Ο εύκολος στόχος των ημερών, ο "αντιπεριβαλλοντικός σαρακατσάνος" (το πρώτο συζητιέται αλλά το δεύτερο δεν ισχύει, διότι η καταγωγή είναι βλάχικη) υπουργός Πεχωδέ, έθιξε μεταξύ άλλων ένα ελληνικό ταμπού της τελευταίας 30ετίας (τουλάχιστον), την πυρηνική ενέργεια.
Όταν ήμασταν πιτσιρίκια ακούσαμε για το Τσερνόμπυλ, μάθαμε ότι ταυτίζεται με την Άψινθο της Αποκαλύψεως και ούτως ή άλλως εκ προδιαθέσεως ήμασταν αντιιμπεριαλιστές και άρα εναντίον της πυρηνικής ενέργειας εν γένει. "A-ka-we? Nee, nee!", που έλεγαν και τα γερμανόφωνα φρικιά.
Επίσημα χείλη είχαν αποφανθεί ότι η σεισμογενής Ελλάδα - σε αντίθεση με τη γεμάτη πυρηνικούς αντιδραστήρες, σεισμογενέστερη Ιαπωνία - θα ήταν αδιανόητο να επενδύσει σε σταθμούς παραγωγής ατομικής ενέργειας.
Αρκετές ευρωπαϊκές χώρες όπως η "φίλη" Γαλλία είχαν από καιρό στηριχθεί στη συγκεκριμένη μορφή ενέργειας. Αυτή η πραγματικότητα παρέμεινε σχετικά άγνωστη στη συλλογική συνείδηση του μέσου νεοέλληνα, που συνέχιζε να βασανίζεται από τον εφιάλτη της Χιροσίμα.
Το μόνο πειστικό αντεπιχείρημα κατά τη γνώμη μου ήταν και παραμένει η διάθεση των αποβλήτων, η οποία αν κρίνουμε από τη ντροπή των ΧΑΔΑ και των μπαζωμένων εξοχών θα αποτελούσε μάλλον την αχίλλειο πτέρνα του εγχειρήματος εν Ελλάδι.
Οι αντιπολιτευόμενες και "φίλιες" δευτερολογίες ήταν αναμενόμενα κοινότοπες. "Όχι ευχαριστώ" είπε ο ανιψιός του κοζανίτη Μιχαλάκη, αντιγράφοντας τα κλισέ των στίκερ της δεκαετίας του '80. Κάτι ανάλογο στο πιο αγωνιστικό ακούστηκε από τον Σύριζα. Και ο κορίνθιος "επίτροπας" δήλωσε ότι η πυρηνική ενέργεια δεν είναι ανανεώσιμη, λες και ο λαρισαίος είχε ισχυριστεί το αντίθετο. Φυσικά η σοβαρή συζήτηση επί του θέματος αναβάλλεται επ' αόριστον, προέχουν άλλα τώρα και η χώρα παραμένει δεμένη στο άρμα του πετρελαίου και των παραγώγων αυτού (κάποια στιγμή θα γράψω και για τους "οικολόγους" που δεν γουστάρουν τις ανεμογεννήτριες).
2 σχόλια:
Φίλε Yanko, σχετικά με την πυρηνική ενέργεια νομίζω πως έχουμε πολλά να κάνουμε πριν κοιτάξουμε προς τα εκεί για λύση. Έχουμε εξαντλήσει τις δυνατότητες των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στην Ελλάδα; προσέχουμε την κατανάλωση καυσίμων και τους ρύπους; Αναδασώνουμε τις καμένες εκτάσεις; Κατασκευάζουμε βιολιματικά σπίτια; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Μου θυμίζει που συζητάμε για αστικά διόδια για την Αθήνα, όπως λειτουργούν στο Λονδίνο και άλλες πόλεις, όταν στην Ελλάδα δεν έχουμε καταφέρει να λύσουμε βασικά προβλήματα όπως είναι η παράνομη στάθμευση, η αξιοπιστία των ΜΜΜ, το πολεοδομικό, τα πεζοδρόμια και άλλα πολλά. Ως συνήθως ψάχνουμε μάταια για μαγικές λύσεις!
Μαγικά υπάρχουν στα παραμύθια και σίγουρα η πυρηνική ενέργεια ή τα αστικά διόδια δεν έχουν τίποτε μαγικό. Έχουν όμως ένα κοινό: το "πολιτικό κόστος" ή μάλλον το ότι αποτελούν τόσο πολύ κόκκινο πανί (για την κεντροαριστερίζουσα επικρατούσα "κοινή γνώμη") που ακόμη και σώφρονες άνθρωποι αρνούνται να τα εξετάσουν ως λύσεις (με τα θετικά και τα αρνητικά τους) διότι "πού να μπλέκουμε τώρα". Η γνώμη μου είναι ότι η κατάσταση (και στην ενέργεια και στο κυκλοφοριακό, αλλά και αλλού) είναι τόσο χάλια, που δεν μας παίρνει να αποκλείουμε εκ προοιμίου καμία από τις προσφερόμενες δυνατότητες. Από κει και πέρα θα σε παρακαλούσα να μη χρησιμοποιείς "άγνωστες λέξεις" (για πολύ κόσμο), τι πά' να πει "βιοκλιματικά σπίτια" στη χώρα του κολόνα-πλάκα-κολόνα-πλάκα-και-από-πάνω-οι-αναμονές-οπλισμού-να-προεξέχουν;
Δημοσίευση σχολίου