Αγνώστου

Κείμενο για το Πολυτεχνείο. Το είχε ανεβάσει σε φόρουμ το 2003 ένας που υπογράφει tanton και δηλώνει γεννημένος το 1951. Δεν ξέρω παραπάνω στοιχεία αλλά μου είχε κάνει εντύπωση τότε και εξακολουθώ να το βρίσκω αξιόλογο. Το παραθέτω με την αρχική του ορθογραφία.


ΖΗΤΩ Η 18η ΝΟΕΜΒΡΗ


Τώρα που όλοι μιλήσατε

Εξηγήσατε
Θάψατε
Αναστήσατε
Μοιρολογήσατε
Ανακουφιστήκατε
Αφοδεύσατε
Κόψατε και ράψατε στα μέτρα σας
Φωνάξατε
Λοιδορήσατε
Διαδηλώσατε πίσω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ ή της ΑΔΕΔΥ
Χλευάσατε
Φιλοσοφήσατε

Τώρα που τους

Κάνατε το μνημόσυνο
Που μιλήσατε στο όνομά τους
Τους στοιχίσατε πίσω από τις δικές σας επιθυμίες
Τους βάλατε με τους κομπλεξικούς, μικροαστούς, καθυστερημένους, επαναστάτες της πεντάρας ( 17 Νοέμβρη )
Τους ταυτίσατε με τους φοβικούς εθνικιστές βολεμένους που, στην Γένοβα και στην Θεσσαλονίκη,« διαδηλώνουν » ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.
Τους τιμήσατε θαυμάζοντας τους « αναρχοαυτόνομους » βουτυροκαραγκιοζομπεμπέδες που πετάνε τις μολότοφ στην μνήμη τους.
Τώρα που τους κάνατε όνομα δρόμων.
Και γράψατε τα ηρωικά και πένθιμα στιχάκια σας.
( αυτά τα δυο τελευταία τους πόνεσαν περισσότερο, πιστέψτε με )

Τώρα , στις 18 Νοέμβρη , να πει δυο λογάκια και ένας από αυτούς ;
Ένα απο τα « παιδιά του Πολυτεχνείου» ;

Τότε, 30 χρόνια πριν, όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και ο ελληνικός λαός στέναζε κάτω από μια ξενοκίνητη βάναυση χούντα…

Όχι αυτό είναι το ψέμα…παρασύρθηκα.

Πάμε πάλι από την αρχή.

Τότε , 30 χρόνια πριν όλα στην Ελλάδα ήταν ήσυχα. Η επανάσταση
( γιατί επανάσταση ήταν ) της φεουδαρχικής , παλαιοκομματικής
« βαθιάς » επαρχίας είχε επικρατήσει απόλυτα. Οι άνεμοι της πολιτιστικής επανάστασης στις μεγάλες πόλεις του ΄60 που πήγαιναν να μετασχηματιστούν σε πολιτικό εκσυγχρονισμό είχαν κοπάσει. Η ελληνική κοινωνία ευημερούσα και χαζοχαρούμενη έφτιαχνε την κοινωνία που ζούμε σήμερα
Πήγαινε στα σκυλάδικα της Εθνικής , προετοιμάζοντας την σημερινή Παραλία.
Έγραφε την ιστορία που τα παιδιά μας διαβάζουν σήμερα. Κατέστρεφαν με μανία , κερδίζοντας πάρα πολλά , κάθε ομορφιά που είχε ο τόπος για να ταιριάζει στις μέρες μας. Έβλεπαν ʼγνωστο πόλεμο προετοιμάζοντας την σημερινή τηλεόραση κτλ κτλ..

( εντάξει υπήρχαν και 2-3 χιλιάδες αμετανόητοι στα ξερονήσια - που συζητούσαν, για να λέμε την αλήθεια- περισσότερο για το 20ο συνέδριο και αν ο Στάλιν είχε δίκιο ή όχι και για το πώς θα περάσουμε στην δικτατορία του προλεταριάτου μετά.
Υπήρχαν και κάποιες σποραδικές εξαιρέσεις . Ένα παλικάρι που γυμνός ( και ωραίος σαν έλληνας ) έβαλε μια μπόμπα στον δικτάτορα. Ένας κοντός με ελιές που έβαζε μπόμπες ( αυτός που βρίζουν τώρα που κυβερνά. επειδή έχει το ελάττωμα να είναι πάντα λίγο πιο ψηλός από την κοινωνία που ζει ) και μερικοί άλλοι. Εξαιρέσεις είπαμε. )

Και ξαφνικά ένα πρωί σηκωθήκαμε. Φορέσαμε τις κοτλέ καμπάνες μας, τα καστόρινα μποτάκια μας, τις χίπικες φαρδιές ζώνες μας, λούσαμε τα μακριά μαλλιά μας, κλείσαμε την πόρτα του πατρικού μας ( πολλοί από μας οριστικά ) και ξεκινήσαμε για το Πάρτι.

( αυτό είναι που δεν θα καταλάβετε ποτέ ένα πάρτι ήταν, επειδή δεν βολευόμασταν ).

Δεν είμαστε πολλοί, 5-6 χιλιάδες το πολύ. Τόσοι μείναμε και ως το τέλος.
( για την νίκη του ΠΑΟ στο Γουέμλευ είχαν ξεχυθεί στην Αθήνα 100.000 άνθρωποι, την μέρα που έμπαινα μισο-παράνομα στην Ελλάδα μια ομιλία του Πατακού που είδα στα Γιάννενα είχε πάνω από 50.000 κόσμο …και εκεί να δείτε ενθουσιασμό. Τέλος πάντων )
Και το πάρτι κράτησε 5 μερόνυχτα. Μεθύσαμε , φωνάξαμε , γλεντήσαμε.
Μεθύσαμε με το κρασί του Μάη του ’68.
Φωνάξαμε ότι μαλακία θέλαμε από Λαοκρατία ως ζητωκραυγές για τον Μεγάλο Τιμονιέρη ( ψιλοπλακωθήκαμε κιόλας ).
Γλεντήσαμε βλέποντας τους υβριστές-κυβερνήτες να φοβούνται.

Α! ωραία που είναι τα πάρτι όταν διακινδυνεύεις την ζωή σου και όχι ένα πονοκέφαλο το άλλο πρωί.

Αυτό ήταν. Ένα πάρτι 5000 νέων που κράτησε πέντε μέρες. Κάποια παιδιά που σηκώθηκαν από τον βούρκο και φώναξαν ‘ θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και με ψηλά το κεφάλι ¨.

Δεν ήμασταν ήρωες ( σιγά ! )

Δεν νικήσαμε , μας τσάκισαν ( όχι τα Τανκαλλά οι μπάτσοι , οι αγανακτισμένοι πολίτες και κυρίως η αδιαφορία της κοινωνίας που άλλα ήθελε και τα πέτυχε τελικά).

Αυτοί ήμασταν , τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Τα υπόλοιπα θα τα πείτε εσείς, στην επόμενη επέτειο

Δεν γράφω αυτά τα λόγια για τις επόμενες γενιές
Δεν γράφω καν για σας ( είναι και πολλά ποιος να τα διαβάζει τώρα )

Έγραψα

Για τον Νίκο ( τον καλωδιάκια – σπασίκλα, που έφτιαξε τον σταθμό )
( χθες κατέθεσε τον Προϋπολογισμό και ακόμα κοιτάει πάντα χαμηλά γιατί είναι ψηλός και ντρέπεται ).

Για τον Λάμπρο τον σύντροφο- αδελφό του ( αυτόν που όλοι ακούν στις κασέττες από τον σταθμό, αλλά κανείς δεν λέει το όνομά του, γιατί δεν το θέλησε ).
( τον άνεργο σκηνοθέτη - αγρότη που πληγώνει τα δέντρα του στην Χίο )

Για την Αγγελική ( που τα σπασμένα νεφρά της, μας έσωσαν την ζωή )
( που ζωγραφίζει πάντα στο ατελιέ της απέναντι από την Πρεσβεία., και δυο φορές ως τώρα της το έκαψαν με μολότωφ ….γιορτάζοντας τη μνήμη της! )

Για τον Πάνο τον αδελφό ( που βοηθώντας να σώσουμε την Αγγελική , σωθήκαμε και εμείς )
( μπορούσε να πετάξει με ένα φύσημα τον μπάτσο που τον έλειωσε αλλά αυτός του γελούσε με περιφρόνηση και κυρίως κοιτούσε γιατί δημοσιογράφος ήταν και είναι και ας το παίζει μεγαλοεκδότης ).


Για αυτούς έγραψα.
Για τα παιδιά που ζούνε
Ακόμα.
Και κυκλοφορούν ανάμεσά σας.

Θέλετε να τους ξεχωρίσετε;
( αυτοί πάντως δεν θέλουν )

Αν συναντήσετε κάποιον + - 50άρη και την ώρα που μιλάτε το βλέμμα του φεύγει στο κενό και χαμογελάει πικρά, μάλλον θα είναι ένας από αυτούς.

Τότε να ξέρετε

Ότι το πάρτι ποτέ δεν τέλειωσε γι’ αυτούς .
Συνεχίζεται μέσα τους.