24 Ιαν 2010

"Αγαπάω κι αδιαφορώ"

Φόρος τιμής στην ιστορική συνέχεια του έθνους μας; Απόπειρα μίμησης του Αντόνι Γκαουντί; Όποια φράση κι αν διαλέξεις για να τον περιγράψεις, ο εικονιζόμενος ναός της Αγίας Φωτεινής (κοντά στην Τρίπολη) θα μπορούσε να επιλεγεί ως σύμβολο της Ελλάδας που "αγάπησα", αυτής που ουσιαστικά - μαζί με τη συγκεκριμένη εκκλησία - οικοδομήθηκε στα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Εκεί γύρω στο '70, που οι καταναλωτές υπερσκέλισαν τους παραγωγούς, οι παραθαλάσσιοι τους βουνίσιους, και η ομορφιά νικιόταν από το κιτς.
















Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, ένα κομμάτι από την Ελλάδα που αγάπησα (χωρίς εισαγωγικά) - αυτή που δεν είναι "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα", που δεν συμπεριλαμβάνεται στο picture book του μέσου βορειοευρωπαίου. Ελλάδα των δασών, των βουνών, των (λιγοστών) χιονοδρομικών. Εν μέρει εμπορικό δημιούργημα, για την τόνωση του εσωτερικού τουρισμού (ή τη διεύρυνση του προαναφερθέντος picture book). Ωστόσο, αυτή η άλλη όψη της χώρας, που νιώθω ότι αναδείχτηκε εδώ και 15 χρόνια περίπου (αυθαίρετη και προσωπική, σίγουρα, η εκτίμηση αυτή), στο μυαλό μου δεν παύει να ενώνει ένα μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας, αυτών που σκέφτονται και - έστω και για λίγο (ή για "πάντα") - υλοποιούν αποδράσεις. Αποδράσεις, οι οποίες ταυτόχρονα είναι και λιγάκι "επιστροφές".


2 σχόλια:

ioanna είπε...

Η χώρα μας έχει πολλές (όμορφες) όψεις, απλά δεν προβάλλονται ισάξια. Όσοι από εμάς κάνουμε που και που τις αποδρασεις μας στο βουνό ξέρουμε ότι η Ελλάδα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις άλλες χώρες. Υπάρχουν περιοχές απίστευτης φυσικής ομορφιάς πχ. Αξιός, δρυόδασος Φολόης-Καπέλης(->το μοναδικό δρυόδασος στα Βαλκάνια)κ.α. Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι διάθεση να τις ανακαλύψει.

υγ Έχω δει κι εγω αυτή την εκκλησία. Νομίζω ότι είναι πλέον cult

Yank_o είπε...

Ιωάννα,
Είναι γεγονός ότι οι "μοναδικότητες" της Ελλάδας σε ορεινά-μεσόγεια τοπία είναι λίγες. Δεν έχουμε Άλπεις και τα χιόνια μας είναι λίγα. Αλλά αφενός συμφωνώ πως αυτό που υπάρχει δεν προβάλλεται, αφετέρου δεν το προσέχουμε κιόλας: η βιτρίνα μας είναι παραθαλάσσια, το βουνό έχει γίνει η πίσω αυλή (βλ. σκουπίδια και μπάζα που αφθονούν σε πολλά ρέματα).