Ευρωεκλογές ΙΙ

Οι εκλογές είναι η μόνη μας συλλογική δυνατότητα επηρεασμού των συσχετισμών. Σέβομαι όσους θα πάνε για μπάνιο ή/και τριήμερο αλλά διαφωνώ με τη στάση τους (αλήθεια, είναι ακόμη "υποχρεωτική" η άσκηση του εκλογικού "δικαιώματος"; Τι οξύμωρο!). Το λευκό ή συνειδητοποιημένο άκυρο ("παριζάκι" κατά Τζίμη Πανούση) είναι μια ενδιάμεση στάση, "ψηφίζω και δεν ψηφίζω". Καλώς ή κακώς, τα λευκά, τα άκυρα και η αποχή δεν μετράνε στο αποτέλεσμα και τις εντυπώσεις.

Προσωπικά έχω επιλέξει ένα από τα 27 (;) κόμματα. Εκμυστηρεύομαι ότι δεν είναι ένα από τα 5 που εμφανίστηκαν στο debate, και επίσης δεν νομίζω ότι έχει αναφερθεί το όνομά του σε δημοσκοπήσεις (ανήκει στα "λοιπά"). Οι ευρωεκλογές είναι η ευκαιρία όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτών να ενισχύσουν κάποιον "μικρό". Όχι απαραίτητα ως γραφικότητα ή αντίδραση αλλά καθαρά για λόγους πολυφωνίας. Ο "μπαχτσές" έχει απ' όλα, μπορούμε να βρούμε αυτό που μας ταιριάζει (και όχι αυτό στο οποίο είμαστε υποχρεωμένοι) και να τολμήσουμε!

Η ψήφος είναι βεβαίως κάτι απόλυτα προσωπικό και ο πολίτης μπορεί να έχει αρκετούς λόγους για να στηρίξει έναν από τους 5 ή 6 πιο προβεβλημένους που (κατά τα προγνωστικά) θα κερδίσουν τις 22 έδρες. Είναι σεβαστό. Μιλάω για τον εαυτό μου: έχω συνειδητοποιήσει ότι τη στιγμή αυτή δεν έχω κανένα λόγο να ψηφίσω ΝΔ, Πασόκ, ΚΚΕ, Σύριζα, Λαός ή Οικολόγους-Πράσινους - όσο κι αν κάποιους απ' αυτούς τους συμπαθώ περισσότερο από άλλους, όσο κι αν σε κλίμα εθνικών εκλογών θα το έβλεπα ίσως διαφορετικά.

Εύχομαι καλό βόλι και βγάζω το καπέλο στους αδελφούς Κυπρίους που αποφάσισαν να κάνουν τις εκλογές το Σάββατο ώστε να τους μείνουν οι δύο συνεχόμενες μέρες από το τριήμερο.