Ζει (ναι καλά)

Άραγε το Πασόκ, στα πλαίσια προσέγγισης του μεσαίου χώρου, θα σταματήσει να συμμετέχει στις πορείες προς την αμερικάνικη πρεσβεία κάθε 17 Νοέμβρη; Μήπως η προθυμία να παραδοθεί (έστω στη Βουλή, καλύτερα παρά σε υποψήφια για εμπρησμό κτίρια του ΕΜΠ) η σημαία της εξέγερσης (που μάθαμε ότι το Κίνημα φυλάττει από το 1980, επειδή ως γνωστόν η ΕΦΕΕ από εκείνη την εποχή δεν συγκροτεί ΔΣ) είναι προάγγελος μιας τέτοιας αποστασιοποίησης; Ή απλά μετά από τόσα χρόνια η εξέγερση θεωρείται πλέον αρκούντως μουσειακή; (Ο πρύτανις του Πολυτεχνείου, ως επιχείρημα για να πάρει το ίδρυμα τη σημαία, την παρομοίασε με "τα Ελγίνεια"...) Κι όμως δεν είναι. Έγινε στην Αθήνα των παιδικών μου χρόνων, με τα τρόλλεϋ, τα περίπτερα και τις εξαώροφες που βλέπουμε και σήμερα στην περιοχή. Οι πρωταγωνιστές ήταν τότε αρκούντως νέοι ώστε σήμερα (είτε τους εκτιμά κανείς είτε όχι) αν μη τι άλλο να τους βλέπουμε ολόγυρά μας σ' αυτό που λέγεται δημόσιος βίος. Ωστόσο, για πολλούς από τους νεκρούς δεν ξέρουμε πολλά, ίσως και σχεδόν τίποτα. Το τι έκανε τον Κομνηνό, τον Φάμελλο, τον Σαμούρη και αρκετούς άλλους (συνειδητά και όχι από ατυχία, όπως ο εξάχρονος στου Ζωγράφου) να βρεθούν εκεί, να πετάξουν καδρόνια και πέτρες, να καταλάβουν τη Νομαρχία στην Αιόλου 104, γενικά να εξεγερθούν και εν τέλει να δώσουν τη ζωή τους μετά από 6,5 χρόνια ομαδικής παγωμάρας και ενίοτε αφασίας του ελληνικού λαού - αυτό δεν έχει τύχει ιδιαίτερης προβολής. Κατά καιρούς εφημερίδες, ρεπορτάζ και βιβλία έριξαν φως σε πολλές απ' αυτές τις προσωπικές ιστορίες. Ο επετειακός χαρακτήρας όμως (μια ακόμη σχολική γιορτή, ντε φάκτο αργία για το εκπαιδευτικό σύστημα) ως συνήθως συμβάλλει σε ισοπέδωση, άμβλυνση, απομάκρυνση και όλα αυτά. Άααντε και του χρόνου...