Στη Φουκουσίμα ("νησί της καλής τύχης", στα ιαπωνικά) η περιπέτεια δεν έχει τελειώσει. Μέχρι τώρα συμπεραίνεται ότι το ατύχημα είναι "χειρότερο" από του Three Mile Island (ΗΠΑ, 1979) αλλά λιγότερο δυσμενές από του Chernobyl (τότε ΕΣΣΔ, 1986). Σεισμοί 9 R δεν συμβαίνουν παντού (μόνο γύρω απ' τον Ειρηνικό), ούτε κάθε τρεις και λίγο. Όταν όμως μιλάμε για τη ραδιενέργεια και τις επιπτώσεις της, ποτέ δεν μπορούμε να νιώσουμε ασφαλείς.
Ένα μεγάλο μέρος της δημόσιας συζήτησης που ξεκίνησε με αφορμή τη Φουκουσίμα στοχεύει σε διαφόρων ειδών εντυπώσεις. Το ότι σε κάποιες χώρες θα "ελεγχθούν" οι σταθμοί παραγωγής πυρηνικής ενέργειας προφανώς ανακοινώθηκε καθησυχαστικά. Η "αντιπυρηνική" στάση ορισμένων πολιτικών, των οποίων τα κόμματα συμμετείχαν επί μακρόν σε κυβερνητικά σχήματα (που νομίζω ότι δεν έκαναν και τίποτε ουσιαστικό για να μειώσουν την εξάρτηση των χωρών τους από τα ατομικά ηλεκτροπαραγωγά εργοστάσια, βλ. Πράσινοι Γερμανίας), είναι σαφώς υποκριτική.
Στη δε Ελλάδα, το να συζητάμε για πυρηνική ενέργεια θυμίζει παρθένους που μιλάνε για σεξ - έχουν κάθε δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους, αλλά κανείς δεν τους παίρνει και πολύ στα σοβαρά. Διάφορες αντιδράσεις (π.χ. οικολόγοι, αριστεροί ή απολιτίκ τοπικοί που αντιτίθενται στις ανεμογεννήτριες) ή η απουσία αυτών (π.χ. ενώσεις καταναλωτών που δεν στιγματίζουν διάφορες πρακτικές των εμπλεκόμενων στην αγορά πετρελαιοειδών, για τις οποίες βοά ο κόσμος) αφήνουν την εντύπωση ότι το πετρέλαιο μια χαρά μας βολεύει όλους, λες και το παράγει η χώρα μας ή είμαστε όλοι τόσο σίγουροι ότι τα κοιτάσματα του Κατακόλου συγκρίνονται με της Βενεζουέλας. Συνεπώς, το ότι στην Ελλάδα, μετά τα της Ιαπωνίας, θα παγιωθεί (κατά πάσα βεβαιότητα) η κατάσταση "ταμπού" για την πυρηνική ενέργεια, μάλλον είναι βούτυρο στο ψωμί "αυτών που ξέρουμε".
Ένα μεγάλο μέρος της δημόσιας συζήτησης που ξεκίνησε με αφορμή τη Φουκουσίμα στοχεύει σε διαφόρων ειδών εντυπώσεις. Το ότι σε κάποιες χώρες θα "ελεγχθούν" οι σταθμοί παραγωγής πυρηνικής ενέργειας προφανώς ανακοινώθηκε καθησυχαστικά. Η "αντιπυρηνική" στάση ορισμένων πολιτικών, των οποίων τα κόμματα συμμετείχαν επί μακρόν σε κυβερνητικά σχήματα (που νομίζω ότι δεν έκαναν και τίποτε ουσιαστικό για να μειώσουν την εξάρτηση των χωρών τους από τα ατομικά ηλεκτροπαραγωγά εργοστάσια, βλ. Πράσινοι Γερμανίας), είναι σαφώς υποκριτική.
Στη δε Ελλάδα, το να συζητάμε για πυρηνική ενέργεια θυμίζει παρθένους που μιλάνε για σεξ - έχουν κάθε δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους, αλλά κανείς δεν τους παίρνει και πολύ στα σοβαρά. Διάφορες αντιδράσεις (π.χ. οικολόγοι, αριστεροί ή απολιτίκ τοπικοί που αντιτίθενται στις ανεμογεννήτριες) ή η απουσία αυτών (π.χ. ενώσεις καταναλωτών που δεν στιγματίζουν διάφορες πρακτικές των εμπλεκόμενων στην αγορά πετρελαιοειδών, για τις οποίες βοά ο κόσμος) αφήνουν την εντύπωση ότι το πετρέλαιο μια χαρά μας βολεύει όλους, λες και το παράγει η χώρα μας ή είμαστε όλοι τόσο σίγουροι ότι τα κοιτάσματα του Κατακόλου συγκρίνονται με της Βενεζουέλας. Συνεπώς, το ότι στην Ελλάδα, μετά τα της Ιαπωνίας, θα παγιωθεί (κατά πάσα βεβαιότητα) η κατάσταση "ταμπού" για την πυρηνική ενέργεια, μάλλον είναι βούτυρο στο ψωμί "αυτών που ξέρουμε".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου