Η ανάγκη γεννά πολλά πράγματα. Ακολουθείς κάτι που δεν είναι απαραίτητα το όνειρό σου, πλην όμως υπερτερεί από άλλες διαθέσιμες λύσεις. Μετά προσπαθείς να αγαπήσεις αυτό που ακολούθησες - και δεν σου βγαίνει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά βιώνεις αναπόφευκτα και τις άσχημες πλευρές του. Θέλεις να φύγεις. Νομίζεις ότι ξεφεύγεις. Με διάφορα μέσα. Υπνωτίζεσαι, ντοπάρεσαι ή μάλλον ναρκώνεσαι. Βλέπεις το αδιέξοδο αυτής της ψευδαίσθησης, συγκεντρώνεις τις δυνάμεις σου και σπεύδεις για απεξάρτηση, αποτοξίνωση, φυγή, λήθη. Φεύγεις, και κάνεις το φευγιό ιδεολογία σου. Νομίζεις ότι δραπέτευσες, μέχρι που κάποιο χέρι σε τραβάει (με λουρί περασμένο απ' το λαιμό σου). Διαμαρτύρεσαι, ψελλίζεις αυτά που θεωρείς "όρους" σου, θεωρείς ότι πέτυχες κάτι σπουδαίο όταν βλέπεις να τους αποδέχονται - δεν γνωρίζεις ότι εκείνοι είναι διπλά ανακουφισμένοι που σε έπεισαν με τη μπλόφα τους. Εκεί κάπου το έχασες το παιχνίδι. Αργείς να το καταλάβεις, δεν ήταν δα και το δυνατό σου σημείο η σπιρτάδα. Διαπίστωσες με οδυνηρό τρόπο ότι, εκεί που πίστευες ότι είχες δικές σου δυνάμεις, αυτή η πεποίθηση ήταν απατηλή - σε βρήκαν και πάλι στην ανάγκη.
Ανάγκα και θεοί πείθονται... Έτσι έλεγαν οι αρχαίοι. Μιλάμε όμως για κάτι το οποίο πρωτίστως στο μυαλό μας είναι, το αντιλαμβανόμαστε, δεν ζυγίζει όμως "Χ κιλά", δεν το πιάνουν τα χέρια μας, δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται. Να το επαναπροσδιορίσουμε; Χρειάζεται. Μεγαλώσαμε. Το παιχνίδι αυτό τελειώνει. Παίζουμε τις καθυστερήσεις. Το πρωτάθλημα συνεχίζεται, πάμε γι' άλλα. Περιμένοντας το σφύριγμα, προσπαθούμε να μη σκεφτόμαστε το αποτέλεσμα αλλά "τον δρόμο για την Ιθάκη", άλλωστε θέαμα προσέφεραν και οι δύο πλευρές. Το κοινό δεν γκρινιάζει. Τραγουδάει, για να ζεστάνει τον αέρα που επηρεάζεται από τη βραδινή ψύχρα, καθώς οι μη φανατικοί νοικοκυραίοι αδειάζουν σιγά-σιγά την κερκίδα οδεύοντας προς το παρκαρισμένο τους αυτοκίνητο δυόμισι χιλιόμετρα παραπέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου