"Ανανεωτική";

Ο "καταγγελτισμός" του Σύριζα των Αλαβάνου-Τσίπρα σίγουρα έδιωξε πολλούς ψηφοφόρους και συμπαθούντες από τον πάλαι ποτέ "φορέα της ανανεωτικής αριστεράς" και συντέλεσε στο να δημιουργηθεί η κίνηση Κουβέλη. Και πολύ κράτησε το διάστημα συνύπαρξης των "μετριοπαθών" με αυτούς που δεν χάνουν ευκαιρία να αγκαλιάσουν την εξαρχειώτικη αλητεία.

Βιαστικά, σκέφτηκα ότι το στοίχημα του μειλίχιου δικηγόρου μπορεί να είναι η προσέλκυση κεντροαριστερών που, στην εποχή ΔΝΤ, ντρέπονται να δηλώσουν Πασόκοι. Ωστόσο, η ηπιότητα της Ανανεωτικής Δημοκρατικής Αριστεράς (Α.Δ.Α.) ίσως φανεί ξενέρωτη στον αγανακτισμένο (άνεργο, ψαλιδισμένο μισθολογικά - ή απλά γκρινιάρη), που θεωρώ πιθανότερο να καταφύγει στη σταθερή αξία του δοκιμασμένου, ιστορικού ΚΚΕ - ή στη νεανική μαχητικότητα του Τσίπρα. Το βρίσκω απίθανο να βρεθεί ο Κουβέλης στις πρώτες γραμμές διαδηλώσεων και να προσπαθεί να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό - υπάρχει κίνδυνος να τσαλακώσει το σακάκι του. Περισσότερο θα του ταίριαζε να στηριχτεί σε μια πειστική ιδεολογική "πλατφόρμα".

Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Ο Κουβέλης είναι πρώτα και κύρια γνωστός για τις θέσεις του - δεν εννοώ για το όραμα που (δεν) κομίζει, αλλά για τις θέσεις-πόστα που έχει καταλάβει (έστω, κερδίσει) κατά καιρούς. Το δυσκολότερο είναι ότι η παρούσα εποχή είναι αρκετά πιο ρευστή από αυτή στην οποία σχηματίστηκαν οι κύριες πολιτικές δυνάμεις της κεντρο-δεξιάς και -αριστεράς. Το καταλαβαίνουν αυτό οι "σιτεμένοι"/"σαλονάτοι" και τα παιδιά τους; Τι ακριβώς σημαίνει σήμερα (και όχι το 1984, που ελέω και ρητορείας Κύρκου έδινε 5% στις ευρωεκλογές) "ευρωπαϊ[στι]κή αριστερά" (τ. "ευρωκομμουνισμός"); Η υπεράσπιση ενός μοντέλου κοινωνικού κράτους που, σύμφωνα με αρκετές ενδείξεις (βλ. λαίλαπα "λιτότητας"), απέτυχε και πεθαίνει στην "παλιά Ευρώπη"; Μήπως είναι λιγάκι συντηρητικό, τελικά, αυτό; Μήπως τα "τσιπράκια" καταλαβαίνουν καλύτερα την πραγματικότητα, συντασσόμενα (στις καλές τους στιγμές) με διάφορα κινήματα "εναλλακτικού" προσανατολισμού;

Η πλειοψηφία των πολιτών μπορεί να μην έχει τη διάθεση ή/και την παιδεία που απαιτείται για θεωρητικές αναλύσεις. Παρ' όλα αυτά, σε μια εποχή που (θέλω να πιστεύω ότι) χάνει το νόημά της η προσκόλληση των ψηφοφόρων στον βο[υ]λευτή, υπάρχει χώρος για ιδέες που θα μας [συγ]κινήσουν. Γι' αυτό και ίσως είναι λάθος να "καταδικάζουμε" σε αποτυχία εγχειρήματα όπως του Κουβέλη (ή αύριο της Ντόρας) κρίνοντας μόνο από τον μικρό αριθμό στελεχών που φαίνεται να τους ακολουθούν αρχικά. Όπως εξήγησα παραπάνω, αλλού πιστεύω ότι πάσχει η Α.Δ.Α.

Όσο για τις μη αριστερές πρωτοβουλίες, αν συμβολίζονται από πρόσωπα συνδεδεμένα με την (είτε απροκάλυπτα μιζαδόρικη είτε όχι) corporate Ελλάδα, θεωρώ ότι ίσως έχουν ένα πρόβλημα εκπροσώπησης. Δεν λέω ότι ο Καρατζαφέρης είναι πιο πειστικός ως champion των μικρομεσαίων, των αυτοδημιούργητων και των "αγνών" υπέρμαχων της ελεύθερης αγοράς, αλλά η μονολιθική γερμανομάθεια μάλλον δεν αρκεί για να σε πάει πολύ μακριά.

Για μια "νέα" Ελλ-Α.Δ.Α.