Τις προγραμματικές δηλώσεις θα τις ακούσουμε το σαββατοκύριακο. Ή μάλλον θα τις ακούσετε, διότι εγώ αμφιβάλλω αν θα τους δώσω σημασία. Πρόγραμμα δεν υπάρχει - αν υπήρχε, δεν θα ζητούσε ο Υπ.Οικ. παράταση έως το Μάιο για να το γνωστοποιήσει στους ευρωπαίους εταίρους. Χωρίς πρόγραμμα λοιπόν, τι προγραμματικές δηλώσεις να περιμένει κανείς;
Προσπαθώ να καταλάβω αν ο Υπ.Οικ. θέλει να κάνει (εμμονικά;) έστω και τώρα αυτά που δεν έγιναν το 2010 και το 2012, όπως πολύ ωραία τα περιγράφει σε μια προεκλογική ανάρτηση της 3/5/'12, στην οποία δηλώνει την υποστήριξή του στο ΣύΡιζΑ με ιδιότυπο τρόπο: χαρακτηρίζοντάς τον "σκορποχώρι" με προεκλογικό πρόγραμμα "κακογραμμένο και κουραστικό, γραμμένο με τρόπο που όλες οι φράξιες να ικανοποιηθούν ότι πρόσφερε η κάθε μία την ανοησία της - κι όμως, μέσα σε αυτό το αχούρι υπάρχουν διαμάντια".
Ο Yanis το 2012 μίλησε για εσωτερικό δανεισμό (προκαταβολή φόρων), εσωτερική υποτίμηση με "πάτωμα" (δηλ. μείωση υψηλών αποδοχών κρατώντας απείραχτο το ελάχιστο) και για στάση πληρωμών τέτοια ώστε να αντέξει η χώρα για ένα χρόνο χωρίς το κώνειο ("κόνιο" το γράφει...) του νέου δανεισμού και να ξεκινήσει υγιέστερα, αφού θα έχει ταραχθεί η Ευρώπη.
Ως μη ειδικός θα αποφύγω να κρίνω, θα αναφερθώ πάντως στο συναίσθημα που μου προκάλεσε η αντιπαραβολή του σε δημόσια συζήτηση (το 2010 ή 2011 νομίζω) με άλλο συνομιλητή. Είχα τότε γράψει σε ένα φίλο ότι για τα λογιστικά μου σε καμία περίπτωση δεν θα εμπιστευόμουν το Βαρουφάκη. Ο φίλος μου απάντησε ότι αυτή ακριβώς είναι η διαφορά του οικονομολόγου από το λογιστή. Και κάπου εκεί μπαίνουμε στη συζήτηση για το ποιος θα ασχοληθεί με "τα υδραυλικά του σπιτιού μας" (δείτε εδώ το ενδιαφέρον ομώνυμο, προπέρσινο άρθρο), ποιος δηλαδή - παράλληλα με την απαραίτητη υψηλή πολιτική - θα κάνει τη λάτζα για την οποία μίλησε προεκλογικά και ο Βενιζέλος.
Μια και αυτές τις μέρες συζητιέται η ρευστότητα, ας θυμηθούμε ότι ακόμα και "κερδοφόρες" επιχειρήσεις (όπως και σχετικά ανεπτυγμένες χώρες) χρεωκόπησαν επειδή δεν πρόσεξαν τις ταμειακές ροές. Cash flow is king. Κι όσο για το "μακάρι να γινόμασταν Αργεντινή", τα είπε όλα προ 3ετίας ένας φίλος εδώ, διαβάστε τον.
Η Ελλάδα ούτως ή άλλως τραβά ζόρια, θα τα τραβούσε με οποιαδήποτε κυβέρνηση, ειδικά όμως τώρα που επιλέξαμε ως λαός να κάνουμε διαπραγμάτευση με το υπαρκτό ρίσκο να φάμε τα μούτρα μας. Μέσα στις δυσκολίες, μια πραγματικά ελπιδοφόρα εξέλιξη είναι η δομή της νέας κυβέρνησης, που έχει τα φόντα να λειτουργήσει πολύ πιο συνεκτικά απ' ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν.
Όταν λέω δομή εννοώ την ύπαρξη αντιπροέδρου και υπερυπουργών, που δείχνει την πρόθεση να λειτουργήσει ένα "σφιχτό" σχήμα με αξιόπιστα πρόσωπα όπως ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης κ.ά., με την ελπίδα ότι θα περιοριστεί μια μόνιμη πληγή των τελευταίων πολλών ετών, η παντοδυναμία κάθε ενός μεμονωμένου υπουργού - που εκδηλώνεται ως δυστοκία εκεί όπου απαιτείται η σύμπραξη διαφορετικών υπουργείων, βλ. κοινές υπουργικές αποφάσεις (ΚΥΑ) και "διυπουργικές επιτροπές".
Θετικά επίσης βρίσκω μερικά ακόμη σημεία σε επίπεδο συμβολισμών (προς το παρόν αυτούς έχουμε, θα αναμένουμε και τις πράξεις):
- Το ότι δεν φαίνεται να έχει γίνει "ποσόστωση" έτσι ώστε κάθε περιφέρεια να έχει οπωσδήποτε από ένα υπουργό.
- Το ότι σε αρκετές θέσεις μπήκαν γνώστες και τεχνοκράτες (βλ. Σπίρτζης πρώην πρόεδρος ΤΕΕ, ο ίδιος ο Βαρουφάκης που είναι καθηγητής οικονομικών και όχι συνταγματολόγος).
- Την τοποθέτηση του πρώτου τυφλού υπουργού (Κουρουμπλής στο Υγείας).
Όχι ότι δεν υπάρχουν αρκετά αρνητικά, τόσο στη σύνθεση της κυβέρνησης όσο και στα έως τώρα διαδραματισθέντα, αλλά προτιμώ σήμερα να μείνω στα αισιόδοξα.
Όσον αφορά την αντιπολίτευση, θα δούμε ποια μορφή θα πάρει το "Ευρωπαϊκό Μέτωπο" για το οποίο ήδη από το 2012 μιλά ο Σαμαράς. Ήδη φαίνεται κάτι να κινείται (δείτε εδώ).
Στη φωτό: "Cash flow is king. Όχι εσείς, Μεγαλειότατε"
Προσπαθώ να καταλάβω αν ο Υπ.Οικ. θέλει να κάνει (εμμονικά;) έστω και τώρα αυτά που δεν έγιναν το 2010 και το 2012, όπως πολύ ωραία τα περιγράφει σε μια προεκλογική ανάρτηση της 3/5/'12, στην οποία δηλώνει την υποστήριξή του στο ΣύΡιζΑ με ιδιότυπο τρόπο: χαρακτηρίζοντάς τον "σκορποχώρι" με προεκλογικό πρόγραμμα "κακογραμμένο και κουραστικό, γραμμένο με τρόπο που όλες οι φράξιες να ικανοποιηθούν ότι πρόσφερε η κάθε μία την ανοησία της - κι όμως, μέσα σε αυτό το αχούρι υπάρχουν διαμάντια".
Ο Yanis το 2012 μίλησε για εσωτερικό δανεισμό (προκαταβολή φόρων), εσωτερική υποτίμηση με "πάτωμα" (δηλ. μείωση υψηλών αποδοχών κρατώντας απείραχτο το ελάχιστο) και για στάση πληρωμών τέτοια ώστε να αντέξει η χώρα για ένα χρόνο χωρίς το κώνειο ("κόνιο" το γράφει...) του νέου δανεισμού και να ξεκινήσει υγιέστερα, αφού θα έχει ταραχθεί η Ευρώπη.
Ως μη ειδικός θα αποφύγω να κρίνω, θα αναφερθώ πάντως στο συναίσθημα που μου προκάλεσε η αντιπαραβολή του σε δημόσια συζήτηση (το 2010 ή 2011 νομίζω) με άλλο συνομιλητή. Είχα τότε γράψει σε ένα φίλο ότι για τα λογιστικά μου σε καμία περίπτωση δεν θα εμπιστευόμουν το Βαρουφάκη. Ο φίλος μου απάντησε ότι αυτή ακριβώς είναι η διαφορά του οικονομολόγου από το λογιστή. Και κάπου εκεί μπαίνουμε στη συζήτηση για το ποιος θα ασχοληθεί με "τα υδραυλικά του σπιτιού μας" (δείτε εδώ το ενδιαφέρον ομώνυμο, προπέρσινο άρθρο), ποιος δηλαδή - παράλληλα με την απαραίτητη υψηλή πολιτική - θα κάνει τη λάτζα για την οποία μίλησε προεκλογικά και ο Βενιζέλος.
Μια και αυτές τις μέρες συζητιέται η ρευστότητα, ας θυμηθούμε ότι ακόμα και "κερδοφόρες" επιχειρήσεις (όπως και σχετικά ανεπτυγμένες χώρες) χρεωκόπησαν επειδή δεν πρόσεξαν τις ταμειακές ροές. Cash flow is king. Κι όσο για το "μακάρι να γινόμασταν Αργεντινή", τα είπε όλα προ 3ετίας ένας φίλος εδώ, διαβάστε τον.
Η Ελλάδα ούτως ή άλλως τραβά ζόρια, θα τα τραβούσε με οποιαδήποτε κυβέρνηση, ειδικά όμως τώρα που επιλέξαμε ως λαός να κάνουμε διαπραγμάτευση με το υπαρκτό ρίσκο να φάμε τα μούτρα μας. Μέσα στις δυσκολίες, μια πραγματικά ελπιδοφόρα εξέλιξη είναι η δομή της νέας κυβέρνησης, που έχει τα φόντα να λειτουργήσει πολύ πιο συνεκτικά απ' ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν.
Όταν λέω δομή εννοώ την ύπαρξη αντιπροέδρου και υπερυπουργών, που δείχνει την πρόθεση να λειτουργήσει ένα "σφιχτό" σχήμα με αξιόπιστα πρόσωπα όπως ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης κ.ά., με την ελπίδα ότι θα περιοριστεί μια μόνιμη πληγή των τελευταίων πολλών ετών, η παντοδυναμία κάθε ενός μεμονωμένου υπουργού - που εκδηλώνεται ως δυστοκία εκεί όπου απαιτείται η σύμπραξη διαφορετικών υπουργείων, βλ. κοινές υπουργικές αποφάσεις (ΚΥΑ) και "διυπουργικές επιτροπές".
Θετικά επίσης βρίσκω μερικά ακόμη σημεία σε επίπεδο συμβολισμών (προς το παρόν αυτούς έχουμε, θα αναμένουμε και τις πράξεις):
- Το ότι δεν φαίνεται να έχει γίνει "ποσόστωση" έτσι ώστε κάθε περιφέρεια να έχει οπωσδήποτε από ένα υπουργό.
- Το ότι σε αρκετές θέσεις μπήκαν γνώστες και τεχνοκράτες (βλ. Σπίρτζης πρώην πρόεδρος ΤΕΕ, ο ίδιος ο Βαρουφάκης που είναι καθηγητής οικονομικών και όχι συνταγματολόγος).
- Την τοποθέτηση του πρώτου τυφλού υπουργού (Κουρουμπλής στο Υγείας).
Όχι ότι δεν υπάρχουν αρκετά αρνητικά, τόσο στη σύνθεση της κυβέρνησης όσο και στα έως τώρα διαδραματισθέντα, αλλά προτιμώ σήμερα να μείνω στα αισιόδοξα.
Όσον αφορά την αντιπολίτευση, θα δούμε ποια μορφή θα πάρει το "Ευρωπαϊκό Μέτωπο" για το οποίο ήδη από το 2012 μιλά ο Σαμαράς. Ήδη φαίνεται κάτι να κινείται (δείτε εδώ).
Στη φωτό: "Cash flow is king. Όχι εσείς, Μεγαλειότατε"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου