Yes, they can

Τη χρονιά που γεννιόμουν, ένας μαύρος αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δολοφονήθηκε στο Μέμφις και οι αμερικανοί ολυμπιονίκες των 200μ στίβου διαδήλωναν επί του βάθρου όπως δείχνει η εικόνα. Πέρασαν πολλά χρόνια και σήμερα ένας μαύρος υποψήφιος πρόεδρος κερδίζει με 52% (ποσοστό που είχε να επιτύχει το κόμμα του από εποχής Λύντον Τζόνσον το 1964). Ο Μακέιν δεν γύρισε υπέρ του καμία από τις κρίσιμες πολιτείες - πρώτα το Οχάιο και μετά οι υπόλοιπες έδωσαν (έστω και οριακό) αποτέλεσμα υπέρ του Ομπάμα. Γι' αυτό και τελικά η εκλεκτορική ψήφος καταλήγει να είναι συντριπτικά υπέρ του Δημοκρατικού υποψηφίου, παρά το ότι η διαφορά ψήφων δείχνει να περιορίζεται στο +5% (αντί για +7% ή μεγαλύτερη, όπως έδειχναν τα γκάλοπ). Το υπόλοιπο 1% (1,3% για την ακρίβεια) πήγε στον Ραλφ Νέιντερ, σε έναν άλλο "ελευθεριακό" (libertarian) υποψήφιο και σε διάφορους άλλους.