Ας μου επιτραπεί να λαϊκίσω μια και αρκετά ασχολήθηκα με την υψηλή πολιτική πρόσφατα. Πολυκατάστημα, λοιπόν, διαφημίζει στον κατάλογό του χριστουγεννιάτικα δέντρα. Η ετικέτα με την τιμή και την περιγραφή βρίσκεται στο πάνω ράφι. Πάνω της είναι κολλημένος ένας αριθμός με μπλε φόντο, ανάλογα με τον τύπο του δέντρου (βασικά το ύψος του, και άρα την τιμή του). Ψάχνεις κι εσύ να βρεις, π.χ., το δέντρο Νο. 7. Από κάτω είναι στοιβαγμένα τα χαρτοκιβώτια που περιέχουν τα δέντρα (κομματιαστά και με διπλωμένα τα κλαδιά). Στην πλευρά του χαρτοκιβωτίου που βλέπει ο πελάτης, φαίνεται ένα μεγάλο νούμερο. Ψάχνεις λοιπόν το "7" και είναι λίγο δεξιότερα από την ετικέτα. Το βάζεις στο καρότσι και, αν το ψάξεις λίγο πριν φτάσεις στο ταμείο, κοιτάς στο κουτί το αναγραφόμενο (με ψιλά γράμματα) ύψος του δέντρου. Και ιδού η έκπληξη: το δέντρο είναι ψηλότερο και άρα ακριβότερο από το "7" που νόμιζες. Διότι το "7" δεν είναι "7". Αυτό που έψαχνα εγώ ήταν ύψους 1.85 και αυτό που πήρα (και είχε το ίδιο νούμερο) ήταν 2.15 και ήτοι σημαντικά ακριβότερο.
Πήγα πίσω και πήρα το σωστό, αλλά κάλλιστα θα μπορούσα να είχα προχωρήσει στο ταμείο και μετά, για να μη φανώ μίζερος, να πληρώσω τη διαφορά, σκεπτόμενος "τι ψυχή έχει;", "χαλάλι" και όλα τα σχετικά. Ειδικά στην περίπτωση που θα είχα αγοράσει και πολλά άλλα, θα πλήρωνα με κάρτα, και πίσω μου στην ουρά θα περίμεναν και άλλοι που δεν θα ήθελα να τους δυσαρεστήσω. Σύμφωνοι, όσοι την πατάνε έτσι, κακό του κεφαλιού τους. Καλό θα ήταν όμως και τα πολυεθνικά πολυκαταστήματα να προσπαθούν να μην παραπλανούν τους πελάτες τους με αυτές τις "χειρουργικές" μεθόδους... Nicht wahr?
3 σχόλια:
Τα ψώνια (ένα πολύ αγαπημένο μου sport κάποτε) είναι πια επικίνδυνο ναρκοπέδιο. Σε κάθε σου κίνηση πρέπει να προσέχεις τον τρόπο με τον οποίον σε εξαπατούν και στις (πολύ λίγες) περιπτώσεις που δεν υπάρχει καμία παγίδα, απλά καταλαβαίνεις ότι πληρώνεις το οτιδήποτε τουλάχιστον 30% πάνω από την υπόλοιπη Ευρώπη. Ξέροντας ότι έχω γίνει γραφική, είμαι πάντα έτοιμη για καυγά στα καταστήματα (είτε γιατί το γάλα στο ψυγείο είναι ληγμένο είτε επειδή τα εκπτωτικά παπούτσια τελικά έχουν άλλη τιμή στο ταμείο από αυτήν που αναγράφεται στη βιτρίνα). Συχνά βγαίνει άκρη με ‘Συνηγόρους του Καταναλωτή’ και άλλους παρόμοιους θεσμούς, αλλά όλα αυτά απαιτούν ‘κέφι’ και πολύ χρόνο. Αλλά σε αυτό δεν βασίζεται η ‘αντίπαλη μεριά? Ποιο είναι το ποσοστό των πελατών που θα δουν την όποια ‘παγίδα’ και από αυτούς πόσοι θα αντιδράσουν δυναμικά? Ο μόνος χαμένος (είτε σε χρόνο είτε σε χρήμα είτε σε νεύρα) είναι ο Καταναλωτής. Πάντως αυτό που προσπαθούμε (οικογενειακώς) είναι να κάνουμε τα ψώνια μας είτε σε άλλες χώρες κοντινές και πολύ φθηνότερες (πχ Γερμανία) είτε μέσω internet.
Και ας μην ξεχνάμε ότι και τα πολυεθνικά μαγαζιά στην Ελλάδα, διευθύνονται από έλληνες managers.
Πέρα από τα επιμέρους συζητήσιμα σημεία (σπορ τα ψώνια; κοντινή η Γερμανία;!) βάζεις ένα ενδιαφέρον θέμα στο τέλος. Σύμφωνα με ένα γνωστό κλισέ, το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και ο καπιταλισμός είναι ίδιος παντού. Ξέρω πολυεθνικά μαγαζιά που δεν έχουν έλληνα μάνατζερ (δεν ξέρω τι ισχύει για το συγκεκριμένο που έκραξα). Εξίσου ναρκοπέδια είναι και αυτά. Τη φράση caveat emptor οι λατίνοι την γέννησαν. Επίσης, στο περί +30% των τιμών πιστεύω κρύβεται μια γενίκευση και μια υπερβολή. Χωρίς να υπεραμύνομαι καταστάσεις ή να στρουθοκαμηλίζω λέγοντας "στον εισαγγελέα ό,τι στοιχεία έχετε!" θα ήθελα να δω 2-3 παραδείγματα που να στοιχειοθετούν ότι αυτή η αίσθηση είναι ρεαλιστική και όχι βγαλμένη από (μετά συγχωρήσεως) Τέρενς Κουίκ ή τον συγχωρεμένο Μπουγιουκλάκη.
Μερικά παραδείγματα:
1. Μπουφάν ανδρικό timberland (πριν από δύο χρόνια): 140€ στο Amsterdam. 240€ στην Αθήνα και 130€ στην Stuttgart (μέσα σε διάστημα μικρότερο του ενός μήνα χωρίς να έχει σε κανένα από τα προαναφερθέντα μέρη εκπτώσεις)
2. Μπότες Benetton (πριν από 3 χρόνια): 95€ στο Μιλάνο, 130€ στην Αθήνα (μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων, επίσης εκτός περιόδου εκπτώσεων)
3. Φριτέζα tefal: 240€ στην Αθήνα, 170€ στη Γερμανία
4. Ανδρικό καλοκαιρινό σακάκι (νομίζω Roy Robson): φέτος την άνοιξη 195€ στο Βερολίνο, και στις θερινές εκπτώσεις στο Attica 240€ …
Είναι και το γεγονός ότι με το ευρώ τώρα πια η σύγκριση είναι άμεση.
Φυσικά και όλα αυτά είναι ενδεικτικά, αλλά είναι σε βάθος χρόνου … για να μην ανοίξουμε τη συζήτηση για το κόστος του φαγητού στην Αθήνα (σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις) ή το κόστος του καφέ… τις τιμές των αυτοκινήτων (καινούργιων αλλά και μεταχειρισμένων), την αγορά σπιτιών, και φυσικά όλα αυτά σε σύγκριση με τους μισθούς. Εκεί είμαστε πολύ φθηνοί…
Δημοσίευση σχολίου