Τώρα τρέχουμε

Αφού τους ευχηθώ καλά και ανέφελα ταξίδια στις σήραγγες (όπου φημολογείται ότι θα επιτρέπεται η διέλευσή τους, ως αντάλλαγμα για την παύση των κινητοποιήσεων), θα ήθελα να ευχαριστήσω τους μέχρι πριν λίγο απεργήσαντες βυτιοφορείς, γιατί για πρώτη φορά εδώ και δέκα χρόνια με έκαναν να σκεφτώ ότι τα ρημάδια τα αυτοκίνητα καίνε και ότι το "50 έβαζα, 50 βάζω" είναι κακός σύμβουλος διότι δεν σε μαθαίνει να κάνεις οικονομία. Και γιατί πέτυχαν, το σημαντικότερο μποτιλιάρισμα μιας "φουλ" καθημερινής μέρας να μην είναι στην έξοδο της Αθηνών-Λαμίας αλλά σε κάποια άγνωστη οδό της Νέας Ιωνίας όπου κάποιοι (πολλοί) στήθηκαν εναγωνίως στην ουρά για λίγη βενζίνη. Τραβώντας στην άκρη την κουρτίνα της καθημερινότητας, μας άφησαν να δούμε για λίγο ότι υπάρχει και κάτι άλλο, πέρα από τη συνήθη πραγματικότητα που μας κάνει όλους να "τρέχουμε". Με έκαναν να τρομάξω για τα περίπου 100.000 χιλιόμετρα που έχω διανύσει σε ελληνικούς δρόμους τον τελευταίο ενάμιση χρόνο (χωρίς ατύχημα έως τώρα αλλά για πόσο μπορώ, στατιστικά, να παραμείνω τυχερός;). Και η οικονομία μας δεν "παρέλυσε" - σερνόταν πάντοτε, άρα μικρή η διαφορά. Από την "επόμενη μέρα" αναμένω τα ΜΜΕ να μας πρήξουν με την "ομαλοποίηση", και όχι "εξομάλυνση", της κατάστασης - ήδη όμως νιώθουμε το κενό που ενέπνευσε τον Καβάφη να αποφανθεί ότι οι βάρβαροι ήταν μια κάποια λύσις.