Δώδεκα Αυγούστου, κάπου δυτικότερα

Ν-1. Ήταν μια λαμπρή ιδέα. Το πάρτυ με τα πυροτεχνήματα (και φευ τους πιθήκους καλλιτέχνες που λοιδορούσαν τους φτωχοδιάβολους των φέρρυ) είχε γίνει μερικές μέρες νωρίτερα. Ο συμβολισμός όμως έμενε. Προλάβαμε πριν τους Αγώνες, με επίσημη προθεσμία 4 μήνες αργότερα! Ήμασταν έτοιμοι. Τρέξαμε, θυσιάσαμε τις διακοπές (όπως πολλοί άλλοι εκείνη την εποχή στην Ελλάδα), βάλαμε το δικό μας μικρό λιθαράκι στην προπαρασκευή. Ο διευθυντής είχε παρεξηγηθεί όμως, δεν είμαι ακόμη και τώρα σίγουρος με τι ακριβώς. Δεν είχε λάβει λέει τις προσκλήσεις, με αποτέλεσμα στα εγκαίνια να υπάρχουν (;) οι παροιμιώδεις "δύο κενές καρέκλες". Μάλλον μετέφερε την πίκ(ρ)α της δικής του μητρικής εταιρείας, που το διήμερο του πάρτυ κάτι την πείραξε αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Κι ενώ περιμέναμε να δούμε πότε θα πάμε, φάγαμε όλη τη μέρα με προετοιμασίες που εν πολλοίς είχαν ήδη γίνει. Κόψιμο της κορδέλας δεν είδαμε. Μετά είχε έρθει η ώρα της αλήθειας. Εγώ κι ο μετέπειτα διάδοχός μου ήμασταν οι προπομποί. Το δικό μου άκρο ήταν το πλησιέστερο κι έτσι έφερα τον πρώτο πελάτη. Ο κόσμος αγωνιούσε και χαιρόταν, το κλίμα ήταν πανηγυρικό και παρέμεινε έτσι ακόμη κι όταν πέρασε η ώρα και φούσκωναν οι ουρές. Ανέβηκε στο κέντρο ελέγχου ο Ζαν Πωλ και θυμάμαι ότι μετά τα μεσάνυχτα πίναμε σαμπάνια, το άλλο πρωί με ελάχιστο ύπνο έπρεπε να εμφανιστώ και στην τηλεόραση. Τα παιδιά όλα συμμετείχαν στην πανστρατιά, δεν κοιτούσαν το ρολόι, κάνανε πράγματα και πέρα από το καθηκοντολόγιο. Λέγαμε με παλιούς και "ψημένους" ότι υπό άλλες συνθήκες - αν δεν έπεφτε δήθεν το μηχανάκι με τους σπρίντερ - θα ήμασταν πρώτο θέμα με την αρνητική έννοια. Βάστα Ρόμελ. Ο κύβος είχε ριφθεί, είχε ανοίξει ένα κεφάλαιο που για μένα κράτησε 2 ακόμα χρόνια και κάτι ψιλά (και για άλλους συνεχίζεται). Οι στιγμές όμως είναι μοναδικές κι ανεπανάληπτες. Όσοι τις ζήσαμε έχουμε κάτι να μοιραζόμαστε, ελπίζοντας ότι δεν θα υπερισχύσουν αυτά που ενδεχομένως μας χωρίζουν και ενίοτε μας ζορίζουν.