Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, ένα κομμάτι από την Ελλάδα που αγάπησα (χωρίς εισαγωγικά) - αυτή που δεν είναι "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα", που δεν συμπεριλαμβάνεται στο picture book του μέσου βορειοευρωπαίου. Ελλάδα των δασών, των βουνών, των (λιγοστών) χιονοδρομικών. Εν μέρει εμπορικό δημιούργημα, για την τόνωση του εσωτερικού τουρισμού (ή τη διεύρυνση του προαναφερθέντος picture book). Ωστόσο, αυτή η άλλη όψη της χώρας, που νιώθω ότι αναδείχτηκε εδώ και 15 χρόνια περίπου (αυθαίρετη και προσωπική, σίγουρα, η εκτίμηση αυτή), στο μυαλό μου δεν παύει να ενώνει ένα μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας, αυτών που σκέφτονται και - έστω και για λίγο (ή για "πάντα") - υλοποιούν αποδράσεις. Αποδράσεις, οι οποίες ταυτόχρονα είναι και λιγάκι "επιστροφές".
2 σχόλια:
Η χώρα μας έχει πολλές (όμορφες) όψεις, απλά δεν προβάλλονται ισάξια. Όσοι από εμάς κάνουμε που και που τις αποδρασεις μας στο βουνό ξέρουμε ότι η Ελλάδα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις άλλες χώρες. Υπάρχουν περιοχές απίστευτης φυσικής ομορφιάς πχ. Αξιός, δρυόδασος Φολόης-Καπέλης(->το μοναδικό δρυόδασος στα Βαλκάνια)κ.α. Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι διάθεση να τις ανακαλύψει.
υγ Έχω δει κι εγω αυτή την εκκλησία. Νομίζω ότι είναι πλέον cult
Ιωάννα,
Είναι γεγονός ότι οι "μοναδικότητες" της Ελλάδας σε ορεινά-μεσόγεια τοπία είναι λίγες. Δεν έχουμε Άλπεις και τα χιόνια μας είναι λίγα. Αλλά αφενός συμφωνώ πως αυτό που υπάρχει δεν προβάλλεται, αφετέρου δεν το προσέχουμε κιόλας: η βιτρίνα μας είναι παραθαλάσσια, το βουνό έχει γίνει η πίσω αυλή (βλ. σκουπίδια και μπάζα που αφθονούν σε πολλά ρέματα).
Δημοσίευση σχολίου