Ναυαρινιακή Δημοκρατία - εις μνήμην του Μπολιβαριανού Τσάβες

Μέχρι το 2014, ο Αντώνης Σαμαράς ελπίζει ότι θα πορευθεί με την παντιέρα της εθνικής ευθύνης. Θεωρεί ότι προσωρινά και μόνο η παράταξη, της οποίας ηγείται, βρέθηκε κάτω του 30% (και κάτω του 20% τον "μη γενόμενο" Μάιο 2012). Θα συνεχίσει να κλαίγεται για τη "δυσκολία" του να είσαι πρωθυπουργός σήμερα στην Ελλάδα και να ποντάρει στο εκβιαστικό δίλημμα: Ή εμείς (που θα κρατήσουμε τη χώρα στην Ευρώπη), ή ο Τσίπρας, που θέλει να την κάνει Βενεζουέλα.

Πολλοί λένε ότι η επανεκλογή "λύνει τα χέρια", το είδαμε πρόσφατα και με τους θιασώτες του Ομπάμα που σε κάτι τέτοιο ελπίζουν. Εύλογα ο Σαμαράς θα ονειρεύεται να είναι λιγότερο (ή καθόλου) εξαρτημένος από κυβερνητικούς εταίρους. Είμαστε πλέον αρκετά υποψιασμένοι όλοι, για να πιστέψουμε την εικόνα του οσιομάρτυρα που πλασάρει ο πρωθυπουργός.

Ανέλπιστα, ο χθεσινός θάνατος του ηγέτη της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να διακρίνουμε καλύτερα τις μεσοπρόθεσμες επιδιώξεις του μεσσήνιου πολιτικού - και να εξηγήσουμε την απρόσμενη μετάλλαξή του, από λάβρο αντιμνημονιακό σε συναινετικό συνεργάτη του Πασόκ, η οποία αφελώς αποδίδεται σε στιγμιαίες γερμανικές πιέσεις το Νοέμβριο 2011.

Στην παρούσα κρίση, πολλές φορές έχει επισημανθεί η αδυναμία της Ευρώπης να λειτουργήσει με γνήσιο πνεύμα ένωσης και αλληλεγγύης. Αυτό δεν εμποδίζει όμως τις ηγεσίες των ισχυρότερων χωρών να τονίζουν (λιγότερο ή περισσότερο υποκριτικά) τη σταθερή θέση της Ελλάδας στην "ευρωπαϊκή οικογένεια" και, προς επίρρωσιν, να επικαλούνται διάφορα σύμβολα της αλληλένδετης πορείας της χώρας μας με τη γηραιά ήπειρο.

Αυτά τα σύμβολα δεν είναι λίγα. Μερικά είναι γνωστότερα και ήδη πολυχρησιμοποιημένα, όπως για παράδειγμα η "αρπαγή της Ευρώπης". Κάποια άλλα όμως έχουν έναν αθόρυβο αλλά ισχυρό συμβολισμό. Δεν φτάνουν βέβαια στο σημείο της πρόκλησης και προσβολής, όπως π.χ. θα γινόταν αν ανασυρόταν η σύνοδος της Φερράρας-Φλωρεντίας, στην οποία οι ανθενωτικοί προτίμησαν το τούρκικο φέσι από την παπική τιάρα, χάνοντας (κατά τη δυτική άποψη) μια σοβαρή ελπίδα σωτηρίας από τη σκλαβιά στους εξ ανατολών.

Η ηπιότερη, και αποδεκτή στην Ελλάδα, εικόνα της σύνδεσης στο άρμα των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων είναι, αναμφίβολα, η ναυμαχία του Ναυαρίνου, στην οποία - υπενθυμίζεται, για όσους πιστεύουν ότι οι κολοκοτρωναίοι και οι μαυρομιχάληδες μας έκαναν από μόνοι τους ανεξάρτητους - τριεθνής ναυτική δύναμη βρετανών, γάλλων και ρώσων νίκησε τους οθωμανούς και έθεσε τις βάσεις για τη σύσταση του, ελεγχόμενου, κράτους-μαξιλαριού που θα λεγόταν Ελλάδα.

Μια και στην Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε καθολική προσωπολατρία σε οποιονδήποτε ηγέτη (οι τιμές στον Ελ. Βενιζέλο π.χ. δεν έχουν καμία σχέση με περιπτώσεις τύπου Κεμάλ), θα ήταν αδύνατο να ανασυρθεί έστω και τώρα ένας απο τους επαναστατικούς ηγέτες για να συμβολίσει με το όνομά του τη χώρα - όπως χρησιμοποιήθηκε ο Μπολίβαρ (ηγέτης ευρύτερης σημασίας στη λατινική Αμερική βέβαια, αλλά ας μην κάνουμε πολύπλοκη τη συζήτηση) στο επίσημο, μετά από παρέμβαση Τσάβες το 1999, όνομα της Βενεζουέλας.

Καλά καταλάβατε. Με τα δεινά που περνά η Ελλάδα, οι σύμμαχοί μας έχουν πειστεί ότι είναι απολύτως απαραίτητο να δοθεί μια νέα πνοή εθνικής υπερηφάνειας. Θεωρούν, μεταξύ άλλων, ότι τέτοιοι συμβολισμοί θα ανακόψουν τον καλπάζοντα εθνικισμό. Και ο Αντώνης Σαμαράς, που το 1992 έγινε γνωστός (και κάπως δημοφιλής) ως "πατριώτης" που τα 'βαλε με τους "σκοπιανούς" (και μετέτρεψε σε άλυτο κόμπο ένα πρόβλημα που φαινόταν δευτερεύον), δεν έχασε την ευκαιρία να δώσει μια νέα ώθηση σε αυτή τη γαλανόλευκη απόχρωση του προφίλ του (στοιχείο που δοκιμάζεται, φυσικά, από τη "ρεαλιστική" πολιτική που πρέπει να εφαρμόζει).

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, λοιπόν, η πολιτική μας ηγεσία (για την ακρίβεια, η ηγεσία της ηγεσίας, μια και αυτόν τον καιρό οι άλλοι κυβερνητικοί εταίροι ασχολούνται με το μέλλον της κεντροαριστεράς) ετοιμάζεται να εισηγηθεί το νέο επίσημο όνομα της Ελλάδας, που θα εισαχθεί με κατάλληλη προσθήκη στη νέα συνταγματική αναθεώρηση (2014 και εξής).

Το όνομα αυτό, όπως αναφέρθηκε, δεν θα έχει αναφορά σε πρόσωπο. Όροι όπως "Καποδιστριακή" ή "Κολοκοτρωνέικη", κατ' αναλογίαν της "Μπολιβαριανής", δεν θα είχαν καμία τύχη εδώ. Ωστόσο, η περίοδος αναφοράς θα είναι η ίδια: αυτή της σύστασης του νεοελληνικού κράτους.

Ο νέος επιθετικός προσδιορισμός, "Ελληνική Ναυαρινιακή Δημοκρατία", πέρα από την αιώνια σύνδεση της μοίρας μας με αυτή της Ευρώπης, θα προσδώσει και ουκ ευκαταφρόνητη αίγλη στο ηρωικό Ναυαρίνο και την περιοχή του (Πύλος), προβάλλοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το σημαντικό ρόλο που είχε από την αρχαιότητα (βλ. "σοφός Νέστορας" στα ομηρικά έπη) μέχρι σήμερα (ο κ. Σαμαράς τυχαίνει να κατάγεται από εκεί) στο "κουλάντρισμα" των ιθαγενών.