Μια και σχεδόν όλοι σήμερα την πέφτουν στον ΓΑΠ (παρεμπιπτόντως, κύριε μεγαλοοικονομολόγε, πολύ γελάσαμε με τα αγγλικά που χρησιμοποιήσατε για να σας καταλάβει καλύτερα, χο, χο), θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί τη σπάει σε τόσο πολύ κόσμο. Συνήθως αρέσκομαι σε ιστορικές αναδρομές, ab ovo, γιατί με βοηθούν να καταλάβω καλύτερα την αλυσίδα των γεγονότων. Το 1981, λοιπόν, λίγο μετά την πρώτη επικράτηση του Πασόκ πρέπει να πρωτοάκουσα για τον γιο του Αντρέα που είχε κι αυτός εκλεγεί βουλευτής. Τον ίδιο πάνω-κάτω καιρό και ένα περιοδικό, "του χώρου που συμπαθούσε τους Παπανδρέου", είχε ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στην Οικογένεια. Προσπέρασα μάλλον αδιάφορα ότι υπήρχε γιος με το όνομα του παππού (τόσο ελληνικό) αλλά πιο πολύ θυμάμαι την μορφή της γιαγιάς Σοφίας (άγνωστο γιατί).
Μαζί με τις εξυπνάδες, όπως ακροστοιχίδες του τύπου Πατέρα Αναπαύσου Συνεχίζω Ολική Καταστροφή, θυμάμαι σχόλιο φίλου (και φέλλοου-μπλόγκερ σήμερα) ότι ο νεαρός είναι "ακόμα χειρότερος" από πατέρα και παππού. Τα ΜουΜουΕ και πολλοί οπαδοί της Δεξιάς τον έλεγαν παιντί, μιμούμενοι υποτίθεται την προφορά της αμερικανίδας μάνας. Ο ΓΑΠ ομολογουμένως, ειδικά όταν ψαλίδισε την πασοκομουστάκα και την πασοκομαλλούρα, κατέκτησε ένα προφίλ πολιτικού ήπιων τόνων, ευγένειας και λελογισμένης προοδευτικότητας. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έκανε, πέρα από διάλογο, στο υπουργείο παιδείας και όσα άλλα διηύθυνε ως πρίγκιπας.
Νομίζω ότι ο επικήδειος του 1996 (τα 'μαθες τα νέα πατέρα;), που συγκίνησε κόσμο και κοσμάκη (μεταξύ άλλων και τον πασόκο αφεντικό μου), του έδωσε πόντους. Ο ίδιος είχε συνταχθεί με τους εκσυγχρονιστές αλλά ήξερε ότι οι παλαιοπασόκοι δεν θα στρέφονταν εύκολα ενάντια στο γιο του ιδρυτή. Την ίδια εποχή σε κάποιο υπουργείο τον είχε γνωρίσει δεξιός συνεργάτης μου που είχε να λέει για την ευγένεια του ανδρός.
Το '99 ως Υπέξ ο Γιώργος βγήκε πιο δυναμικά στο προσκήνιο. Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η δράση συνοδεύτηκε από αντίδραση. Το άνοιγμα προς τους γείτονες, με την αποδοχή ότι ένας θρακιώτης μειονοτικός μπορεί να αισθάνεται τούρκος ή ό,τι άλλο θέλει (χωρίς να παύουν να ισχύουν οι διεθνείς συνθήκες) ήταν μια τομή, που του έδωσε επαίνους τύπου bravo yorgo (τουρκικό πρωτοσέλιδο) - και κάμποση εθνικιστική κριτική εδώ. Η πολιτική των σεισμών ήρθε στο τέλος του ίδιου καλοκαιριού (κάποιοι λένε ότι το αμερικανικό κατεστημένο προγραμματίζει τους μεγάλους σεισμούς, άρα ο μπαγάσας ήξερε). Η βασική κριτική: αυτές ήταν οι επανορθώσεις μας προς την Τουρκία για το φιάσκο Öcalan. Δεν τεκμηριώνεται η κριτική εξ όσων γνωρίζω αλλά, όπως λένε κάποιοι, γιατί να αφήσεις την αλήθεια ή τη λογική να χαλάσει μια ωραία ιστορία;
Αν κάτι καλό συνέβη στην εξωτερική μας πολιτική τα χρόνια που εγώ παρακολουθώ, αυτό πιστεύω ότι ήταν ο χειρισμός της ομάδας ΓΑΠ στην υπόθεση ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ. Ο αποθανών δεδικαίωται και ο Κρανιδιώτης παίρνει πολλά από τα εύσημα αλλά το πλήρωμα είχε και καπετάνιο. Το δημοψήφισμα, για το οποίο τόσος πολύς λόγος έγινε το 2004, και το ποιος υποστήριξε ποια θέση (by the way, και ο Καραμανλής, που κάποιοι τον παρουσιάζουν ως, μην τρελαθούμε, πατριωτικά ενάντιο, είχε δηλώσει ότι τα θετικά στοιχεία του σχεδίου Ανάν υπερτερούν των αρνητικών, ναι ή όχι;) δεν ήταν το κεντρικό σημείο. Η Κύπρος είναι μέσα, ο εκάστοτε ελληνοκύπριος νόμιμος πρόεδρος εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία, οι εισβολείς είναι στον αστερίσκο, κι αυτό είναι που μετράει. Και η προεργασία για αυτήν την κατάληξη κράτησε χρόνια.
Η συνέχεια είναι πρόσφατη και τη θυμάται περισσότερος κόσμος, καθένας από τη δική του οπτική γωνία. Σήμερα ο ΓΑΠ είναι πρωθυπουργός επί 20 μήνες. Θα παρατηρήσουμε ότι τον αντιπαθούν ταυτόχρονα πολλοί διαφορετικοί πολίτες για πολλούς διαφορετικούς λόγους:
- Δεξιοί όλων των αποχρώσεων, επειδή είναι γιος του (φτου κακά) Αντρέα, επειδή είναι γιος της Μάργκαρετ που μας έβλεπε ως ιθαγενείς, επειδή ο ίδιος είναι αμερικανάκι, Τζέφρεϊ (όπως υποτίθεται πως τον φώναζαν μωρό, αν δεν τον δήλωσαν έτσι και στο ληξιαρχείο), ανθέλληνας και αντίχριστος.
- Κουκουέδες, στη γνώριμη γραμμή του Κόμματος (πολλά κόμματα, δύο πολιτικές) και ίσως σε ανάμνηση του παλιού αντιπαπανδρεϊσμού (βλ. ο Παπατζής, αντικομμουνιστής παππούς Γεώργιος).
- Αριστεροπατριώτες (Θεοδωράκης-στάιλ), για συνδυασμό των παραπάνω λόγων, με την πρόσθετη απόδειξη ότι η υιοθέτηση του μνημονίου δείχνει πως ο ΓΑΠ είναι μπροστινός του διεθνούς καπιταλισμού.
- Παλαιοπασόκοι, που (ενώ μάλλον κι αυτοί ήξεραν) υποσχέθηκαν στην πελατεία τους λαγούς με πετραχήλια, στην άβολη συμμαχία με την ηγεσία του κινήματος που πλειοδοτούσε (κι εδώ ήταν το ολέθριο λάθος της) σε εμπόριο ελπίδας, ίσως από υπολογισμό (ξέροντάς τα όλα) μαζί με φόβο μη χάσει από τον (ξοφλημένο!) Καραμανλή. (Πραγματικά, το 2009 χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να εκλεγεί ένα κόμμα λέγοντας περισσότερες αλήθειες από ποτέ.)
- Βενιζελικοί που θέλουν απλά να πάρουν τη ρεβάνς του 2007.
- Απολιτίκ της πλατείας και της καντίνας που θα κατηγορούσαν οποιονδήποτε τύχαινε να κυβερνά. Το Παπαχρέου αν μη τι άλλο είναι άδικο, το χρέος χτίστηκε από παλιά και όχι μόνο από τον νυν ούτε από τον τέως πρωθυπουργό. Επίσης τον κατηγορούν ότι βασίστηκε μόνο στην οικογενειακή σχέση, σε αντίθεση προφανώς με όλους αυτούς που ψηφίζουν (οι αγανακτισμένοι) επί δεκαετίες, που τυχαίνει να είναι σε μεγάλο βαθμό τέκνα, ανίψια, τζάκια γενικώς.
- Εγώ, διότι η διαδοχή από τον lord-of-the-rings Σημίτη (των Φώτων του 2004, θυμάστε;) ήταν χειρότερη (αισθητικά κι όχι μόνο) κι από Excalibur, και διότι μου φαίνεται προσποιητή όλη αυτή η προβολή των αθλητικών του δραστηριοτήτων (δεν λέω παραπάνω, χθες έφαγα κι εγώ μια τούμπα α-λα Καραμανλής παίζοντας μπάλα), και διότι είμαι πολύ πειραιώτης για να με πείσει (δεν θα τον έκανα ποτέ παρέα, άσε που ούτε μια λαμπάδα δεν ξέρει ν' ανάψει), και διότι τα ελληνικά του είναι χάλια (ο Γκάζι Καπλάνι είναι σκάλες ανώτερος), και για άλλους λόγους που ανέλυσα το 2007, έστω κι αν θεωρούσα ότι υπερτερεί (μπιγκ ντιλ) του σπουδαρχίδη Βαγγέλα, και διότι σήμερα είναι τόσο άτολμος.
Ο ΓΑΠ πρέπει επειγόντως - για το καλό το δικό του, και ίσως και της χώρας - να κάνει κάτι, διότι αν οι δικοί μου λόγοι να τον αντιπαθώ γεμίζουν τη μεγαλύτερη απ' όλες τις παραγράφους (εμένα που σε τελική ανάλυση μάλλον τον συμπαθώ, κι ας μην τον ψηφίζω συνήθως), σκεφτείτε τι κατεβατά θα βγουν αν εκπρόσωποι όλων των άλλων κατηγοριών αναπτύξουν το δικό τους σκεπτικό.
Yorgo, do something.
Μαζί με τις εξυπνάδες, όπως ακροστοιχίδες του τύπου Πατέρα Αναπαύσου Συνεχίζω Ολική Καταστροφή, θυμάμαι σχόλιο φίλου (και φέλλοου-μπλόγκερ σήμερα) ότι ο νεαρός είναι "ακόμα χειρότερος" από πατέρα και παππού. Τα ΜουΜουΕ και πολλοί οπαδοί της Δεξιάς τον έλεγαν παιντί, μιμούμενοι υποτίθεται την προφορά της αμερικανίδας μάνας. Ο ΓΑΠ ομολογουμένως, ειδικά όταν ψαλίδισε την πασοκομουστάκα και την πασοκομαλλούρα, κατέκτησε ένα προφίλ πολιτικού ήπιων τόνων, ευγένειας και λελογισμένης προοδευτικότητας. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έκανε, πέρα από διάλογο, στο υπουργείο παιδείας και όσα άλλα διηύθυνε ως πρίγκιπας.
Νομίζω ότι ο επικήδειος του 1996 (τα 'μαθες τα νέα πατέρα;), που συγκίνησε κόσμο και κοσμάκη (μεταξύ άλλων και τον πασόκο αφεντικό μου), του έδωσε πόντους. Ο ίδιος είχε συνταχθεί με τους εκσυγχρονιστές αλλά ήξερε ότι οι παλαιοπασόκοι δεν θα στρέφονταν εύκολα ενάντια στο γιο του ιδρυτή. Την ίδια εποχή σε κάποιο υπουργείο τον είχε γνωρίσει δεξιός συνεργάτης μου που είχε να λέει για την ευγένεια του ανδρός.
Το '99 ως Υπέξ ο Γιώργος βγήκε πιο δυναμικά στο προσκήνιο. Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η δράση συνοδεύτηκε από αντίδραση. Το άνοιγμα προς τους γείτονες, με την αποδοχή ότι ένας θρακιώτης μειονοτικός μπορεί να αισθάνεται τούρκος ή ό,τι άλλο θέλει (χωρίς να παύουν να ισχύουν οι διεθνείς συνθήκες) ήταν μια τομή, που του έδωσε επαίνους τύπου bravo yorgo (τουρκικό πρωτοσέλιδο) - και κάμποση εθνικιστική κριτική εδώ. Η πολιτική των σεισμών ήρθε στο τέλος του ίδιου καλοκαιριού (κάποιοι λένε ότι το αμερικανικό κατεστημένο προγραμματίζει τους μεγάλους σεισμούς, άρα ο μπαγάσας ήξερε). Η βασική κριτική: αυτές ήταν οι επανορθώσεις μας προς την Τουρκία για το φιάσκο Öcalan. Δεν τεκμηριώνεται η κριτική εξ όσων γνωρίζω αλλά, όπως λένε κάποιοι, γιατί να αφήσεις την αλήθεια ή τη λογική να χαλάσει μια ωραία ιστορία;
Αν κάτι καλό συνέβη στην εξωτερική μας πολιτική τα χρόνια που εγώ παρακολουθώ, αυτό πιστεύω ότι ήταν ο χειρισμός της ομάδας ΓΑΠ στην υπόθεση ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ. Ο αποθανών δεδικαίωται και ο Κρανιδιώτης παίρνει πολλά από τα εύσημα αλλά το πλήρωμα είχε και καπετάνιο. Το δημοψήφισμα, για το οποίο τόσος πολύς λόγος έγινε το 2004, και το ποιος υποστήριξε ποια θέση (by the way, και ο Καραμανλής, που κάποιοι τον παρουσιάζουν ως, μην τρελαθούμε, πατριωτικά ενάντιο, είχε δηλώσει ότι τα θετικά στοιχεία του σχεδίου Ανάν υπερτερούν των αρνητικών, ναι ή όχι;) δεν ήταν το κεντρικό σημείο. Η Κύπρος είναι μέσα, ο εκάστοτε ελληνοκύπριος νόμιμος πρόεδρος εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία, οι εισβολείς είναι στον αστερίσκο, κι αυτό είναι που μετράει. Και η προεργασία για αυτήν την κατάληξη κράτησε χρόνια.
Η συνέχεια είναι πρόσφατη και τη θυμάται περισσότερος κόσμος, καθένας από τη δική του οπτική γωνία. Σήμερα ο ΓΑΠ είναι πρωθυπουργός επί 20 μήνες. Θα παρατηρήσουμε ότι τον αντιπαθούν ταυτόχρονα πολλοί διαφορετικοί πολίτες για πολλούς διαφορετικούς λόγους:
- Δεξιοί όλων των αποχρώσεων, επειδή είναι γιος του (φτου κακά) Αντρέα, επειδή είναι γιος της Μάργκαρετ που μας έβλεπε ως ιθαγενείς, επειδή ο ίδιος είναι αμερικανάκι, Τζέφρεϊ (όπως υποτίθεται πως τον φώναζαν μωρό, αν δεν τον δήλωσαν έτσι και στο ληξιαρχείο), ανθέλληνας και αντίχριστος.
- Κουκουέδες, στη γνώριμη γραμμή του Κόμματος (πολλά κόμματα, δύο πολιτικές) και ίσως σε ανάμνηση του παλιού αντιπαπανδρεϊσμού (βλ. ο Παπατζής, αντικομμουνιστής παππούς Γεώργιος).
- Αριστεροπατριώτες (Θεοδωράκης-στάιλ), για συνδυασμό των παραπάνω λόγων, με την πρόσθετη απόδειξη ότι η υιοθέτηση του μνημονίου δείχνει πως ο ΓΑΠ είναι μπροστινός του διεθνούς καπιταλισμού.
- Παλαιοπασόκοι, που (ενώ μάλλον κι αυτοί ήξεραν) υποσχέθηκαν στην πελατεία τους λαγούς με πετραχήλια, στην άβολη συμμαχία με την ηγεσία του κινήματος που πλειοδοτούσε (κι εδώ ήταν το ολέθριο λάθος της) σε εμπόριο ελπίδας, ίσως από υπολογισμό (ξέροντάς τα όλα) μαζί με φόβο μη χάσει από τον (ξοφλημένο!) Καραμανλή. (Πραγματικά, το 2009 χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να εκλεγεί ένα κόμμα λέγοντας περισσότερες αλήθειες από ποτέ.)
- Βενιζελικοί που θέλουν απλά να πάρουν τη ρεβάνς του 2007.
- Απολιτίκ της πλατείας και της καντίνας που θα κατηγορούσαν οποιονδήποτε τύχαινε να κυβερνά. Το Παπαχρέου αν μη τι άλλο είναι άδικο, το χρέος χτίστηκε από παλιά και όχι μόνο από τον νυν ούτε από τον τέως πρωθυπουργό. Επίσης τον κατηγορούν ότι βασίστηκε μόνο στην οικογενειακή σχέση, σε αντίθεση προφανώς με όλους αυτούς που ψηφίζουν (οι αγανακτισμένοι) επί δεκαετίες, που τυχαίνει να είναι σε μεγάλο βαθμό τέκνα, ανίψια, τζάκια γενικώς.
- Εγώ, διότι η διαδοχή από τον lord-of-the-rings Σημίτη (των Φώτων του 2004, θυμάστε;) ήταν χειρότερη (αισθητικά κι όχι μόνο) κι από Excalibur, και διότι μου φαίνεται προσποιητή όλη αυτή η προβολή των αθλητικών του δραστηριοτήτων (δεν λέω παραπάνω, χθες έφαγα κι εγώ μια τούμπα α-λα Καραμανλής παίζοντας μπάλα), και διότι είμαι πολύ πειραιώτης για να με πείσει (δεν θα τον έκανα ποτέ παρέα, άσε που ούτε μια λαμπάδα δεν ξέρει ν' ανάψει), και διότι τα ελληνικά του είναι χάλια (ο Γκάζι Καπλάνι είναι σκάλες ανώτερος), και για άλλους λόγους που ανέλυσα το 2007, έστω κι αν θεωρούσα ότι υπερτερεί (μπιγκ ντιλ) του σπουδαρχίδη Βαγγέλα, και διότι σήμερα είναι τόσο άτολμος.
Ο ΓΑΠ πρέπει επειγόντως - για το καλό το δικό του, και ίσως και της χώρας - να κάνει κάτι, διότι αν οι δικοί μου λόγοι να τον αντιπαθώ γεμίζουν τη μεγαλύτερη απ' όλες τις παραγράφους (εμένα που σε τελική ανάλυση μάλλον τον συμπαθώ, κι ας μην τον ψηφίζω συνήθως), σκεφτείτε τι κατεβατά θα βγουν αν εκπρόσωποι όλων των άλλων κατηγοριών αναπτύξουν το δικό τους σκεπτικό.
Yorgo, do something.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου