1 Ιουλ 2015

Το πριόνι

Όσα χρόνια ψηφίζω και κυρίως όσα χρόνια εργάζομαι (το τελευταίο σημαντικότερο, διότι προσπαθώ να αποτιμήσω τις επιπτώσεις της πολιτικής στη ζωή μου), είχαν πάντα μια πίστωση χρόνου από μένα όσοι εκλέγονταν να κυβερνήσουν, ακόμη κι αν δεν τους είχα υποστηρίξει ο ίδιος. [Συνήθως ψήφιζα μικρά κόμματα, σπανίως νικητές.]

Συνήθως η καλή μου πίστη διαψευδόταν. Χωρίς να είναι μεγάλες οι προσδοκίες μου. Άπειρα λάθη (κατ' εμέ πάντα, που ήμουν έξω από το χορό κ.λπ.), διαρκής υποκρισία και ευνοιοκρατία, ενίοτε αδιαφορία, ολιγωρίες και άλλα πολλά. Ούτε μία φορά δεν ένιωσα όμως ότι χάνεται η μπάλα. Ακόμη και στις πολύ φορτισμένες στιγμές (άνοιξη 1985, όλο το 1989), στο ιντερλούδιο εγκληματικής αδιαφορίας (2007-2009) και στα διάφορα στάδια της κρίσης που διανύουμε - που ήταν συνέπεια κυρίως της διετίας που προανέφερα - αισθανόμουν ότι υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας. Ένα σύστημα εγχώριων και υπερεθνικών δημοκρατικών θεσμών που οικοδομήθηκε από το 1974 με σταδιακές συμπληρώσεις.

Σύστημα που συνοδεύτηκε - για να λέμε και τα κακά - από οικονομικές αντιφάσεις. Από τη μια: απαξίωση τόσο του εύρυθμου κράτους όσο και της εγχώριας πρωτο- & δευτερογενούς παραγωγής, εφησυχασμό χάρη στα ευρωπαϊκά κονδύλια και (στα χρόνια του ευρώ) φτηνό χρήμα. Από την άλλη: συγκράτηση πληθωρισμού, ανάπτυξη - από τους λόγους (ΕΕ και δανεισμός) που έφεραν τον εφησυχασμό, συν το ολυμπιακό ορόσημο του 2004 - και έναν κάποιο εκσυγχρονισμό.

Δεν θα κάνω λεπτομερή εξιστόρηση της κρίσης, το ότι μπλέξαμε πρωτοφανώς και άσχημα είναι κοινοτοπία να το ξαναπώ. Για τις ευθύνες Πασόκ και ΝΔ (και τη συχνά προβληματική λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών) έχω γράψει πάμπολλες φορές. Θα σταθώ όμως τώρα στο παρόν: στο ότι τον Ιανουάριο του 2015 εκλέχτηκε για να μας κυβερνήσει η συμμαχία ενός αριστερού με ένα μικρότερο δεξιό κόμμα, με κοινό σημείο την αντίθεσή τους στην πολιτική των τελευταίων 5 ετών και με υπόσχεση (όπως εγώ την αντιλήφθηκα) να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, με στόχο να βελτιωθεί η θέση της χώρας και να εφαρμοστεί - σε βάθος 4ετίας - όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος από ένα πρόγραμμα εγνωσμένα μη ρεαλιστικό, όπως είναι συνήθως αυτά τα προγράμματα.

Στους πέντε μήνες που πέρασαν, η κυβέρνηση εξόφλησε μερικά συμβολικά γραμμάτια (ΕΡΤ κ.λπ.) αλλά στις βαριές οικονομικές υποχρεώσεις προτίμησε να κάνει τον κακοπληρωτή, ενώ ταυτόχρονα:
- Δεν κυβερνούσε (άργησε να ορίσει θέσεις & αρμοδιότητες υφυπουργών & γενικών γραμματέων, αλλά και στη συνέχεια καθυστερούσε στη λήψη αποφάσεων).
- Στράγγισε με όποιο τρόπο μπορούσε τη ρευστότητα (αποθεματικά δημοσίων φορέων, καθυστερούμενες πληρωμές), με όσες αρνητικές επιπτώσεις έχει αυτό σε μια οριακή οικονομία
- Για τους παραπάνω λόγους (πέραν της χρηματοδοτικής αβεβαιότητας) δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη, με αποτέλεσμα τόσο οι πολίτες να αποσύρουν τις καταθέσεις τους, όσο και να διστάζει ο οποιοσδήποτε (εγχώριος ή ξένος) να επενδύσει στη χώρα μας για να συμβάλει στην αντιμετώπιση του Νο. 1 κοινωνικού προβλήματος, της πρωτοφανούς ανεργίας του 25% (που φυσικά δεν αντιμετωπίζεται με την επαναπρόσληψη κάποιων απολυμένων του δημοσίου, όσο ευπρόσδεκτη κι αν είναι αυτή από την καθαρά ανθρώπινη πλευρά)

Πίστευα ότι μια στοιχειωδώς υπεύθυνη κυβέρνηση θα νοιαζόταν για όλα αυτά. Ότι, ακόμη κι αν δεν είχε σοβαρό πρόγραμμα (όπως υποψιαζόμασταν) τουλάχιστον θα πάντρευε κάποιες εξαγγελίες της με τις προτάσεις των δανειστών, όπως ήδη από την Παρασκευή 20/2 (θυμάστε;) είχε δεσμευτεί ο Βαρουφάκης. Ότι πραγματικά αποζητούσε αυτή τη χρηματοδοτική γέφυρα ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει έστω ένα ολοκληρωμένο τριετές πρόγραμμα 2016-18, μια κι η φετινή χρονιά σύντομα έδειξε ότι θα πάει χαμένη στις διαπραγματεύσεις.

Ταυτόχρονα, είχα βρει πολύ κινδυνολογικό και "μαύρο" το προεκλογικό σποτ του Ιανουαρίου που έδειχνε την απαισιόδοξη συγγραφή ιστορίας. Δυστυχώς έως τώρα έχει επαληθευτεί σε μεγάλο μέρος του. Μετά την καθυστέρηση και ουσιαστική ακύρωση της χρηματοδοτικής γέφυρας, στις διαπραγματεύσεις εξαντλήθηκε κάθε χρονικό περιθώριο, ώσπου, την περασμένη Παρασκευή 26/6 (ξημερώματα Σαββάτου για την ακρίβεια), οι μάσκες έπεσαν.

Το σενάριο το είχε περιγράψει ακριβέστατα ο νυν υπουργός πολιτισμού Ν. Ξυδάκης προεκλογικά. Διαβάστε:

Στο ερώτημα "τι θα κάνετε στην περίπτωση που η διαπραγμάτευση με τους δανειστές δεν πάει καλά", ο κ. Ξυδάκης απάντησε: "Θα τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού". Στην επισήμανση αν εννοεί δημοψήφισμα ο υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ τόνισε: "Υπάρχουν πολλοί τρόποι να τεθεί. ..."

Στο ερώτημα: "ποιο θα είναι το ερώτημα σε ένα τέτοιο δημοψήφισμα" ο κ. Ξυδάκης σημείωσε: "Αυτό θα διατυπωθεί όταν δεν θα υπάρχουν άλλοι όροι διαπραγμάτευσης. Το ερώτημα θα είναι αν ο ελληνικός λαός επιθυμεί να μείνει στη μέγκενη να πληρώνει τόκους περισσότερους από το εισόδημά του και να εξαθλιωθεί πλήρως ή αν θα θέλει μία διαφορετική λύση».

Στην επισήμανση αν εννοεί ότι η διαφορετική λύση θα είναι εκτός Ευρωζώνης ο υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Β Αθήνας είπε: "Δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν αν θα είναι εκτός Ευρωζώνης. Μπορεί η Ευρώπη να έχει μία άλλη πρόταση η οποία θα συζητηθεί και αυτή".

Στην ερώτηση αν αυτό μπορεί να σημαίνει και ευρώ δύο ταχυτήτων ο κ. Ξυδάκης υπογράμμισε: "Αν η Ευρώπη επιθυμεί τέτοια πράγματα όλα συζητούνται, αλλά αυτές οι απαντήσεις δεν έχουν δοθεί γιατί δεν έχει τεθεί ποτέ τέτοιο ερώτημα από την ελληνική πλευρά".


Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι ο νυν πρωθυπουργός, ως αρχηγός του ανερχόμενου αλλά μικρού ακόμη Σύριζα στο τέλος Οκτωβρίου του 2011, καταλάβαινε πολύ καλά τι σημαίνει η προκήρυξη δημοψηφίσματος. Σε βίντεο της εποχής, προβλέπει ξεκάθαρα ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο (που είχε ειπωθεί ότι σχεδίαζε ο ΓΑΠ) η πραγματική πτώχευση και η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος θα επισυμβεί πολύ πριν φτάσουμε στην κάλπη!

Ως εμπειρότερος και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σήμερα, αποκλείεται ο Α. Τσίπρας να μην καταλάβαινε τις συνέπειες της προκήρυξης του δημοψηφίσματος, και μάλιστα σε ένα κράτος με άδεια ταμεία, αβέβαιη χρηματοδότηση και θηριώδεις δόσεις δανείου χρωστούμενες στο ΔΝΤ.

Το κλείσιμο των τραπεζών, που ξεκίνησε από την επόμενη εργάσιμη και θα κρατήσει έως και τις 6/7 τουλάχιστον, δεν το "επέβαλαν οι ξένοι", όπως ισχυρίστηκε και στο σημερινό διάγγελμα ο πρωθυπουργός. ("Μας κλείσαν τις τράπεζες", είπε, σε ανάμνηση του ελασίτικου τραγουδιού "Μας πήραν την Αθήνα... του Σκόμπι τα κανόνια" κ.λπ.) Είναι απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης, συνέπεια του ότι οι τράπεζες άδειαζαν (επί 7 μήνες τώρα) και η ΕΚΤ δεν επρόκειτο πια να τις δανείσει, μια και η Ελλάδα έβγαινε εκτός προγράμματος στήριξης.

Ο κάθε εργαζόμενος, επαγγελματίας ή απλός πολίτης γνωρίζει ότι οι τράπεζες - ειδικά οι συστημικές όπως έχουν γίνει σήμερα - δεν είναι οι τοκογλύφοι καπιταλιστές για τους οποίους αδιαφορεί μια σοσιαλπατριωτική κυβέρνηση, αλλά βασικό εργαλείο της καθημερινότητας. Αυτές τις μέρες το νιώθει. Αν οι προηγούμενοι μήνες είχαν στασιμότητα, από τη Δευτέρα είναι βέβαιο ότι ξεκίνησε ύφεση και μάλιστα με ρυθμό αγριότερο από ό,τι ζήσαμε προ ετών (μακάρι να διαψευστώ). Κρίμα για όσους ειλικρινώς πίστευαν ότι φέτος θα απομακρυνόμασταν από την υφεσιακή πολιτική.

Καταλήγω, ότι αυτά που ζούμε δεν είναι ατυχίες. Η ανευθυνότητα είναι προγραμματισμένη. Το μαρτυρά και η σπουδή για δημοψήφισμα. Περιθώριο 8 ημερών είναι απλά ανήκουστο. Η υπέρτατη δημοκρατική διαδικασία (και όχι ανώμαλες καταστάσεις τύπου Κριμαίας) προϋποθέτει επαρκές διάστημα για διάλογο, ανάλογο με αυτό μιας προεκλογικής περιόδου. Τόσο αυτό, όσο και η ασάφεια του ερωτήματος (το αν συμφωνεί ο λαός με 2 κείμενα που αποσύρθηκαν και δεν ισχύουν ως "πρόταση δανειστών"), επισημάνθηκαν σήμερα από τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Ευρώπης ως ολισθήματα. (Το Σ.Ε. είναι ο θεσμός, με σύμβολο τα 12 αστέρια που μετέπειτα υιοθέτησε και η ΕΕ, που προέβαλε διεθνώς όσο κανείς άλλος τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη χούντα των συνταγματαρχών, με αποτέλεσμα να σπεύσει η Ελλάδα να αποχωρήσει πριν αποβληθεί.) Αφήνω απέξω την αφύσικη σειρά (πρώτα όχι, μετά ναι), την επίσημη κρατική προπαγάνδα υπέρ του "όχι" (μιλάμε για έγγραφα υπουργείων, όχι όπως θα ήταν σωστό για δηλώσεις πολιτικών που τυγχάνουν αξιωματούχοι) και ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε έως την Κυριακή, ο Θεός να φυλάει.

Η αντιπολίτευση - πλην της Χρυσής Αυγής που συντάχθηκε με την κυβέρνηση, άραγε προσωρινά μόνο; - φαίνεται ότι είχε ήδη ετοιμάσει την άμυνά της στη μορφή της κίνησης Μένουμε Ευρώπη με αποτέλεσμα, παρά τα χαμηλά (μέχρι πρότινος) δημοσκοπικά ποσοστά ενός εκάστου των κομμάτων, το ΝΑΙ να μην είναι χαμένο από χέρι, όπως θα εύχονταν στην κυβέρνηση.

Δεδομένου ότι οι έλληνες ήθελαν "και Σύριζα, και Ευρώ[πη]", σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, το Μένουμε Ευρώπη ποντάρει εκεί και αν μη τι άλλο έχει πετύχει να βγάλει κόσμο στις συγκεντρώσεις, αλλά και να προβληματίσει πολλούς από τους υποστηρικτές της κυβέρνησης και ιδίως του Σύριζα. Φαίνεται ότι και αρκετός αχρωμάτιστος έως τώρα κόσμος δεν μένει αδιάφορος μπροστά στο ενδεχόμενο - ορατό πλέον, και ζοφερό - να γίνουν τα πράγματα πολύ χειρότερα απ' ό,τι ήταν με τα μνημόνια.

Για μένα, ένας ακόμη σημαντικότερος λόγος για την ψήφο στο ΝΑΙ είναι ότι ο Σύριζα ακόμη αποφεύγει να διατυπώσει μια εναλλακτική λύση εκτός ευρωζώνης. Τα ανοίγματα για συγκεκριμένα ζητήματα στη Ρωσία, όπως και αυτό του Κώστα Καραμανλή στην Κίνα για τον ΟΛΠ (από τα λίγα πραγματικά επιτεύγματα της ΝΔ μεταξύ 2004-2009), είναι ευπρόσδεκτα. Δεν φαίνεται να μας θέλει όμως κανείς σε άλλο μπλοκ, ούτε του περισσεύουν λεφτά για να μας υιοθετήσει, κι αν ακόμη υπήρχε θέμα στρατηγικών επαναπροσανατολισμών θα έπρεπε να τεθεί ευθέως και συντεταγμένα. Η κρυφή ατζέντα που διαφαίνεται, ώστε διά του ατυχήματος να πέσουμε στην ανάγκη άλλων γεωπολιτικών πόλων, δεν θα πρέπει να περάσει. Το "δεν ξέρω" του Ν. Ξυδάκη, διατυπωμένο τον Ιανουάριο, διαιωνίζεται σήμερα με τις κούφιες διαβεβαιώσεις για παραμονή στην Ευρωζώνη, την ώρα που η κυβέρνηση με τις πράξεις της πριονίζει το κλαδί που μας ενώνει με την ΕΕ.

Με το ΝΑΙ της Κυριακής μπορούμε να τους πάρουμε το πριόνι από το χέρι.




3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Dear John,

No matter how meticulously you support the "YES" as an answer to surrender UNCONDITIONALLY Hellas to the capitalist world, REAL HELLENES (and NOT GREEKS=GRAIKILOI) will proudly vote for A CLEAR AND LOUD "NO" defying the catastrophic surrender of the cradle of civilization to the barbarians (even though some of them are hellenophones...)!
Respecting your own decision for a deluding no and opposing clearly your reasoning, I WILL VOTE FOR "NO".

Simon Papadopoulos

Yank_o είπε...

Dear Simo,
As clearly explained in my cover letter, I am posting my opinion and respect other people's own views. Comments are of course welcome and so are yours. I'm accepting them without censorship and with no further argumentation unless it's really necessary.
With one important note: Throughout my post (and as a general rule when talking politics) I have tried to avoid branding. This goes beyond expressing one's opinion and really crosses the line. Especially among friends and in an unprovoked manner as is the case here. It would suffice to say your opinion in a civilized and respectful way. I deserve nothing less. I have decided to sacrifice no friendships throughout this troubled political time. I hope I will succeed. To me a fascist or capitalist or communist friend is above everything else a friend first and foremost.
BTW Graecus < Graekos is an old word, equally Greek/Hellenic like the other ones (Selloi etc.), it's clearly not the same as Graeculus which I perfectly understand.
Best regards and χαιρετίσματα.

Ανώνυμος είπε...

Dear John,

I can assure you I had no intention, whatsoever, to offend you personally for what you believe and what you've decided to vote for in the upcoming referendum.
This has been said, all I can add about my post is the plain fact of not getting into any political and economical analysis to support my point of view may be considered somehow oversimplified and raw.
Once again, my choice of block letters for some phrases emanates from the inability to use bold letters to emphasize and naturally I’m not yelling…,
I would expect my response is simply understood as a means to urge for a neat and strong collective popular action against what I believe is a massive attack against the free will of Hellenes.
Xairetismata

Simon Papadopoulos