Σύλλογος μεγάλος;

Όταν το θέλουμε, τα πράγματα μπορούν να γίνονται πολύ απλά. Και αποτελεσματικά.

Ήταν Ιανουάριος του 2005. Ο αντιπρόεδρος με πήρε τηλέφωνο. Μου ζήτησε να συμμετάσχω σε μια εκδήλωση στην Πάτρα, "εκμεταλλευόμενος" το ότι έμενα εκεί. Έφτιαξα ένα σχέδιο παρουσίασης, την έστειλα, την κοίταξαν στα γρήγορα, μου έδωσαν το ΟΚ, κι όλα καλά. Κι ας μην ήμουν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ή κάποιας επιτροπής. Αυτά που είχα να πω προφανώς κρίθηκε ότι συνάδουν με τις γενικότερες θέσεις μας.

Στη χρυσή δεκαετία του 2000, η γενιά των περίπου συνομήλικών μου κατάφερε κάτι που δεν ήταν τόσο εύκολο όσο φαίνεται - μια και είναι δύσκολο να το κάνεις χωρίς να ενοχληθούν αναποτελεσματικοί οργανισμοί, που μισθοδοτούν πολλά από τα μέλη. Ανοίχτηκε στην κοινωνία, πήρε θέσεις ξεκάθαρες, βγήκε μπροστά χωρίς να γίνει εσμός ακτιβιστών ή "μαϊντανών". Τα χρόνια εκείνα, που δεν είναι και τόσο μακρινά, θα ήταν αδιανόητο να γίνεται η σημερινή κοσμογονία, με ζέοντα θέματα στο προσκήνιο (βλ. απελευθέρωση οδικών μεταφορών, διόδια, αστικές συγκοινωνίες), και να μην εκφράζονται άμεσα και "κοφτά" οι απόψεις των επαγγελματιών που πρώτα και κύρια εκείνοι (ως επιστήμονες) έχουν "κάτι" να πουν στα συγκεκριμένα ζητήματα. (Αντί γι' αυτό, "πήξαμε" στους νταλικέρηδες, τους συνδικαλιστές και τους τζαμπατζήδες με τις Καγιέν.)

Στη γενιά του 2000 ανήκουν ο Γιώργος (τον αποκαλώ πάντα "πρόεδρο", για την πλάκα μας), ο Πάνος, ο Γιάννης και όλοι όσοι δούλεψαν μαζί τους. Έχουν όλοι τους τον θαυμασμό μου, που ελπίζω να μη μετατραπεί σε νοσταλγία για κάτι που δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ.