Νησιώτικα δρομάκια

Η βόλτα "στο δάσος" έχει σίγουρα την ομορφιά της, όπως και οι διακοπές στο βουνό. Κάποιοι γνωστοί μου είναι τόσο εξειδικευμένοι που είναι σε θέση να αναλύσουν τις κλιματολογικές διαφορές ανάμεσα στα Τρίκαλα Κορινθίας και την αρκαδική Βυτίνα (που για μένα δεν είναι και τόσο ορατές).

Οι παραστάσεις μου, από τα παιδικά ήδη χρόνια, ήταν διαφορετικές. Σίγουρα όλο και κάποια "δάση" υπήρχαν στα νησιά, όμως η εικόνα της εξοχής για μένα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό που οι πυροσβέστες συγκαταλέγουν στις "αγροτοδασικές εκτάσεις" - ορολογία που την έμαθα πολύ αργότερα, στην επαγγελματική μου ζωή.

Γεμάτα πλαγιές τα νησιά, βρίσκεις όμως κάμποσο επίπεδο έδαφος και διόδους που δεν μοιάζουν καθόλου με κακοτράχαλα μονοπάτια - και μπορείς να βαδίσεις ακόμη κι αν δεν είσαι υπεραθλητής. Οι αναβαθμίδες (αιμασιές τις έμαθα αργότερα, πεζούλες τις ήξερα μικρός) συγκρατούν το χώμα και επιτρέπουν "ήπιες αγροτικές εκμεταλλεύσεις", συνήθως passive που λένε κι οι ξένοι φίλοι μου. Έχεις μερικές δεκάδες ρίζες ελιές να "κάθονται", κι από κει και πέρα στάνες, κοτέτσια, κ.λπ. ανάλογα με την ενέργεια που μπορείς να διαθέσεις (άμεσα ή μέσω τρίτων). Καμιά φορά τυχαίνει να εγκαταλείπονται και να ρουμανιάζουν αυτές οι εκτάσεις. Λένε στη Σάμο για τις πλαγιές με τους αμπελώνες που έγιναν "δάση" τότε που πολλοί νησιώτες μετανάστευσαν στην Α(υ)στραλία.

Το δρομάκι της φωτογραφίας είναι σε μια περιοχή της ανατολικής Άνδρου - που παρά την απόσταση έχει πολλές ομοιότητες με τη Σάμο των παιδικών μου καλοκαιριών - με ζωντανή ανθρώπινη παρουσία, κοντά σε μια πηγή στο "no man's land" ανάμεσα σε δύο χωριά. Δεν νομίζω ότι θα το δείτε στο χάρτη των μονοπατιών για τους "ψαγμένους" αλλά έχω την εντύπωση ότι θα το επισκεφτούμε ξανά και ξανά για μια σύντομη, χαλαρωτική καλοκαιρινή βόλτα.