστικής αλλαγής να μη χαραμίζεται το έμψυχο υλικό του πάγκου.
Το παίξιμο του Νόιερ, συνεπώς, στο χθεσινό παιχνίδι Γερμανίας-Αλγερίας, δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα demo, μια δοκιμή του αυριανού continental ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Του ποδοσφαίρου των 10. Όταν έχεις μπακότερμα, τι το θες το λίμπερο;
Είναι προφανές ότι η "συμμαχία για το Γιούνκερ" στην πραγματικότητα στρέφεται εναντίον του Κάμερον και της Βρετανίας και δεν αφορά τα της Κομισιόν και της Ευρωβουλής, που αμφότερα φτυσμένα τα έχουν οι ευρωπαίοι ηγέτες. Διότι το άθλημα με τους δέκα παίκτες, που κυοφορείται στους διαδρόμους των Βρυξελλών, δεν μπορεί να το δεχτούν σαν "ποδόσφαιρο" οι, "πατέρες" του φούτμπολ, βρετανοί.
Είναι επίσης αναμφισβήτητος ο ανθελληνικός χαρακτήρας μιας τέτοιας εξέλιξης, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, αν σκεφτούμε το πόσο απίθανο είναι να κινηθεί περισσότερο και να παίξει ως μπακότερμα ένας τερματοφύλακας τόσο παροιμιωδώς ακίνητος (βλ. το γκολ που φάγαμε από την Κοσταρίκα), που λέγεται ότι αυτός, ο μαρμαρωμένος, έδωσε το όνομά του στο περίφημο καρνεζαίικο μάρμαρο.
Μεσοπρόθεσμα, το πιθανότερο είναι να αναπτυχθεί και εδώ μια νέα γενιά τερματοφυλάκων, που θα προσαρμοστεί και στο νέο Eurofoot των 10 παικτών. Θα αργήσουμε λίγο, όπως αργήσαμε να απαλλαγούμε από χαφ τύπου Νιόπλια που ξεκινούσαν επιθέσεις πασάροντας προς τα πίσω, αλλά πού θα πάει, θα πάρουμε μπρος.
Μακροπρόθεσμα, τέλος, όλοι θα πεθάνουμε οπότε δεν έχει σημασία να κοιτάμε τόσο μακριά.
Η πραγματικότητα ξέρουμε ότι είναι διαφορετική. Μερικές αποδείξεις:
- Οι ισραηλινές ομάδες παίζουν ως ευρωπαϊκές ενώ οι λιβανέζικες ή ιορδανικές όχι
- Οι βρετανοί που πετυχαίνουν να εξαιρούνται από τα πάντα (π.χ. προϋπολογισμός Ευρωπαϊκής Ένωσης) εκπροσωπούνται με τρεις ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες (Αγγλία, Σκωτία, Β. Ιρλανδία), ενώ de facto ανεξάρτητα κράτη (ας μην πούμε ποια και στενοχωρηθούμε) δεν έχουν εκπροσώπηση
- Η παντοδύναμη σοβιετική μηχανή (ομάδα Λομπανόφσκι) του 1986 αποκλείστηκε από το Βέλγιο ελέω διαιτησίας - η συνέχεια (πτώση του κομμουνισμού) είναι γνωστή
Μην ξεγελιέστε λοιπόν. Όσο κι αν προβάλλονται άλλα θέματα (π.χ. η κόντρα Κάμερον-Γιούνκερ), το ποδόσφαιρο - όπως σας αποκαλύπτουμε εδώ - ήταν κεντρικό (αν και άτυπο) θέμα συζήτησης και στην πρόσφατη ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής. Κι όχι για τα "πειράγματα" των γαλλογερμανών (που προχώρησαν στους "8") σε Ισπανούς, Άγγλους και Ιταλούς (που έφυγαν από τον πρώτο γύρο), ούτε για τη συνωνυμία του έλληνα star striker με τον πολυχρονεμένο μας πρωθυπουργό.
Τα νέα από τις Βρυξέλλες λένε ότι η γερμανική επικυριαρχία, που ήδη έχουμε νιώσει ποικιλοτρόπως (σκληρό ευρώ, σφιχτή "αλληλεγγύη" μέσω λιτότητας, Task Force), θα μπει στο "πετσί" του λαοφιλούς αθλήματος.
Χθες πολλοί θυμηθήκαμε τον όρο μπακότερμα βλέποντας το γερμανό τερματοφύλακα Μάνουελ Νόιερ να αποκρούει με πόδια και κεφάλι, βγαίνοντας πολύ έξω από την περιοχή του. Μερικοί συνέκριναν με τον Ιγκίτα και απέδωσαν τη συμπεριφορά αυτή σε κάποιο χούι. Οι πιο ψαγμένοι είδαν ότι ο τολμηρός Νόιερ ελευθερώνει - με τον τρόπο αυτό - δυνάμεις στα σέντερ μπακ, επιτρέποντας στην ομάδα να παίξει επιθετικότερα.
Η αλήθεια όμως είναι πιο εντυπωσιακή. Μέρος της ιδιαίτερης ατζέντας που συζητήθηκε ανάμεσα στη Μέρκελ, τον Ολάντ και το Γιούνκερ - μαζί με τη μάχη για την προεδρία της Κομισιόν - είναι η εξέλιξη, επί το αποδοτικότερο, του ποδοσφαίρου.
Ο αριθμός 11, που για κάποιο περίεργο λόγο καθιερώθηκε ως το πλήθος των παικτών μιας ομάδας, είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικός. Δεν είναι άρτιος (ώστε να σπάει στα δύο), δεν είναι δεκάδα ώστε να μετριέται στα δάχτυλα των 2 χεριών. Χώρια που μια μείωση στον αριθμό των παικτών θα είχε προφανείς ευεργετικές συνέπειες:
- Θα αύξανε τον ελεύθερο χώρο, μειώνοντας τα στενά μαρκαρίσματα. Άρα θα έκανε ευκολότερο το παιχνίδι και εντυπωσιακότερο το άθλημα, με περισσότερα γκολ
- Θα οδηγούσε σταδιακά σε μικρότερες ανάγκες χώρου, άρα μικρότερα γήπεδα (μικρότερο κόστος)
- Θα μείωνε κατά 9,1% το λειτουργικό κόστος κάθε ομάδας
Αν ο τερματοφύλακας-μπακότερμα γίνει υποχρεωτικός κανόνας, οι ομάδες θα λειτουργούν πιο ισόρροπα - όχι οι μέσα να τρέχουν κι ο ένας να κάθεται. Τα συστήματα π.χ. 4-3-3, 3-5-2 κ.λπ. θα πάψουν να δημιουργούν απορίες (γιατί αθροίζουν σε δέκα ενώ οι παίκτες είναι 11;). Οι ποδοσφαιριστές θα εκπαιδεύονται εξίσου και στις αποκρούσεις, έτσι ώστε σε περίπτωση αναγκαστικής αλλαγής να μη χαραμίζεται το έμψυχο υλικό του πάγκου.
Το παίξιμο του Νόιερ, συνεπώς, στο χθεσινό παιχνίδι Γερμανίας-Αλγερίας, δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα demo, μια δοκιμή του αυριανού continental ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Του ποδοσφαίρου των 10. Όταν έχεις μπακότερμα, τι το θες το λίμπερο;
Είναι προφανές ότι η "συμμαχία για το Γιούνκερ" στην πραγματικότητα στρέφεται εναντίον του Κάμερον και της Βρετανίας και δεν αφορά τα της Κομισιόν και της Ευρωβουλής, που αμφότερα φτυσμένα τα έχουν οι ευρωπαίοι ηγέτες. Διότι το άθλημα με τους δέκα παίκτες, που κυοφορείται στους διαδρόμους των Βρυξελλών, δεν μπορεί να το δεχτούν σαν "ποδόσφαιρο" οι, "πατέρες" του φούτμπολ, βρετανοί.
Είναι επίσης αναμφισβήτητος ο ανθελληνικός χαρακτήρας μιας τέτοιας εξέλιξης, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, αν σκεφτούμε το πόσο απίθανο είναι να κινηθεί περισσότερο και να παίξει ως μπακότερμα ένας τερματοφύλακας τόσο παροιμιωδώς ακίνητος (βλ. το γκολ που φάγαμε από την Κοσταρίκα), που λέγεται ότι αυτός, ο μαρμαρωμένος, έδωσε το όνομά του στο περίφημο καρνεζαίικο μάρμαρο.
Μεσοπρόθεσμα, το πιθανότερο είναι να αναπτυχθεί και εδώ μια νέα γενιά τερματοφυλάκων, που θα προσαρμοστεί και στο νέο Eurofoot των 10 παικτών. Θα αργήσουμε λίγο, όπως αργήσαμε να απαλλαγούμε από χαφ τύπου Νιόπλια που ξεκινούσαν επιθέσεις πασάροντας προς τα πίσω, αλλά πού θα πάει, θα πάρουμε μπρος.
Μακροπρόθεσμα, τέλος, όλοι θα πεθάνουμε οπότε δεν έχει σημασία να κοιτάμε τόσο μακριά.
