Τα ίδια που έλεγα από την αρχή, τα ίδια θα έλεγα και τώρα για το θέμα της σχέσης μας με την πΓΔΜ. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ μια ιστορική αναδρομή (γραμμένη το 2007) και εδώ μια αποδόμηση (γραμμένη το 2009) διαφόρων υπερβολών που ακούσαμε και θα ακούμε στην Ελλάδα. Όσον αφορά τα ανιστόρητα και ανυπόστατα που λένε οι υπερβολικοί της άλλης πλευράς, είχα ήδη πριν από 25 χρόνια ανταλλάξει γράμματα με αρθρογράφο έγκριτης (τότε τουλάχιστον) βρετανικής εφημερίδας, στις σελίδες της οποίας είχαν βρει γόνιμο έδαφος οι γελοίες θεωρίες, ότι και καλά οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν ακριβώς Έλληνες, λες και αυτό σημαίνει ότι ήταν περίπου Λευκορώσοι* ή ότι τότε το έθνος σήμαινε το ίδιο πράγμα όπως στην Ευρώπη από τον 19ο αιώνα και μετά. Οι σοβαροί Σλαβομακεδόνες ξέρουν ότι οι Σλάβοι κατέβηκαν στα Βαλκάνια στο δεύτερο μισό της πρώτης μ.Χ. χιλιετίας. Δεν υπάρχει λοιπόν συζήτηση για πράγματα που έχουν λυθεί και ανήκουν στο απώτερο παρελθόν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ουσιώδη ζητήματα στη σύγχρονη εξωτερική πολιτική, που πηγαίνουν πιο πέρα από το ψυχολογικό αλλά και πρακτικό θέμα της αμοιβαία αποδεκτής ονομασίας.
Στα Βαλκάνια (και όχι μόνο - δείτε εδώ, http://yankogohome.blogspot.hr/2017/06/blog-post.html, ομοιότητες από Καύκασο μεριά) όπως γνωρίζουμε κάθε χώρα έχει θέματα με όλους ανεξαιρέτως της γείτονές της. Η συγκεκριμένη χώρα (πΓΔΜ) δεν έχει διέξοδο στη θάλασσα - κάθε μέτρο των συνόρων της το μοιράζεται με άλλους, που συνήθως κάτι διεκδικούν (όχι αυστηρά εδαφικό). Η Αλβανία έχει ομοεθνείς της σε μια συνεχόμενη ζώνη που εφάπτεται στο κράτος της αλλά και στο Κόσοβο - σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού είναι Αλβανοί και ο βαθμός συμμετοχής τους στην εξουσία είναι ένα διαρκώς ανοικτό ζήτημα στην πΓΔΜ. Η Σερβία όπως και οι άλλες πρώην γιουγκοσλαβικές χώρες έχει αναγνωρίσει μακεδονική εθνότητα, δεν έχει διατυπώσει εδαφικές διεκδικήσεις αλλά μέσω του Πατριαρχείου (της) διατηρεί το τελευταίο απομεινάρι της μετά το 1912 "μεγάλης Σερβίας", την αρχιεπισκοπή Οχρίδας που αντιτίθεται στην "σχισματική" διάδοχό της, την "μακεδονική" ορθόδοξη εκκλησία με την οποία δηλώνουν συμπόρευση οι περισσότεροι ορθόδοξοι της πΓΔΜ. Τέλος, η Βουλγαρία αναγνωρίζει μόνο έμμεσα τη χωριστή εθνότητα και γλώσσα, μια και όπως είναι φυσικό η κοινή της γνώμη τείνει να υπερτονίζει τις ομοιότητες των δύο λαών.
Θα μπουν άραγε όλα αυτά τα ζητήματα στο τραπέζι, με αφορμή τις συζητήσεις για ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ; Οι τρεις από τους τέσσερις γείτονες είναι ήδη μέλη. Ο τέταρτος (Σερβία) δεν είναι καν υποψήφιο μέλος και τελεί υπό την επιρροή της αντινατοϊκής Ρωσίας. Ίσως δεν είναι άσχετο με αυτό το τελευταίο, το ότι ο Έλληνας ΥπΕξ μίλησε για αναμενόμενη πρωτοβουλία του ΟΗΕ, σε απόπειρα να βγάλει το θέμα από το "στενό" πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Βλέπουμε αυτές τις μέρες αρκετούς στην Ελλάδα να διακηρύσσουν τη θέση τους για το ποιο είναι το σωστό όνομα, ή και να προτείνουν δημοψήφισμα (σαν κλασικοί Έλληνες που θεωρούν ότι ο καθένας δικαιούται άποψης για τα παιδιά των τρίτων), αλλά θα είχε ενδιαφέρον να ακούγαμε θέσεις κομμάτων για τις γεωπολιτικές παραμέτρους που διαφαίνονται.
*Κοντά στη Λευκορωσία θεωρείται ότι ζούσαν τα προ Χριστού χρόνια οι Σλάβοι.
Στα Βαλκάνια (και όχι μόνο - δείτε εδώ, http://yankogohome.blogspot.hr/2017/06/blog-post.html, ομοιότητες από Καύκασο μεριά) όπως γνωρίζουμε κάθε χώρα έχει θέματα με όλους ανεξαιρέτως της γείτονές της. Η συγκεκριμένη χώρα (πΓΔΜ) δεν έχει διέξοδο στη θάλασσα - κάθε μέτρο των συνόρων της το μοιράζεται με άλλους, που συνήθως κάτι διεκδικούν (όχι αυστηρά εδαφικό). Η Αλβανία έχει ομοεθνείς της σε μια συνεχόμενη ζώνη που εφάπτεται στο κράτος της αλλά και στο Κόσοβο - σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού είναι Αλβανοί και ο βαθμός συμμετοχής τους στην εξουσία είναι ένα διαρκώς ανοικτό ζήτημα στην πΓΔΜ. Η Σερβία όπως και οι άλλες πρώην γιουγκοσλαβικές χώρες έχει αναγνωρίσει μακεδονική εθνότητα, δεν έχει διατυπώσει εδαφικές διεκδικήσεις αλλά μέσω του Πατριαρχείου (της) διατηρεί το τελευταίο απομεινάρι της μετά το 1912 "μεγάλης Σερβίας", την αρχιεπισκοπή Οχρίδας που αντιτίθεται στην "σχισματική" διάδοχό της, την "μακεδονική" ορθόδοξη εκκλησία με την οποία δηλώνουν συμπόρευση οι περισσότεροι ορθόδοξοι της πΓΔΜ. Τέλος, η Βουλγαρία αναγνωρίζει μόνο έμμεσα τη χωριστή εθνότητα και γλώσσα, μια και όπως είναι φυσικό η κοινή της γνώμη τείνει να υπερτονίζει τις ομοιότητες των δύο λαών.
Θα μπουν άραγε όλα αυτά τα ζητήματα στο τραπέζι, με αφορμή τις συζητήσεις για ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ; Οι τρεις από τους τέσσερις γείτονες είναι ήδη μέλη. Ο τέταρτος (Σερβία) δεν είναι καν υποψήφιο μέλος και τελεί υπό την επιρροή της αντινατοϊκής Ρωσίας. Ίσως δεν είναι άσχετο με αυτό το τελευταίο, το ότι ο Έλληνας ΥπΕξ μίλησε για αναμενόμενη πρωτοβουλία του ΟΗΕ, σε απόπειρα να βγάλει το θέμα από το "στενό" πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Βλέπουμε αυτές τις μέρες αρκετούς στην Ελλάδα να διακηρύσσουν τη θέση τους για το ποιο είναι το σωστό όνομα, ή και να προτείνουν δημοψήφισμα (σαν κλασικοί Έλληνες που θεωρούν ότι ο καθένας δικαιούται άποψης για τα παιδιά των τρίτων), αλλά θα είχε ενδιαφέρον να ακούγαμε θέσεις κομμάτων για τις γεωπολιτικές παραμέτρους που διαφαίνονται.
*Κοντά στη Λευκορωσία θεωρείται ότι ζούσαν τα προ Χριστού χρόνια οι Σλάβοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου